๏ เธอ..ผู้จุดประกายฝัน๚ะ๛

บินเดี่ยวหมื่นลี้

๏ เพ็ญเด่นดวงทอแสงขึ้นแต่งสรวง
เกลื่อนดาวดวงเลือนรางคล้ายจางหาย
ดั่งทรวงหนึ่งขื่นขมล่มละลาย
ด้วยแห่งสายรักนั้นพันธนา
เคยก่นคำพ้อโลกท่ามโศกหนัก
อยากล่มสิ้นหาญหักมิรักษา
จ่อมจมห้วงซากฝันแต่นั้นมา
ขลาดมิกล้าข้ามผ่านสายธารใจ
ก่อกำแพงกั้นกลางระหว่างโลก
กกกอดโศกโศกาน้ำตาไหล
ความขมขื่นรุมล้อมโอบอ้อมใน-
ดวงฤทัยยับแตกลงแหลกราน
จวนจบสิ้นวิญญา ณ ครานั้น
หว่างคืนวันชาเฉยปล่อยเลยผ่าน
คงเหลือเพียงซากร่างอยู่กลางกาล
กลบตำนานรักนั้นนิรันดร
เธอ...ผู้มาเยือนเงียบเงียบแลเรียบง่าย
คนเดียวดายอิดโรยแลโหยอ่อน
เริ่มสัมผัสห่วงหาเอื้ออาทร
เจ็บเริ่มผ่อนจากจินต์ก่อนสิ้นลม
ค่อยค่อยเติมเสริมแต่งลบแหล่งเจ็บ
ค่อยค่อยเก็บซากฝันอันขื่นขม
เพียรเปลื้องปัดความเศร้าเคล้าระทม
แล้วคลี่ห่มห้องทรวงด้วยห่วงใย
เธอ..ผู้จูงมือข้ามผ่านสายธารโศก
วิปโยคเนืองนองเริ่มล่องไหล
ล่มกำแพงขวางกั้นสะบั้นไป
ก่อกองไฟไล่หม่นลับพ้นทาง
เธอ..ดั่งแสงโสมโลมฟ้าคราเพ็ญย่ำ
เกลื่อนมืดดำเลือนลาดุจฟ้าสาง
คนหมดสิ้นความหมายแทบวายวาง
กล้าก้าวย่างอีกหนบนโลกเดิม๚ะ๛