โอ้แม่เสี้ยว ดอกขาว เจ้าพลัดถิ่น นิวาสยัง แดนดิน ถวิลหา ผลิดอกขาว พราวเพลิด เพลินพริ้มตา ยั่วยวนให้ สกุณา ชิดชื่นชม เจ้ายิ่งชู ดอกเด่น เป็นสง่า อุราข้า ก็ยิ่งช้ำ ระกำขม มิอาจเอื้อม แตะต้อง และดอมดม ทุกระทม กี่ชาติจึง มิคลาดกัน...
อาบูไซยาบ 22 ส.ค. 2556 11:35 น. - ID 147629 
4742
1
0
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
