30 พฤษภาคม 2547 22:47 น.
นางฟ้าซาตาน
ขอฟ้า
ยังจำวันนั้นที่มีเธอ
ยังจำเสมอว่าเธอได้เคยให้ใจและคำว่ารักกัน
ยังจำความฝันที่เคยมี
ยังจำตรงนี้ที่มีแต่เธอ คอยให้ความห่วงใย
รู้ไหมฉันคอยจะหวังว่าใจเธอ
จะกลับมาเหมือนคนที่ยังรัก
ขอขอให้ฟ้าช่วยบอก บอกกล่าวกับเค้าได้ไหม
ใจฉันที่ตรงนี้ยังเหมือนคนเดิม
ขอขอให้ฟ้าช่วยบอก บอกกับตัวฉันได้ไหม
ใจเค้าที่ตรงนั้นเหมือนเดิมหรือป่าว
ยังรอความรักที่ไกลห่าง
ยังรอความรักที่มีแต่เธอผู้เดียวด้วยใจที่มั่นคง
ยังรอดอกไม้ที่เธอมี
ยังรอตรงนี้ด้วยความห่วงใย แม้จะนานเท่าไร
ขอขอให้ฟ้าช่วยบอก บอกกับตัวฉันได้ไหม
ใจเขาที่ตรงนั้นยังเหมือนคนเดิม
ขอขอให้ฟ้าช่วยบอก บอกกล่าวกับเค้าได้ไหม
ใจฉันที่ตรงนี้ยังรักเพียงเธอคนเดียว
------------------------------------------------------------------------------------
ไม่ได้เปิดกล่องจดหมายมาหลายวัน
ตั้งแต่วันนั้นที่เขาโทรมาหา
กลัวกล่องว่างเปล่าให้ความรู้สึกค้างคา
กลัวหัวใจจะทรมา..ด้วยความเดียวดาย
พอมาเปิดกล่องจดหมายในวันนี้
น้ำตาล้นปรี่ออกมาไม่ขาดสาย
กล่องไม่ได้ว่างเปล่ามีจดหมายจากเธอเรียงราย
ความรู้สึกมากมายหลั่งไหลออกมาท่วมใจ
ค่อยๆเปิดดูจดหมายทีละฉบับ
ความห่วงหาที่ล่วงลับ..มาถาทับให้หวั่นไหว
คำขอโทษจากเธอสร้างความสับสนให้หัวใจ
เธอบอกไม่มีอะไรที่เปลี่ยนแปลงไปสำหรับเรา
12 วันที่คิดว่าเข้มแข็งมาตลอด
กลายเป็นจุดบอดให้หัวใจต้องรุมเร้า
ภาพความทรงจำผุดขึ้นมาเป็นดั่งเงา
เสียงสะอื้นเบาๆตอกย้ำว่ายังรักเธอไม่เปลี่ยนเลย
หยุดน้ำตาไว้ซักพัก
ถามตัวเองว่ายังแน่นหนักไม่กลัวคำเฉลย
ให้อภัยได้รึเปล่า..ที่เธอมาห่างหายละเลย
กับวันที่เธอเฉยเมย..ฉันต้องทนทรมาณเท่าใด
กลับไปนอนคิดอยู่หลายวัน
ความสุขในคืนวันเหล่านั้นฉันอยากได้มาแค่ไหน
ยังรักเธอเท่าไร..ก็ยังรักหมดหัวใจ
ยอมให้โอกาสครั้งใหม่กับหัวใจอีกสักครา
เพราะไม่อาจลืมได้
ไม่ใช่คนเข้มแข็งมากมาย..เป็นแค่คนที่ยังห่วงหา
นั่งปลอบตัวเอง..เฝ้ารอวันเธอกลับมา
อาจดูหัวใจไม่มีค่า..ไร้ราคา..ไม่มีจุดยืน
แต่เพราะความรักมักไร้เหตุผล
หัวใจเข้าตาจนฉันไม่อาจทนฝืน
ยอมทรมาณเพราะได้รักเธออีกครั้ง..แม้ว่าจะต้องทนกล้ำกลิน
ดีกว่าต้องหยัดยืนอยู่ได้..ด้วยหัวใจที่ไม่มีเธอ
28 พฤษภาคม 2547 19:54 น.
นางฟ้าซาตาน
อยากลืมเธอไปจากใจสักที
ไม่อยากจดจำความรักที่เคยมี..ให้หัวใจต้องมัวหมอง
อยากหลุดจากบ่วงพันธนาการที่เธอมาจับจอง
อยากมองไปในท้องฟ้าได้โดยไม่มีหน้าเธอ
แต่ฉันไม่เข้มแข็งพอที่จะทำแบบนั้น
หัวใจยังอ่อนแอหนาวสั่นบางทีพลั้งเผลอ
หลงละเมอว่าหัวใจยังฝากไว้ที่เธอ
แอบหวังแอบฝันรอเธอมาเจอปรับความเข้าใจ
คิดถึงเธอทุกครั้งที่ต้องอยู่คนเดียว
ความหวานละมุนของรักลดเลี้ยวมาทักทายให้หวั่นไหว
อภัยให้ฉันเถิด..ถึงแม้ว่าฉันจะชาชินกับความเสียใจ
แต่ถ้าให้ลบเธอออกไปคงต้องใช้เวลาเนิ่นนาน
ความสุขในครานั้นเกินความเจ็บปวด
ถึงมันจะจบอย่างเร็วรวด..แต่ฉันยังโหยหา
คงไม่มีอีกแล้ว..ความสุขที่เหมือนดั่งวันที่ผ่านมา
มีเพียงรอยน้ำตากับความเหว่ว้าเมื่อเธอห่างไป
27 พฤษภาคม 2547 22:14 น.
