หอมกำจายกรายกรุ่นละมุนจิต ให้เพ่งพิศหากลิ่นจากถิ่นไหน เห็นมาลีพลีช่อล้อลมไกว พุ่มไสวเบ่งบานริมน่านบึง สูดหายใจรับไว้ด้วยกลิ่นหอม แล้วยั่วย้อมตรึงจิตให้คิดถึง โอบอวลกลิ่นผกามาเคล้าคลึง และรำพึงหลงใหลในกลิ่นยวน หอมผกาเหมือนวาจาแสนเสนาะ ความไพเราะดุจกลิ่นไม่สิ้นหวน ชนผู้หวังชื่นฉ่ำก็คร่ำครวญ ไม่ถี่ถ้วนความจริงสิ่งธรรมา อันชีวิตนิดน้อยคอยหายใจ เพียงอาศัยอากาศปราศฝุ่นหนา พยุงยังร่างกายให้ชีวา มิได้มุ่งไขว่คว้ากลิ่นหอมใด เมื่อมีคำหวานหวามมาหลามจิต ผู้อ่อนแอแพ้พิษก็หลงใหล ติดในคำหวามหวานซ่านฤทัย และต้องการต่อไปไม่สิ้นกาล คราใดพบประสบคำทำขมจิต จึงครวญคิดตัดพ้อและต่อขาน พกความโกรธอาฆาตประกาศพาล ตัดสายธารสัมพันธ์ผันผวนไป ผู้รู้จริงจึงนิ่งไม่เกลียดชัง ห้วงหายใจทุกครั้งก็แจ่มใส ไม่ติดข้องหมองหมางกลิ่นจางไป แต่ใส่ใจสูดอากาศไม่ขาดทรวง
พี่ดอกแก้ว 26 ต.ค. 2547 22:32 น. - ID 64305 
4521
32
0
27 ตุลาคม 2547 00:04 น. - comment id 357926
หน้าส่วนตัว
..หลงใหลกลิ่น ..ละมุน ..ให้อุ่นจิต..
ต้องควรคิด .. เหตุผล ..เพื่อค้นหา..
คำไพเราะ ..หลั่งริน ..ได้ยินมา..
กำซาบพา ..จิตใจ .. สดใสเอย..
เรนว่า ..สื่อได้งดงาม.. มากเลยคะ...
เป็นบทกลอน .. ให้ข้อคิด ..ได้ดีมาก..
เรน ขออนุญาต ..แจมงานที่มากด้วยคุณค่า..
เรน ชอบ..อ่านงานของพี่ดอกแก้ว มากๆเลยคะ..
เรนขอบคุณ ..ที่เขียนงาน..ที่ไพเราะ..
ให้เรนได้อ่าน ..นะคะ..
27 ตุลาคม 2547 01:14 น. - comment id 357935
กลิ่นอันหวาน อันบ่หวาน คงมลาย แต่กลิ่นรัก กลิ่นหทัย นั้นใหญ่หลวง กลั่นกลิ่นกล่อม หอมน้ำจิต มิตรบ่ลวง ดั่งช่อพวง ดอกไม้รัก จากหัวใจ (กลิ่นรัก)
27 ตุลาคม 2547 02:10 น. - comment id 357947
หลงใหลได้ปลื้มดื่มด่ำเพียงคำหวาน ราวผึ้งภู่หลงเกสรดอกไม้บานสนิทสนม ที่ว่าแข็งยังอ่อนเปลี้ยเพลียอารมณ์ เพราะหลงคมปากกา........อย่า...ลืม....ตน มาแวะอ่านงานดีเป็นที่ยิ่งค่ะ
27 ตุลาคม 2547 05:12 น. - comment id 357958
