27 มิถุนายน 2549 08:31 น.

:: อย่าร้องไห้ ::


...อย่าร้องไห้นะคนดี...
...เก็บทุกไออุ่นที่เคยมีเป็นกำลังใจในวันที่เงียบเหงา
...อาจบางทีที่ท้องฟ้าสดใส..กลับทาบทาไปด้วยสีเทา
...รู้ไว้เถิดนะ..ในความหม่นเศร้า..เธอไม่เคยเดียวดาย

...เราจะพบเจอในหัวใจกันและกัน...
...ระหว่างความผูกพันเธอกับฉันจะไม่มีวันห่างหาย
...ระยะทางแสนไกล...กั้นเราให้ห่างแค่เพียงกาย
...ท่ามกลางความเปล่าดาย...เธอยังมีฉันอยู่ทั้งคน..

...เธอรับรู้ความห่วงใย..จากฉันบ้างหรือเปล่า
...ในสายลมบางเบา...และทุกหยาดหยดของสายฝน
...เธอรู้ไหมว่าอีกฟากฟ้าไกลยังมีใครห่วงใยเธออีกคน
...ขอจงอดทน..จนกว่าจะผ่านช่วงเวลานี้ไป

...อีกไม่นาน..น้ำตาจะเหือดหาย
...เมื่อผ่านพ้นพายุร้าย..ชีวิตจะเริ่มต้นด้วยเช้าที่แจ่มใส
...ให้วันเวลาเก่าๆเป็นบทเรียนบนเส้นทางอันยาวไกล
...แล้วยิ้มรับกับเช้าวันใหม่..ด้วยหัวใจอันชื่นบาน

2570

love

comment

23 มิถุนายน 2549 13:09 น.

::ไม่อาจแทนที่ใคร ::

นางสาวใบไม้

ครั้งหนึ่ง..เคยถามว่าเธอรักฉันแค่ไหน
คำตอบที่ให้..แทนระยะทางอันยาวไกลในห้วงหาว
มือหนึ่งชี้วาดออกไป....จากนี่ถึงดวงดาว...
ใจหนึ่งปวดร้าว..รักเราไม่อาจเทียบเท่าที่เธอเคยมี

ปลอบใจตัวเอง..ว่าสักวันเถิดสักวัน
เมื่อวันคืนผ่านผัน...ท้องฟ้าอาจพลันกลับเปลี่ยนสี
ปริมาณความรักอาจค่อยทบท้น..ล้นทวี
อดทนรอ..วันเวลาที่แสนดี..ที่เธอจะมีฉันเต็มหัวใจ

เก็บถ้อยคำคิดถึง..ไว้ปลอบโยนในวันที่คอยเก้อ
ไม่มีความจริงที่พร่ำเพ้อ...ไม่ว่าวันนี้หรือวันไหน
จะมีใครหรือ..อาจแทนที่สิ่งดีดีที่มีต่ออีกบางใจ
ไม่มีทางใครแทนที่ใครจะหลอกตัวเองทำไมให้ทรมาน

เส้นทางระหว่างเราจึงยังเงียบเหงา...และโหยหา
ถนนแห่งโชคชะตานั้นเป็นเพียงเส้นที่ทอดขนาน
อาจสักครั้งที่..ทางโค้งคดพาเราตัดผ่าน..สักเสี้ยวกาล
ต่างคนจึงต่างร้าวราน..เมื่อถึงคราต้องจากกัน

ไกลแสนไกล...อ้างว้าง..หวั่นไหวจนใจหาย
โอ้ใจหนอ...แสนเสียดาย..วันเวลาเคยร่วมฝัน
ที่แล้วมา...มีเพียงเรา..เคยทะนงว่าตนนั้นสำคัญ
ลืมตาตื่น...สิ้นฝัน..เราไม่อาจมีกันและกันในความจริง