นางฟ้าซาตาน
ดุจปีกขาวเรืองราวพลิ้วเบาไหว
ละอองไอเย็นสดชื่นระรื่นหวาน
ตรึงตระการคู่ภูผามายืนนาน
ยามพิรุณโปรยปรานรานฤทัย
สีสันยะเยือกพายัพเมฆา
เขียวมรกตแห่งไพรพณาไสย์
บาดลงให้นัยน์ตาติดตรึงใจ
เพียงมองไปจิตใจสดชื่นพลัน
หยาดน้ำค้างบนใบหญ้าท้าลมหนาว
กระทบแสงวับวาวเบิกสวรรค์
หอมกลิ่นดินฝังใจให้ผูกพัน
ปุยหมอกฝันประทับไว้อยู่ในทรวง
บนยอดดอยพิสุทธิ์ใสด้วยสีทอง
พฤกษาล้อมเรืองรองเครื่องบวงสรวง
ห่อหุ้มไว้ลึกไปในแดนดวง
วัฒนะเรืองรวงกระบวนธรรม์
ด้วยจิตแห่งความสงบน้อมนำ
มุ่งสู่ความธรรมดาเพลินผกผัน
ใจหยุดรั้นวิญญาหยุดดึงดัน
มองโลกเปลี่ยนคืนวันดื่มด่ำใจ
25 พฤษภาคม 2547 18:38 น.
นางฟ้าซาตาน
ที่ฉันยืนอยู่ได้ในวันนี้
เพราะมีเธออยู่เป็นเพื่อนที่ดีปลอบใจยามเหว่ว้า
ที่ฉันยิ้มเริงร่ากลบรอยน้ำตา
เพราะมิตรภาพที่เธอให้มาจากความจริงใจ
ขอบคุณที่ฟ้ากำหนดมาให้เราได้เจอกัน
แม้เพียงช่วงเวลาสั้นๆ...
แต่เหมือนเราผูกพันกันมาก่อนจากที่ไหน
เพียงคำขอบคุณไม่อาจแทนได้หมดทั้งหัวใจ
สำหรับความรักและความห่วงใยที่เธอมีให้ตลอดเวลา
วันนี้ฉันต้องอยู่คนเดียว
แต่ไม่เคยรู้สึกเปล่าเปลี่ยวให้หัวใจคอยมองหา
เมื่อมองไปในที่ว่างเธอนั่งอยู่ตรงนั้นคอยมองมา
ยื่นมือมาเช็ดน้ำตาในวันที่ฉันอ่อนล้าไม่มีใคร
ขอบคุณที่อยู่เคียงข้างฉัน
คำปลอบโยนเรียงร้อยด้วยอักษรเหล่านั้นคลายความหวั่นไหว
กำลังใจจากเธอสร้างความเข้มแข็งให้ฉันสู้ต่อไป
ฉันเรียนรู้ได้จากหัวใจ..
มิตรภาพยิ่งใหญ่ไม่อาจลบเลือนได้ด้วยสิ่งใดก็ตาม
25 พฤษภาคม 2547 10:56 น.
นางฟ้าซาตาน
เมื่อแสงเทียนดับลง
ขอเพียงใครสักคนจุดขึ้นมาใหม่
เมื่อก่อนดับได้ก็จุดเองได้อยู่ร่ำไป
แต่ตอนนี้มือสั่นหวั่นไหวล้าแสงเทียน
อยู่ในความมืดบ้างก็ดีเหมือนกัน
ความสงบระหว่างนั้นช่วยให้หัวใจขีดเขียน
นึกทบทวนได้อะไรมาบ้างเป็นบทเรียน
กับวันที่ต้องอยู่ในวงเวียนของรอยน้ำตา
ชีวิตมีล้มและต้องลุกขึ้นบ้าง
บางทีอ้างว้างไม่มีหัวใจให้ห่วงหา
บางเวลาสุขจนล้นไม่มีใครอยู่ในสายตา
บางครั้งโหยหาสิ่งที่ไม่กลับมาให้หวนคืน
ในเมื่อชีวิตต้องเป็นอย่างนั้น
รักตัวเองดูแล้วกันไม่มีวันขมขื่น
ทำอะไรเพื่อตัวเองบ้าง..ในวันที่ต้องหยัดยืน
ลบวันคืนที่อ่อนแอไม่ต้องทนฝืนและก้าวต่อไป
++..คงไม่มีกำลังใจจากตัวเองในวันนี้ได้ ถ้าไม่ได้กำลังใจจากเพื่อนที่นี่ ขอบคุณทุกคนมากๆเลยนะคะ..++
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟนางฟ้าซาตาน
หน้าส่วนตัว
681