หลงใหลสิ่งหอมหวนยวนหยอกจิต จนหลงติดลืมตัวมั่วไม่หาย คำแสนหวานรุมเร้าเฝ้ากล้ำกลาย กลืนไม่ได้คลายไม่ออกบอบช้ำทรวง *...หลงกลิ่นพิษ จนติดใจ ปล่อยไปก็เจ็บ เก็บไว้ก็ช้ำ ...*
27 ตุลาคม 2547 09:05 น. - comment id 357977
เมื่อมีคำหวานหวามมาหลามจิต ผู้อ่อนแอแพ้พิษก็หลงใหล ติดในคำหวามหวานซ่านฤทัย และต้องการต่อไปไม่สิ้นกาล ชอบบทนี้ค่ะ จริงเหมือนพี่ดอกแก้วเขียนเลยนะคะ กานต์ขอเก็บนะคะ
27 ตุลาคม 2547 09:53 น. - comment id 357986
เพราะอีกเช่นเคยนะคะพี่ดอกแก้วจ๋า คิดถึงเสมอค่ะ
27 ตุลาคม 2547 10:06 น. - comment id 357987
สวัสดีค่ะพี่ดอกแก้ว นานๆจะได้แวะเข้ามาค่ะ เพราะเดินทางอยู่เรื่อยๆ พอแวะมาทีก็ได้ข้อคิดดีๆไปมากมาย ขอบคุณมากนะคะพี่ ขอให้แข็งแรงนะคะ
27 ตุลาคม 2547 10:14 น. - comment id 357990
แม้กลิ่นเคลือบพระพายสลายหอม มิตายตรอมกับปรุงแต่งแหล่งหลงไหล ธรรมดาอาการเพียงผ่านไป ถ้าเราไม่ยึดไว้คงจะดี อันพรรณไม้แตกต่างทางธรรมชาติ งามผุดผาดหอมยวนล้วนกลิ่นสี ล่อแมลงหมดลมมิสมประดี ถ้ารู้ทีก็ไม่หลงตรงรู้ธรรม.. แวะมาอ่านธรรมะของดอกไม้ค่ะ.. ขอบคุณธรรมะยามเช้า... รักษาสุขภาพด้วยค่ะ..พี่ดอกแก้ว.. สวัสดีค่ะ ทุกท่าน กุ้งหนามแดง
27 ตุลาคม 2547 11:19 น. - comment id 358040
หวานซึ้งแฝงไว้ในคำลึกๆ ผนึกไว้สุดสุดครับ
แก้วประเสริฐ.
27 ตุลาคม 2547 11:30 น. - comment id 358046
บางที..คำติ..ก็หอมหวานนะคะ ถ้าเรานำไปคิดแล้วแก้ไข.. แวะมาด้วยความคิดถึงค่ะ อากาศหนาวๆแล้ว รักษาสุขภาพด้วยนะคะ
27 ตุลาคม 2547 12:22 น. - comment id 358069
พี่ดอกแก้วครับ -_- ผมกำลังหายใจอยู่ครับ ^o^
27 ตุลาคม 2547 12:33 น. - comment id 358074
สาธุ กราบอาจารย์ครับ นาสาได้ รู้กลิ่น กลุ่นผกา รับเวทนา สู่ใจ จดจำหอม ตัณหาปรุง หลงไหล ดมดอม เหตุทุกข์น้อม สติ พิจารณาเอย สาธุธรรมอันเลิศ
27 ตุลาคม 2547 15:46 น. - comment id 358213
รสหวานติดง่ายใช่ไหมคะพี่ดอกแก้ว
27 ตุลาคม 2547 16:12 น. - comment id 358238
อ่านแล้วพาล หลง คนเขียน ซะงั้น..
