รอ รอ รอ

คนกรุงศรี

แม้จะเพรียก เรียกใคร ก็ไม่ขาน
ลืมตำนาน กาลเก่า พวกเราหรือ
สิ้นไฟฝัน ลับลาง จึงวางมือ
ทุกอย่างคือ ความหลัง ไม่ยั่งยืน
วรรณศิลป์ สิ้นสาย ลายอักษร
นักเลงกลอน นอนเปล่า เศร้าสะอื้น
เฝ้ารอรอ รอวัน นั้นหวนคืน
ปลุกให้ตื่น นักกลอน ที่นอนซม
จะเด็ดเดี่ยว เดียวดาย มิหมายละ
ไร้วันจะ ท้อแท้ แม้้ขื่นขม
เก็บดินสอ แท่งเก่า เหลาให้คม
ค่อยผสม ผสาน งานร้อยกรอง
comments powered by Disqus

thaipoem ที่สุดกลอนดีๆ

thaipoem บ้านกลอนไทยที่ที่สร้างแรงบันดาลใจของทุกๆคน เป็นเพื่อนเมื่อยามเหงา คอยปลอบใจเมื่อยามร้องไห้ ที่ที่อยากให้ทุกๆคนรู้ว่าสิ่งดีๆเกิดขึ้นได้ทุกวัน