17 กรกฎาคม 2550 13:31 น.
ต้นไม้ของอ่วง
เธอเสียใจ เสียใจ ทำไมเล่า
ไม่รบเร้า ราวีเธอ ให้หน่ายแหนง
เธอร้องไห้ ร้องทำไม ให้เปลืองแรง
เลิกระแวง ไม่ระวัง พลั้งช่างเธอ
ต่อแต่นี้ เธอจะรัก จะมีใคร
จะไปไหน ทำอะไร ได้เสมอ
จะไม่ห้าม จะไม่ห่วง จะออเออ
เธอเสนอ ฉันสนอง ตามต้องการ
ใช้ชีวิต เชิญลิขิต ให้เต็มที่
หวังคงมี ความจริงใจ ให้สนาน
ไม่มีฉัน ไม่มีรัก เมื่อวันวาน
ไร้สงสาร สิ้นห่วงหวง รักลวงใจ
ยิ้มเถิดยิ้ม เศร้าอยู่ไย ทำไมเล่า
เธอวอนเว้า ให้ฉันจาก เธอผลักไส
เธอไม่รัก เธอบอกเอง อย่าอาลัย
ชีวิตใหม่ ชีวิตฉัน ไม่ต้องมีเธอ...
....ถึงต้องอยู่โดดเดี่ยว ไม่มีใคร ต่อให้ใจดวงนี้รักเธอมากมายแค่ไหน โปรดรับรู้เอาไว้ ว่ายังไงก็จะไม่กลับไปหาเธอ...
10 กรกฎาคม 2550 15:20 น.
ต้นไม้ของอ่วง
ยังไม่ลืม มิลางเลือน รักเปื้อนใจ
อยู่แห่งไหน ยังอาลัย คนึงหา
เห็นสิ่งใด มองสิ่งไหน ในสายตา
ยังมีค่า ควรคู่เธอ เผลอใฝ่ปอง
ยังคิดถึง คำนึงหา คณานับ
มิอาจรับ เปิดใจใหม่ ใคร่สนอง
ใจดวงนี้ มีเพียงเธอ เธอครอบครอง
เป็นเจ้าของ ประครองรัก ทุกเพ-ลา
อยู่ไหนหนอ คนของรัก ค่าของใจ
เจ้ารู้ไหม ใครคนนี้ มั่นรักษา
ความรักนั้น สัญญานี้ ยังตรึกตรา
รอเวลา ให้รักข้า เป็นนิรันดร์...
6 กรกฎาคม 2550 08:04 น.
ต้นไม้ของอ่วง
มองตัวเอง ผ่านกระจก ให้ตกใจ
กระจกใส ไม่โกหก สิ่งที่เห็น
ความจริงแจ้ง กระจกบอก สิ่งที่เป็น
กระจกเน้น ความจริงนั้น ด้วยสองตา
ใครหนอใคร ผอมเหลือเกิน ซีดเซียวนัก
ผิวเคยรัก เคยเนียนขาว ไม่รักษา
ผมยาวนุ่ม เคยสวยใส กลับสั้นซา
สองนัยตา ขุ่นหมองคล้ำ ดั่งช้ำใจ
เมื่อไหร่หนอ จะกลับคืน เหมือนวานวัน
เหมือนวันนั้น ที่ยิ้มสวย โลกสดใส
เหมือนวันก่อน ส่องกระจก แช่มชื่นใจ
มองใครใคร เห็นรอยยิ้ม สุดชื่นบาน
หายไปเถิด ใจแสนช้ำ ให้สร่างซา
ทิ้งเถิดหนา ความเหงาเศร้า เคยขับขาน
หมดเสียที น้ำตาใส ไหลดั่งธาร
ทุกข์อนธกาล ที่เกาะเกี่ยว ให้ร้างลา...
28 มิถุนายน 2550 12:10 น.
ต้นไม้ของอ่วง
ท่ามกลางคืน แสนสุดเหงา เราว้าเหว่
ดั่งทะเล สายฝนพรำ ย้ำเหน็บหนาว
สองแก้มหลั่ง น้ำตาริน ฝนพร่างพราว
โดดเดี่ยวเหงา เศร้าแทรกซึม สลายใจ
ท่ามกลางคืน แสนมิดมืดไร้ดาวพร่าง
หมอกมิจาง คลุมห้องใจ สะท้านไหว
มองรอบข้าง คนเคยเคียง เบี่ยงเบนไป
น้ำตาไหล ไม่มีใคร ใจเดียวดาย
ท่ามกลางคืน ให้หนาวเหน็บ เจ็บมิิสร่าง
ยังอ้างว้าง กลางเตียงกว้าง ไร้จุดหมาย
ฟุ้งความคิด ให้สับสน ทั้งใจกาย
มิวางวาย ปวดรวดร้าว เพียงลำพัง
หนาวสุดหนาว เจ็บแสนเจ็บ ค่ำคืนนี้
ยังคงมี เพียงตัวเรา กับความหลัง
เศร้าสุดเศร้า เหงาแสนเหงา ประดาดัง
ดั่งรักฝัง ผนึกไว้ ในค่ำคืน...
27 มิถุนายน 2550 15:45 น.
ต้นไม้ของอ่วง
จะเริ่มต้น แห่งชีวิต ลิขิตใหม่
จะไม่ให้ ชีวิตต้อง หมองหม่นเศร้า
จบกันแล้ว อดีตขม เคยเป็นเงา
จะไม่เหงา ไม่ปวดร้าว อีกต่อไป
เห็นสายฝน พร่างพราวหล่น เมื่อวานวัน
เคยหนาวสั่น ฟ้าสิ้นดาว สกาวใส
เมื่อฝนหลั่ง ฟ้าก็มืด ไม่ต่างใจ
เมื่อฝนไป ใจก็แจ่ม แช่มชื่นทรวง
ขอขอบคุณ กาลเวลา ที่ผ่านเลย
อีกคนเคย หลอกให้หลง ให้แหนหวง
ขอบคุณนะ ที่ให้รัก อีกกลลวง
หลอกให้ห่วง แล้วจากไป ไม่ไยดี
ก้าวที่กล้า มาวันนี้ ที่ดีขึ้น
ที่หยัดยืน อีกเข้มแข็ง ไม่หน่ายหนี
ขอบคุณรัก และคนลวง ที่จรลี
บทเรียนนี้ สอนให้จำ ย้ำความจริง...
หน้าส่วนตัว
3835
