โรงเรียนหนูอยู่ไกลเกินใครเขา ชั้นเรียนเราตีแขนงแบ่งคูหา มุงด้วยแฝกกันแดดฝนผจญมา หลายเพลาทนสู้เชิดชูตน ทนลำบากเดินเท้าเข้าเรียนครบ สัปหงกแค่บกพร่องมิล่องหน ตกซ้ำชั้นต้องระกำยอมจำนน ไม่มีบ่นเรียนไปใจเย็นเย็น มาวันนี้ยืนเศร้าเฝ้าถามหา คุณครูขาอยู่ไหนใยไม่เห็น โรงเรียนไหม้เถ้าดำยิ่งลำเค็ญ เข้าประเด็นขัดแย้งแกล้งทำลาย ปัญหาของผู้ใหญ่หนูไม่รู้ รู้สึกอยู่ภายในใจสลาย วิชาเดียวติดตนไปจนตาย หนูไม่ขายวิญญาณผลาญโรงเรียน.. ..
กุ้งหนามแดง 17 มิ.ย. 2547 23:15 น. - ID 55469 
8214
8
0
20 ธันวาคม 2550 21:03 น. - comment id 260751
ดีแล้ว555+
17 มิถุนายน 2547 23:35 น. - comment id 286459
วันนี้ฟังเพลง....โรงเรียนของหนู..ของคุณพงษ์สิทธิ์ คัมภีร์..เลยเก็บมาเขียนน่ะ .. .. ขออนุญาตเขียนแนวเพื่อชีวิตบ้างน่ะค่ะ.. .. เชิญวิจารญ์ตามสะดวกค่ะ.. ..
18 มิถุนายน 2547 00:05 น. - comment id 286477
กลอนไพเราะมากๆๆๆๆๆๆๆๆเลยค่ะ อ่านแล้วคิดถึงภาคใต้ เหตุการณ์ที่กำลังทำให้เด็กตาดำ ๆ ต้องมารับเคราะห์กับความโลภของผู้ใหญ่ค่ะ ชื่นชมในผลงานเสมอนะค่ะ รักและคิดถึงเสมอด้วยค่ะ
18 มิถุนายน 2547 08:22 น. - comment id 286512
ไม่อยากไปโรงเรียนเบื่อเรียนอ่อน ครูเคยสอนตอนสายก็หายหน้า ทิ้งการบ้านให้งานพรวดกวดวิชา ข้อสอบหาที่นั่นทุกวันรอ
18 มิถุนายน 2547 08:26 น. - comment id 286515
มีเพลงเก่าอยู่เพลงหนึ่ง ครูเคยสอนร้อง แต่อัลมิตราจำไม่ค่อยได้ ทำนองว่า เป็นครูอยู่บนดอย ไปถึงโรงเรียนก็เจียนสายจวนใกล้เวลา เห็นศิษย์รออยู่พร้อมหน้า ก็รีบมาทำการสอน เหนื่อยยากลำเค็ญ บางวันต้องไปอาศัยหลวงตา อะไรทำนองนี้ค่ะ คุณกุ้งพอจะนึกออกไหมคะ .. หลายหนแล้วที่ใจแว๊ปถึงเพลงนี้ แต่อัลมิตราไม่ทราบชื่อเพลง ก็เลยค้นไม่เจอซักที ค่ะ
18 มิถุนายน 2547 13:09 น. - comment id 286577
หน้าส่วนตัว
คุณแต่งได้ดีมากครับแต่ว่าคุณพาดไปทางใต้ ส่วนคุณอัลฯนั้นพาดไปทางเหนือ กลายเป็นเหนือใต้ สมกับเพื่อนรักที่รักกันยิ่งนะครับ 555
ที่คุณอัลฯว่าเมื่อก่อนผมก็มีแผ่นครับ รู้สึกว่า คุณ จรัล มโนเพชร คุณแพทย์หญิงพันทิวา นี่แหละร้องแล้วเอามาร้องหลายๆคน เหมือนคุณแหละนึกชื่อเพลงไม่ออก ครูชาวดอย หรือเปล่าคลับคล้ายคลับคลาครับ สรุปแล้วคุณกุ้งฯแต่งได้ยอดเยี่ยมมากครับ
แก้วประเสริฐ.