27 ตุลาคม 2547 16:21 น. - comment id 358249
^_^ หวัดดีค่ะพี่ดอกแก้ว แวะมาอ่านงานงามๆของพี่พร้อมรับกลิ่นหอมของดอกไม้ด้วยอ่ะค่ะ อิอิ
27 ตุลาคม 2547 18:04 น. - comment id 358333
ต่ายไม่ได้มาแถวนี้ซะนาน กลับมาทีเลยมาขอซึมซับบรรยากาสดีๆ จากกลอนของพี่เช่นเคย มาทักทายนะจ๊ะ :)
27 ตุลาคม 2547 21:14 น. - comment id 358431
@...เรนน้อย... คำไพเราะเสนาะโสตอาจโทษมาก หากเกิดจากความไม่จริงสิ่งเสแสร้ง เพียงไม่นานความหวานก็เปลี่ยนแปลง กลายแตลงตลบไม่สบใจ คำไพเราะบางคำนำประโยชน์ ทำลายโทษโสตทุกข์ให้สุขใส เพราะหลั่งรินวาจาธรรมานามัย ไร้พิษภัยความหวานแม้นานวัน ก่อนที่จะพูดอะไร... พี่ดอกแก้วขอบอกว่าบทกลอนของน้องเรนบทนี้ ไพเราะลงตัวทั้งคำและความหมาย...น่าชื่นใจแทนท่านผู้เฒ่าจริงๆ ในแง่หนึ่งนั้น .. กลอนบทนี้เกิดจากการได้พบกับผู้คนบางประเภท ที่ยึดติดอยู่กับการเอาใจและคำหวาน คำปลอบประโลม หากจะทำการสิ่งหนึ่งสิ่งใดแล้ว...จะขาดคำหวานไปหล่อเลี้ยงใจมิได้เลย เมื่อใดที่ขาดคำปลอบประโลมใจแล้ว ก็จะไม่สามารถสร้างผลงานด้วยมือของตนเอง หมดกำลังใจที่จะกระทำคุณงามความดีด้วยใจของตนเอง หมดสติปัญญาที่จะรู้ถึงประโยชน์ที่สูญเสียไปในคราวที่รอคอยการเอาอกเอาใจอย่างงอมืองอเท้า และก็จ่อมจมอยู่กับความผิดหวังเสียใจอย่างมีทิฏฐิ การผูกพันชีวิตไว้กับผู้อื่นอย่างงมงาย เฝ้ารอการเอาอกเอาใจอย่างเดิม ยินยอมที่จะเป็นเพียงผู้ตามโดยปราศจากเป้าหมาย...เป็นชีวิตที่น่าสงสาร คำไพเราะที่ผู้อื่นกล่าวนั้น...บ่งบอกถึงความประณีตของใจผู้กล่าวคำ ที่อาจมีเจตนาทั้งจริงใจ และเสแสร้ง แต่สำหรับผู้ที่เขลาความแล้วมักมองไม่เห็นเนื้อหาสาระของคำพูด เพียงติดอยู่ที่รูปแบบ และหลงใหลอยู่อย่างนั้น ซึ่งในที่สุดก็ต้องคร่ำครวญเสียใจที่ไม่ได้รับการตอบสนองในสิ่งที่รอคอย และจะมีปฏิกิริยาแห่งโทสะแสดงออกมาให้พึงทราบ ที่เป็นการทำร้ายตนเองอย่างไม่รู้จักหยุด ขอบคุณมากนะจ๊ะเรนน้อยที่มานั่งตาแป๋วเป็นรายแรกเลย
27 ตุลาคม 2547 21:14 น. - comment id 358433
@...NonSense... เสน่ห์กลิ่นผันไกลไปทั่วถิ่น บ้างรวยรินมอมภพสลบไสล บ้างชุบชีพก่อชนให้พ้นภัย อยู่ที่ใครเข้าถึงสื่อชื่อกลิ่นเอย หวลละมุนมาเลยนะคะ NonSense ในความเป็นเพื่อนกันนั้น เพื่อนแท้ย่อมมีทั้งคำหวานไพเราะ และถ้อยคำที่กระเทาะจิตใจให้รู้สึกตัว หากหวังที่จะได้คำหวานอยู่ตลอดเวลา ก็คงยากที่จะได้พบเพื่อนแท้นะคะ ขอบคุณที่มาเยี่ยมค่ะ
27 ตุลาคม 2547 21:15 น. - comment id 358434
@...คุณทิกิ... พื้นกิเลสอนุสัยใคร่ของสวย จึงมอดม้วยไม่ผ่านด่านทั้งห้า รูปรสกลิ่นเสียงสัมผัสพา ลอยนาวาเวียนนทีสีทันดร หลายวันมานี้มีความจำเป็นต้องหยุดพักร่างกายค่ะ ขอบคุณที่แวะมาอ่านนะคะ
27 ตุลาคม 2547 21:15 น. - comment id 358437
