16 พฤศจิกายน 2550 14:00 น.
ตาทึบ
ในมุมมองของความรัก ...
รักคือกลุ่มของความรู้สึก
ที่ลองลอยอยู่เหนือเจ้าของ
คล้ายๆเงาแต่ไม่ยึดติด
พร้อมเสมอที่เข้ามาซบ
หรือล่องลอยห่างไปไกล
ไม่มีระยะห่างคงที่หรือแน่นอน
ในวันเวลาใดเวลาหนึ่ง
หรือช่วงของอารมณ์หนึ่ง
ที่ใครอยากแสดงความเป็นเจ้าของ
กระโดดเอื้อมหมายเก็บมาชื่นชม
ความรักมักจะพลิ้วหนีตามแรงลม
ของฝ่ามือที่หมายจะไขว่คว้า
แม้คุณเป็นเจ้าของ ...
แต่คุณทำได้แค่เพียงแบมือยื่นออกไป
แล้วนั่งรอวันเวลาให้ความรัก
ลอยลงมาซบตรงฝ่ามือของคุณเอง.....
(ถึงที่มาของความรักอาจจะไม่เหมือนกัน
แต่ทุกทุกความรัก มีค่าเท่ากัน.....)
.....................ตาทึบ..........................
24 สิงหาคม 2550 14:32 น.
ตาทึบ
ยังเฝ้าคอย...คอยห่วงคอยทวงถาม
ถึงนิยามความรักที่ถักสาน
จะคงอยู่คู่เรานับเนาว์นาน
จนชัวล์กาลหรือเลือนลับอับปางไป
มาลัยฝันควั่นเกลียวที่เหนี่ยวเจ้า
ทุกค่ำเช้ายังเฝ้าทอสวมคอให้
จงมองเห็นเป็นริ้วทองของคนไกล
บรรจงใส่ให้คนดีด้วยปรีดา
เหนื่อยหรือไม่ใจที่รอท้อหรือเปล่า
ที่คอยเฝ้าเจ้าคืน.....................
เหนื่อยเกินไปที่จะแต่งให้จบ...ลาน่ะ
12 สิงหาคม 2550 13:15 น.
ตาทึบ
ม่านหยาดฝนหล่นพรมห่มเวหา
ครึ้มลานฟ้าพร่าหมองมองฝ้าขาว
ละอองน้อยลอยพลิ้วผิวเรื่องราว
คิดถึงสาวเจ้าเดินทางสร้างผลบุญ
จะลำบากยากเข็นเช่นไรหนอ
คงไม่ท้อต่อทานคานค้ำหนุน
แม้นอุปสรรคผจญจิตให้คิดขุ่น
ให้เจ้าหมุนเป็นทุนเสริมเพิ่มบุญยา
ครั้งเมื่อเจ้าพนมมือถืออธิฐาน
พี่ไหว้วานสานคำมั่นที่ฝันหา
จากวันนี้ถึงสิ้นภพดินกลบหน้า
เจ้าดาราจะคืนดินกลับถิ่นเนา
ด้วยวิถีแห่งรักมักปนโศก
คอยย้ายโยกโบกใจให้ครุ่นเขลา
จงยึดมั่นแนบภักษ์รักสองเรา
ที่คอยเฝ้าแนบชิดนิจนิรันดร์
12 สิงหาคม 2550 02:49 น.
ตาทึบ
เจ้าอย่าท้ออย่าถอยคอยแต่รับ
จงคิดกลับพลิกกายท้าทายฝัน
คิดถึงรุ่งพรุ่งนี้มีตะวัน
ค่ำคืนจันทร์อาบร่างนางคนดี
รุ้งสีสวยวันวานแค่ม่านหลอก
มาเย้าหยอกให้ลืมพงศ์หลงศักดิ์ศรี
แค่ปีกมารผ่านทักทายกายคนดี
กล่อมผู้ลี้หนีโลกจริงไปอิงเชย
เจ้าครวญคิดไตร่ตรองให้ถ่องแท้
จงแน่วแน่แก้ไขใช่นิ่งเฉย
อย่ายอมแพ้ปล่อยคืนวันให้ผันเลย
เช่นปลาเกยซบตลิ่งนอนนิ่งตาย
โลกของพี่มีเจ้าให้เฝ้าห่วง
คอยติท้วงทวงสัญญากลัวว่าสาย
ใช่ยื้อแย่งแข่งคว้ามาแนบกาย
แค่เป้าหมายวางเจ้าไว้บนถนน.....สายคนดี
11 สิงหาคม 2550 12:35 น.
ตาทึบ
ทุกวันคืนฝืนใจหยุดใฝ่เพ้อ
หยุดละเมอพรอดพร่ำร้องร่ำหา
ตั้งสติยึดมั่นในศรัทธา
อีกฝากฟ้าเขารู้และอยู่ดี
เมื่อหยุดฝืนยืนมองผ่องจันทร์เจ้า
จะเงียบเหงาอย่างไรไม่หลีกหนี
แสงที่อาบทาบกายคล้ายวจี
ของคนดีที่เฝ้าปลอบตอบคนไกล
ใช่ว่ารักทำข้าเจ็บนอนเหน็บหนาว
เพียงเรื่องราวที่ข้าคิดทำจิตไหว
ยามกายห่างร่างภาพทาบราวใจ
ว่ามีใครมาแย่งเจ้าไปเคล้าครอง
ต่อจากนี้พี่สัญญาไม่ว้าวุ่น
ลบรอยขุ่นจุนใจให้กลายหมอง
นั่งชื่นชมบ่มรักถักริ้วทอง
รอไว้คล้องจองใจคนไกลตา....
หน้าส่วนตัว
1291
