24 กุมภาพันธ์ 2550 23:20 น.
นางฟ้าซาตาน
------------------------------------------------------------------------
"เราเลิกกันดีกว่า"
ทุกถ้อยคำที่พูดออกมา..ไม่ได้หมายความตามนั้น
แค่อยากให้เธอใส่ใจ..หันมาดูแลความรู้สึกกัน
เพราะความกดดัน..เลยพลั้งปากพูดไป
เธอบอกว่าฉันเปลี่ยนแปลง
ไม่มีเหตุผล อารมณ์รุนแรง ง่ายต่อความหวั่นไหว
เกิดอะไรขึ้นกับฉัน..เธอไม่เข้าใจ
เพราะอะไร..ทำให้เปลี่ยนไป..ไม่เหมือนคนเดิมที่เคยเป็น
ทำไม..ไม่ลองถามตัวเองบ้าง
เธอเองทำตัวอ้างว้าง..ไม่เหมือนที่ฉันเคยเห็น
เหินห่าง เข้าถึงยาก ฉันเอง..ก็ไม่เข้าใจในสิ่งที่เป็น
ความอบอุ่นที่เคยสัมผัส..ว่างเว้น..จนหนาวใจ
เหตุผลที่เราต่างมี.....
อาจทำให้เราต้องจากกันเสียที..จะดีกว่าไหม
ฉันไม่ใช่คนอดทน และเธอเองไม่เคยใส่ใจ
อย่าฝืนทรมาณความรู้สึกกันต่อไป..จากกันด้วยดี
-----------------------------------------------------------------
23 กุมภาพันธ์ 2550 23:01 น.
นางฟ้าซาตาน
-----------------------------------------------------------------
ขอเก็บความเจ็บร้าว
ฝากเอาไว้..กับแสงดาวได้ไหม
ดาวจ๋า..ช่วยนำพาหัวใจ
พาไปให้ไกล..เกินกว่าผู้ใดจะตามเจอ
ขอฝากความเงียบงัน
ไปกับคืนวัน..ที่ยังเดินหน้าอยู่เสมอ
ช่วยให้ฉันได้ลืม..ความเจ็บร้าวที่เจอ
ลบน้ำตาพล่าเบลอ..ในวันที่ไม่มีเธอ..ไปเสียที
ขอให้ความเดียวดาย
เลือนหายไปในราตรีแห่งนี้
ให้ฉันเป็นคนใหม่..คืนชีวิตที่เคยมี
ช่วยให้ฉันได้หลับตานอนฝันดี..สักคืน
ขอเอาความอ่อนแอ
ปล่อยไปตามกระแสเกลียวคลื่น
คืนความเข้มแข็ง..ขอให้ฉันหยัดยืน
จบความเจ็บช้ำกล้ำกลืน ที่ฉันต้องทนฝีนตลอดมา
ขอได้ไหม...ในคืนนี้
ขอทุกนาทีที่เคยห่วงหา
ขอให้ความรักที่หายไปกับวันเวลา
ช่วยกลับมา...ทำให้ฉันได้เป็น-คนเดิม-
--------------------------------------------------------------
ขอบคุณพี่น้องและเพื่อนๆนะคะ
ที่เข้ามาแวะเยี่ยมบ้านนางฟ้า
ยังคิดถึงทุกคนเสมอๆ เลยค่ะ
21 กุมภาพันธ์ 2550 11:07 น.
นางฟ้าซาตาน
----------------------------------------------------------------
ในโลกของความจริงที่อ้างว้าง
ฉันเดินคนเดียวไปตามเส้นทางที่ร้างไร้
หวังสักวันจะมีใครเดินเข้ามาดูแลหัวใจ
ห่วงใย..เป็นกำลังใจ..ทุกคราที่มีน้ำตา
ในโลกของความว่างเปล่า (Cyber Space)
มีเพียงตัวอักษรเป็นเรื่องราว...กับคนแปลกหน้า
มิตรภาพ..ส่งผ่านประโยคร้อยพันที่ผ่านเข้ามา
เต็มไปด้วยภาพลวงตาตรงข้ามจากสิ่งที่เป็น
ฉันคลิกชื่อนั้น
เริ่มต้นผูกพันด้วยประโยคสั้น-สั้นที่มองเห็น
เรื่องราวผูกกันด้วยความรู้สึกด้านชาเยียบเย็น
แล้วไม่นาน..ความอ่อนไหวที่ซ่อนเร้น..ค่อยเผยตัวออกมา
จากหนึ่งวินาที
แปรเปลี่ยนความรู้สึกที่มี..เป็นความห่วงหา
หลายพันวัน..หมื่นเวลา..