@...น้ำตา...ฟ่าง ... ติดในกลิ่นหอมกรุ่นจนคุ้นเคย เพราะละเลยสันโดษจึงโทษกลิ่น ติดในหวานหวามล้นจนหลั่งริน แต่ไม่เคยโทษลิ้นที่ชอบลอง สวัสดีค่ะน้ำตา...ฟ่าง ยินดีที่ได้พบกันนะคะ พี่ดอกแก้วชอบทั้งบทกลอนและสำนวนสุดท้ายของน้องมากเลยค่ะ ...หลงกลิ่นพิษ จนติดใจ ปล่อยไปก็เจ็บ เก็บไว้ก็ช้ำ... ภาพพจน์ชัดเจนกับความช้ำ
27 ตุลาคม 2547 21:16 น. - comment id 358438
@...เพียงพลิ้ว น้องกานต์... ผู้อ่อนแอย่อมพ่ายแพ้กับเครื่องปรุง กลิ่นจรุงจึงย้อมให้น้อมหา กลายเป็นทาสอารมณ์จมมายา ไม่รู้ว่าเป็นเพียงกลิ่นแล้วผินคลาย น้องกานต์...ปกติของคนทั่วไปนั้น ย่อมชอบของงามของประณีต และของหอม ไม่แปลกเลยที่จะติดใจในความเป็นเลิศเหล่านั้น แต่สิ่งที่ควรระมัดระวังก็คือ.. ในคราวที่สูญเสีย ..จะต้องยอมรับความจริงให้ได้ว่า ทุกสิ่งย่อมเปลี่ยนแปร ไม่คงที่..ขึ้นอยู่กับระยะเวลาและเหตุปัจจัย มีพบก็ต้องมีพราก ..มีกลิ่นก็ต้องหมดกลิ่น การผูกพันอย่างไม่ยอมรับความจริงนี้ให้ได้ มักนำความทุกข์มาสู่ผู้ที่ยึดถือไว้เสมอ ขอบคุณที่แวะมานะคะน้องสาวผู้อ่อนโยนของพี่
27 ตุลาคม 2547 21:16 น. - comment id 358439
@...หมูหวาน เพราะรัก... อาจไร้กลิ่นสิ้นหอมยอมภาษา ด้วยหวังพาไปพ้นถนนหลง ทุกสิ่งที่มีมาไม่มั่นคง อย่าพะวงคราวพรากจากสิ่งใด สวัสดีค่ะน้องหมูหวาน... ช่างอารมณ์ดีและก็ยังปากหวานอีกด้วย หลายวันที่ไม่ได้พบกันก็คิดถึงหมูหวานค่ะ คิดว่าปานนี้จะเขียนไปกี่ร้อยเรื่องแล้วนะ
27 ตุลาคม 2547 21:16 น. - comment id 358440
@...ชะเอม... หากใจไร้การรู้ดูความแท้ จึงติดแค่กระพี้ที่กลิ่นหอม มิได้รู้ว่าหายใจไร้ดมดอม จึงต้องตรอมเพราะติดกลิ่นจนสิ้นใจ สวัสดีค่ะน้องชะเอม นานๆมาที ดีใจที่ได้พบนะคะ ขอบคุณในความห่วงใยที่มอบมานะคะ ขอให้เดินทางไปในทุกที่อย่างปลอดภัยค่ะ
27 ตุลาคม 2547 21:17 น. - comment id 358441
@...กุ้งหนามแดง... ยามพระพายสลายองค์ลงเคล้ากลิ่น ให้รวยรินนาสาคราสบหอม รู้สัมผัสจัดใจไม่ตรมตรอม ตัดสินพร้อมปัญญาว่ากลิ่นมี มิได้ล่วงเลยถึงจนซึ้งหอม รู้เพียงดอมรูปกลิ่นสิ้นแต่งสี กำหนดรู้ปัจจุบันในทันที เพียงเท่านี้ก็สิ้นหอมให้ดอมดม ขอบคุณที่แวะมาอ่านทั้งที่นี่และที่ลานธรรมนะคะคุณกุ้งหนามแดง ขอขอบคุณแทนทุกท่านที่เข้าไปอ่านงานของคุณกุ้งหนามแดงด้วยค่ะ โดยส่วนตัวแล้วเห็นว่างานที่มีคุณค่านั้นควรที่จะมีการเผยแพร่ให้มากๆ เพื่อจรรโลงจิตใจให้งดงาม อนุโมทนาในจิตอันเป็นกุศลด้วยนะคะ ขอบคุณในความห่วงใยค่ะ
27 ตุลาคม 2547 21:17 น. - comment id 358442
@...แก้วประเสริฐ... ลมหายใจมีค่าต่อชีวิต แค่อากาศไร้พิษไม่ต้องหอม เพียงเท่านี้ก็อยู่ได้ไม่ตรมตรอม มิต้องย้อมด้วยกลิ่นให้สิ้นเปลือง คนเรามักต้องการอะไรเกินความจำเป็นเสมอนะคะ ยิ่งต้องการก็ยิ่งพบแต่ความทุกข์ ขอบคุณที่แวะมาให้กำลังใจค่ะคุณแก้วประเสริฐ
27 ตุลาคม 2547 21:17 น. - comment id 358443