18 มิถุนายน 2547 14:28 น. - comment id 286602
เศร้าค่ะ
19 มิถุนายน 2547 11:57 น. - comment id 286768
เอ ... ได้ยัง
19 มิถุนายน 2547 12:09 น. - comment id 286776
ตอบกลับค่ะ: คุณผู้หญิงไร้เงา: ค่ะ ปัญหาของผู้ใหญ่กระทบกับเด็กด้วยค่ะ คิดถึงคุณเสมอค่ะ.. xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx คุณ suprapai: อืม..สมัยก่อนไม่ต้องกวดวิชาเลยค่ะ..แต่ก็ได้อย่างที่เห็นนี่แหละค่ะ ลุ่มๆ ดอนๆ ..แหะแหะ อายค่ะ xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx คุณอัลมิตราค่ะ: เพลงนี้ใช่หรือเปล่าค่ะ แม่พิมพ์ของชาติ แสงเรืองๆ ที่ส่องประเทือง ไปทั่วเมืองไทย คือแม่พิมพ์อันน้อยใหญ่ โอ้ครูไทยในแดนแหลมทอง เหนื่อยยากอย่างไร ไม่เคยบ่นไปให้ใครเขามอง ครูนั้นยังลำพอง ในเกียรติของตนเสมอมา ที่ทำงานช่างสุดกันดาร ในป่าพงไพร ถึงจะไกลก็เหมือนใกล้ เร่งรุดไปให้ทันเวลา กลับบ้านไม่ทันบางวันต้องไป อาศัยหลวงตา ครอบครัวคอยท่าไม่รู้ว่าไปอยู่ไหน ถึงโรงเรียนก็เจียนจะสาย จวนได้เวลา เห็นศิษย์รออยู่พร้อมหน้า ต้องรีบมาทำการสอน ไม่มีเวลาที่จะได้มาหยุดพอพักผ่อน โรงเรียนในดงป่าดอน ให้โหยอ่อนสะท้อนอุรา ชื่อของครูฟังดูก็รู้ชวนชื่นใจ งานที่ทำก็ยิ่งใหญ่ สร้างชาติไทยให้วัฒนา ฐานะของครูใครๆ ก็รู้ ว่าด้อยหนักหนา ยังสู้ทนอุตส่าห์ สั่งสอนศิษย์มาเป็นหลายปี นี่แหละครูที่ให้ความรู้ อยู่รอบเมืองไทย หวังสิ่งเดียวคือขอให้ เด็กของไทยในผืนธานี ได้มีความรู้เพื่อช่วยเชิดชู ไทยให้ผ่องศรี ครูก็ภูมิใจที่ สมความเหนื่อยยาก ตรากตรำมา... xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx คุณ tiki: ค่ะ เรื่องมันเศร้า.. xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx คุณแก้วประเสริฐ: แอบตอบทีหลังให้แป้วเล่นๆ อ่ะ พี่ท่านก็ชมเกินไป...ยังต้องฝึกฝนอีกมากมายค่ะ xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
19 มิถุนายน 2547 21:41 น. - comment id 286958
เป็นงานดีดีอีกงานหนึ่งค่ะ อ่านแล้วนึกถึงตอนไปออกค่ายอาสา ตอนนั้นอยู่ปี 2 ได้มั่ง ไปเป็นเดือนเลย เดินเท้าเข้าไปหลายกิโลมาก ทั้งโรงเรียนมีครูอยู่คนเดียว....ใจเด็ดน่าชื่นชมจริง .......................................................................
20 มิถุนายน 2547 11:47 น. - comment id 287170
ใช่ค่ะ...การออกค่ายอาสาพัฒนาเป็นงานที่นักศึกษาทุกคน..น่าจะได้ใช้ชีวิตดูน่ะค่ะ.. .. ตอนที่อยู่มหาวิทยาลัย..กุ้งก็ได้ช่วยหาทุนน่ะค่ะ เป็นส่วนร่วมที่น้อยนิด..แต่ก็ถือว่าได้เรียนรู้ชีวิตอีกด้านแง่มุมหนึ่งค่ะ.. .. ขอคารวะครูที่เสียสละ ทุกๆ ท่านค่ะ..เพื่ออบรมให้เด็กเป็นคนดี..ของสังคมต่อไป.. ..
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