เปลี่ยนเธอมาเป็นคนสำคัญกว่าใคร-ใคร
จากคนแปลกหน้าที่ไม่เคยคุ้น
เปลี่ยนเป็นความนุ่มละมุนอ่อนไหว
เปลี่ยนเธอเป็นความจริง..เป็นคนของหัวใจ
โลกว่างเปล่าที่ร้างไร้..-ช่วยให้เรามาเจอกัน-
----------------------------------------------------------------
เหม่อมองบนฟ้าไกล จ้องมองด้วยความสงสัย
ว่าใครกันนะใคร ที่พาให้เธอเดินหลงทางมาเจอกับฉัน
มีคนเป็นล้านคน ช่างไร้เหตุจริงๆ ที่เราเจอกัน
จากเป็นคนที่ไม่เชื่ออะไร สุดท้ายก็ได้แต่ถามตัวเองซ้ำๆ
ตกลงคือพรหมลิขิตใช่ไหม ที่เขียนให้เป็นอย่างนั้น
ตกลงให้เรารักกันใช่มั้ย อย่างนั้นขอได้หรือไม่
โปรดอย่าทำให้เราพลัดพราก
ให้เรารักกัน เนิ่นนานถึงจนวันตาย
ฉันขอได้ไหม
เมื่อก่อนลมหายใจ ก็คิดว่าเป็นของฉัน
แต่พอได้พบเธอ เพิ่งรู้จริงๆ ลมหายใจคือเธอเท่านั้น
------------------------------------------------------------------
นั่งฟังเพลง"พรหมลิขิตของ BIG ASS"
นึกถึงวันที่ได้คุยกันครั้งแรก
ความรู้สึกตอนแรก
และ...ความรู้สึกของวันนี้
------------------------------------------------------------------
17 กุมภาพันธ์ 2550 14:09 น.
นางฟ้าซาตาน
.................................................................
ถ้าฉันเป็นคุณย่า..แล้วเธอเป็นคุณปู่
ฉันอยากรู้จะเรียก"ที่รัก"ได้ไหม
จะอายหลานรึเปล่า...หรืออาจมีใครแอบนินทา
..ว่าเราหวานเกินไป..
ฉันน่ะนะไม่เป็นอะไร..ห่วงแต่เธอ
แล้ว...ใครจะจากโลกนี้ไปก่อน
ใครจะทนเหงา..คิดถึงตอนที่มีคนนอนเคียงข้างเสมอ
เป็นฉันแล้วกัน..ฉันทนไม่ได้ถ้าในทุกๆวันไม่ได้พบเจอ
ลูกผู้ชายอย่างเธอ..แค่นี้คงไม่เป็นไร
แล้วถ้าเราจากกันอย่างนั้น
จะมีสักวันที่เราจะได้พบกันอีกบ้างไหม
ถ้าเราเจอกันอีก...ขอให้บ้านติดกัน..
..ฉันจะได้พบเธอไว-ไว..
ไม่ต้องเสียเวลา..นานเกินไป..
....ไม่ต้องเสียหัวใจให้ใครที่ไม่ใช่เธอ...
............................................................
9 กุมภาพันธ์ 2550 00:19 น.
นางฟ้าซาตาน
...ไม่เคยเรียกร้องสิ่งใดมากไปกว่า..
ความรู้สึกที่เธอเคยห่วงหา..เหมือนวันเก่า
ทุกครั้งที่มีน้ำตา..เธอยื่นมือมาซับน้ำตาเบา-เบา
คำรักดีๆ..ที่เคยมีในวันเหงา..ลบรอยความเศร้าในวันวาน
...ไม่เคยร้องขอดอกไม้ช่อใหญ่...
ขอแค่ความใส่ใจที่เธอเคยให้..ไม่ใช่แค่ถ้อยคำลอยผ่าน
...แค่รักกัน...คงไม่ทำให้เราผูกพันยืนนาน
ต้นไม้ที่เราสร้าง..จะแตกกิ่งก้าน..เพราะเราใส่ใจ
...จากที่ไม่เคยขออะไรเลยสักอย่าง...
วันนี้..ฉันขอความห่วงใยจากเธอบ้าง..คงไม่มากไปใช่ไหม
ความรู้สึกที่เคยให้มา..ลบเลือนชินชาจากความไม่ใส่ใจ
สุดท้าย..ต้นไม้ที่เราปลูกไว้..คงไม่มีอยู่ต่อไป..
...ในโลกของความเป็นจริง...
เคยมีคนบอกว่า...
"ความรักมักมากับเงื่อนไข"
เราเริ่มต้นรักด้วยความไม่มีเงื่อนไขและความไม่มีเหตุผล
แต่เมื่อรัก...ที่เราสร้างมาด้วยกัน
เริ่มเดินทางไกลไปเรื่อย-เรื่อย
สุดท้าย...เรารู้สึกชินชากับความรัก
จากความอิ่มเอมใจในวันแรก
กลับกลายเป็นความคุ้นเคย
จนเลยผ่านมาเป็นความเฉยชา
"จงอย่าละเลย..ความรัก...
เพราะความรู้สึกที่เรียกว่ารักเป็นเหมือนกับ
...ผีเสื้อตัวน้อย...
ที่บางครั้ง...ถ้าเราจับแรงเกินไป..ผีเสื้ออาจต้องบอบช้ำและตายไปในที่สุด
หรือถ้าหากว่า..เราจับเบาเกินไป..ผีเสื้อก็อาจจะหลุดลอยไป
หมั่นใส่ใจและทะนุถนอมความรู้สึกของกันและกัน
ก่อนความรู้สึกที่เรียกว่ารักนั้น...จะเลือนหายไป"
**Happy Valentine's Day**
(ล่วงหน้า เพราะจะไม่อยู่ในที่ๆมีอินเตอร์เนทในสัปดาห์ของความรัก...เศร้าเลย..ต้องไปเที่ยวกับลูกศิษย์...555)
--May the love be with you and bring a lot of warm feeling--
Ornie...
หน้าส่วนตัว
1051
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟนางฟ้าซาตาน