@...น้องนางฟ้าฯ... สำหรับผู้ใจธรรมนำสาระ ไม่มุ่งคละอบกลิ่นจากถิ่นไหน มุ่งผ่านด่านที่รัดมัดหัวใจ จึงพ้นภัยหลงกลิ่นสิ้นมอมเมา สวัสดีค่ะน้องนางฟ้า ขอบคุณที่แวะมาด้วยความห่วงใยนะคะ เห็นด้วยนะคะคำความเห็นนี้ คำติติงจากพ่อแม่ครูบาอาจารย์... นำความหวานมาสู่ชีวิตเสมอ..(ถ้าหากผ่านด่านความยึดถือตัวตนมาได้นะคะ) อย่าลืมรักษาสุขภาพเช่นกันนะคะน้องนางฟ้าฯ
27 ตุลาคม 2547 21:18 น. - comment id 358444
@...extreme life ... รู้เพียงแค่หายใจไม่ไขว่คว้า ความลำบากก็จากลาคราไม่หอม รู้แก่นสารของใจไม่จอมปลอม จึงพรั่งพร้อมหายใจไม่เรื่องยาว ดีค่ะ extreme life ..หายใจไปเรื่อยๆนะคะ อย่าเพิ่งหยุด ^o^
27 ตุลาคม 2547 21:18 น. - comment id 358445
@...น้ำ... เมื่อเครื่องต่อก่อการงานกระทบ มิได้จบตรงรอยต่อก่อสังสาร เกิดรู้สึกติดใจในบ่วงมาร ต้องประหารด้วยปัญญาว่าเพียงธรรม ขอบคุณค่ะน้ำใจ... แวะมาเขียนมาอ่านกลอนธรรมะกันบ่อยๆนะคะ บทนี้ของน้ำ..ขอแสดงความนับถือในภูมิธรรมด้วยใจจริงค่ะ
27 ตุลาคม 2547 21:18 น. - comment id 358446
@...คิม รักนะ... อันรสหวานติดง่ายเพราะใจชิน เคยดื่มกลิ่นคลุกเคล้าเมาความหวาน ติดในรสเช่นนี้มาแสนนาน เมื่อมาพบความหวานจึงติดตรึง ใช่ค่ะน้องคิม.. เพราะเราสะสมความชอบในความหวานกันเอาไว้นานแล้ว พอมาได้พบก็รู้สึกถูกใจเป็นธรรมดาเพราะความเคยชิน และพอขาดความหวานไปก็เสียใจเป็นธรรมดาเพราะเรายึดติดความหวานเสียแล้ว
27 ตุลาคม 2547 21:18 น. - comment id 358447
@...ปรายฟ้า... หลงคนเขียนเลี่ยนมากอยากบอกน้อง พูดอย่างนี้ต้องส่งของมาคลายหลง เสกมนต์ใหม่ให้ใจหายมึนงง ให้ทั้งรักทั้งหลงดีไหมเอย... ๕๕๕...เขาพูดกันถึงเรื่องกลิ่นกับรส นี่เถลไถลมาพูดเรื่องคนเขียนซะอย่างงั้น..มันน่าตีไหมเนี่ย ขอบคุณที่แวะมาหลงนะคะน้องปรายฟ้า
27 ตุลาคม 2547 21:19 น. - comment id 358448
@...คนเมืองลิง... ดอกไม้หอมย้อมใจให้ชื่นชุ่ม หายกลัดกลุ้มเพียงเวลาครากลิ่นฉาย อย่ากลัดกลุ้มเมื่อความหอมเริ่มพร้อมคลาย ทำใจให้สบายเรื่องธรรมดา ขอบคุณที่แวะมาชื่นกลิ่นหอมของดอกไม้นะคะ แล้วของฝากจากนักท่องเที่ยวล่ะ ..มีไหมเอ่ย
27 ตุลาคม 2547 21:21 น. - comment id 358450
@...วนัสนันท์ น้องต่าย... กลิ่นหอมหวลชวนใจให้เคลิบเคลิ้ม หมายต่อเติมแต่งฝันอันหอมหวาน แต่ครั้งสิ้นกลิ่นหอมไปไม่นาน ฝันหอมหวานกลายขมระทมใจ สวัสดีค่ะน้องต่าย..ในที่สุดเส้นทางเดินก็มาบรรจบจนได้พบกันอีกครั้ง ขอบคุณมากนะคะที่แวะมาชมสวนชมดอกไม้กับพี่ดอกแก้ว
27 ตุลาคม 2547 21:58 น. - comment id 358472
เพราะมากเลยครับพี่ ชอบท่อนนี้เป็นพิเศษครับ เมื่อมีคำหวานหวามมาหลามจิต ผู้อ่อนแอแพ้พิษก็หลงใหล ติดในคำหวามหวานซ่านฤทัย และต้องการต่อไปไม่สิ้นกาล เฮ้อ..อออ เมื่อไหร่เมกจะเขียนได้ดีเหมือนพี่นะ +-*-+ +-*-+-*-+ปู๊ชายอารมดี๊ดี+-*-+-*-+ +-*-+
27 ตุลาคม 2547 22:05 น. - comment id 358476
เรน..ไม่รู้ดิคะ..
มัยร่า .. พี่ดอกแก้ว .. เข้าใจ..สิ่งที่เรนสื่อ..นะคะ..
ห่างไกล ..
แต่ ความรู้สึก ..ของเรน..เหมือนใกล้..มากเล้ยคะ..
..เรน.. ขอบคุณ ..
ความรู้สึก ..ดีๆ .. ที่พี่ดอกแก้ว ..ให้เรนนะคะ..
27 ตุลาคม 2547 22:09 น. - comment id 358477
เรนขออนุญาต ...
ฝากข้อความ ถึง ..พี่เมก ..นะคะ..
บทกลอน..ของพี่เมก ..ที่แจมตามกระทู้ของพี่ๆ..
..เรนว่า ..ไพเราะ ..ความหมายดีด้วยคะ..
เรน เป็นกำลังใจ .. ให้พี่เมก ..นะคะ..
27 ตุลาคม 2547 23:14 น. - comment id 358504
แวะเขช้ามาสูดกลิ่นฉม เอ๊ย กลิ่นดอกไม้ใยบ้านพี่ดอกแก้วบ้าง เฮ้อ ชื่นใจจัง
29 ตุลาคม 2547 00:43 น. - comment id 359202
@...เมกกะ... คำหวามหวานสะท้านใจให้สะทก น้ำตาตกเมื่อหวานเลือนเหมือนไอฝัน เปรียบเทียบไปใจเหงาร้าวรำพัน อีกเมื่อใดหวานนั้นจะมาเยือน ..อิอิ..น้องเมก ผู้ชายอารมณ์ไม่ค่อยดีนะวันนี้ ค่อยๆเขียนไปนะคะ อีกหน่อยก็จะยิ่งกว่าหวานน้ำตาลหยดจากปลายปากกาซะอีก
29 ตุลาคม 2547 00:45 น. - comment id 359204
@...เรนน้อย... วันนี้พี่ดอกแก้วลงกลอนแล้วก็ออกไปทำงานมาหลายแห่ง ขอบคุณที่แวะมาอีกครั้งนะจ๊ะ ไม่น่าหรอกจ้ะ ...เพราะใจเราใกล้กันเสมอ โดยเฉพาะเวลามองสิ่งที่งดงาม...
29 ตุลาคม 2547 00:48 น. - comment id 359206
@...ฤกษ์... ยินดีต้อนรับกลับสู่บ้านเรานะคะ ช่วงที่ฤกษ์ไม่อยู่เมืองไทยนี่..พี่ดอกแก้วปลูกต้นไม้เพิ่มอีกหลายต้น ล้วนแต่มีดอกหอมๆทั้งนั้น ... วันนี้อนุญาตให้ดมดอกไม้ฟรีค่ะ ...
30 ตุลาคม 2547 20:09 น. - comment id 360400
หอมดอกไม้ไม่นานหวานสิ้นกลิ่น หอมได้ยินคำพูดเพราะเสนาะหู หอมไม่หายใครยกย่องร้องเชิดชู หอมเข้าสู่จิตใจให้เบิกบาน
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
