28 กันยายน 2552 20:42 น.
พิมญดา
มองนิ้วนางร้างแหวนแสนคิดถึง
เพียงวงหนึ่งจากชายที่หมายหมั้น
ปล่อยเรารอพ้อหาทุกคืนวัน
มองพระจันทร์พราวพร่างทางรักไกล
ยังไม่ลืมวาจาว่ารักน้อง
ขอให้ครองสัญญาอย่าหวั่นไหว
จะเก็บเงินเก็บทองดองจอมใจ
ก่อนพี่ไปพูดฝากจากวาจา
เฝ้าถนอมนิ้วนางข้างซ้ายอยู่
โปรดรับรู้ว่าใครห่วงใยหา
แม้วันเคลื่อนเดือนคล้อยคอยเรื่อยมา
รอเวลาพี่หวนชวนแต่งงาน
เสียงใบไผ่ลิ่วลมผสมหนาว
กอดตัวเองทุกคราวหนาวพัดผ่าน
ร้อยอักษรกลอนเหงาอยู่บนลาน
ดอกรักบานยอดดอยคอยมิคลาย
ทอสายใยใล้นิ้วนางวางรักพี่
คงโชดดีสมหวังดั่งใจหมาย
รอสวมแหวนวงงามจากพี่ชาย
ยื่นนิ้วนางข้างซ้าย..ให้โดยดี
.
27 กันยายน 2552 19:27 น.
พิมญดา
เห็นเบอร์โชว์หน้าจอรอกดรับ
ใจสดับฟังเสียงเรียกปลายสาย
ค่ำอุ่นอุ่นคุ้นเคยแผ่กระจาย
ยังสบายอยู่ไหมใจคนดี
น้ำตาหล่นหน้าจอรอมานาน
ทั้งสัญญาณคลื่นหายจากใจนี้
โทรไม่ติดเงียบหายไปเป็นปี
เมื่อคนดีทิ้งร้างจางจากจอ
ก้อนสะอื้นติดคอรอส่งเสียง
ส่งสำเนียงทายทักรักสานต่อ
ขอต้อนรับการกลับมาหาคนรอ
คืนหน้าจอเบอร์เดิมเติมชีวา
จากเคยท้อรอคอยน้อยใจอยู่
รับคลื่นสู่หน้าจอพ้อห่วงหา
เจ็บจากใครไหนหนอขอเวลา
จะรักษาหายหม่นทนนิดหนึ่ง
ขอต้อนรับกลับห้องเจ้าของเดิม
มาเพิ่มเติมรักหายคลายคิดถึง
คลื่นความถี่หัวใจใฝ่คำนึง
สัญญาณซึ้งแน่นอน..ต้อนรับใจ
26 กันยายน 2552 13:24 น.
พิมญดา
ฉันไข่วคว้าหารักมานานเนา
เหมือนทอดเงารักร้างจางห่างหาย
เปรียบชีวิตลิขิตเหมือนนิยาย
ช่วงสุดท้ายแหลกยับกับ..ใจคน
จากหนึ่งฉันคนดีมีอีกสอง
หวังจะครองเคียงคู่ดูสับสน
เขาคนนั้นฉันคนนี้ใยวกวน
หัวใจหม่นหมองหมาง..ทางรักเมิน
เลือกสักทีดีไหมใช่อยากขาด
ฉันไม่อาจทนอยู่ดูห่างเหิน
เหลือเวลาเท่าไหร่ให้ประเมิน
เพราะเธอเอาส่วนเกิน..เดินร่วมทาง
ฉันไม่อยากเป็นรักที่เผื่อเลือก
เหลือแต่เปลือกหุ้มใจใกล้วันห่าง
หากเธอคิดปลดแอกแยกรักจาง
อย่าปล่อยให้คั่งค้าง..ระหว่างเรา
ไม่อยากเป็นรักสามเส้าเราทั้งสาม
พอเสียทีกับคำถามที่ว่างเปล่า
เมื่อมันเกินช่องว่างจางสีเทา
เธอกับเขา เราสองคน อย่าทนเลย..
24 กันยายน 2552 12:48 น.
พิมญดา
ป่านฉะนี้คนดีคงคอยหา
ป่านนี้แล้วแก้วตาลาลับหาย
ป่านนี้เธอคงคิดแทบวางวาย
ป่านนี้สายหัวใจใกล้ขาดรอน
ฉันไม่ต่างจากเธอเผลอคอยอยู่
โปรดรับรู้คิดถึงมากยากถ่ายถอน
พรหมลิขิตขีดช่องว่างทางรักจร
ฐานันดรมากั้นกลางระหว่างเรา
ป่านนี้หนอทรมานสักปานไหน
เหลือซากรักเตือนใจให้หงอยเหงา
แหงนมองฟ้าคราใดไร้รอยเงา
หญิงคนเศร้าน้ำตาริน..สิ้นหวังคืน
เมื่อความรักมีกรรมช้ำดวงมาน
จะสาบานรักแท้มิแปรอื่น
ยอมระทมดวงแดแม้กล้ำกลืน
เสียงสะอื้นจะเก็บเหน็บหัวใจ
ป่านนี้คงร่ำไห้ใจแทบขาด
ฉันเหมือนคมมีดบาดเธอรู้ไหม
ฝากสายลมบอกกล่าวเล่าความใน
ยอดดวงใจ..ฉันรักเธอ..เพ้อรอคอย....
23 กันยายน 2552 10:22 น.
พิมญดา
เคยคลอเคลียอิงซบกับอกพี่
คืนราตรีจันทร์ฉายคล้ายมนต์เป่า
ริมฝั่งสายนทีลางเลือนเงา
มีสองเราโอบกอดพลอดรำพัน
ตั้งสัจจะอธิฐานผ่านสายชล
ขอช่วยดลรักนี้มิแปรผัน
คืนเดือนหงายสายน้ำงามเงาจันทร์
คำจำนรรจ์ก้องอยู่มิรู้คลาย
แต่!ไฉนใยพี่มาเหินห่าง
ปล่อยความรักลาร้างทางสุดสาย
เสียงสะอื้นอกสาวร้าวมิคลาย
ลืมเชียงรายแล้วหรือพี่ที่หลอกลวง
ณ.ราตรีวันนี้มีแต่ดาว
ส่องสกาวบนราวฟ้าพาใจห่วง
ถึงบางใจต่อใครใจอีกดวง
ที่เลยล่วงลาลับมิกลับคืน
แม่น้ำกกไหลเลยไม่เคยหวน
เหมือนใจคนเรรวนชวนขมขื่น
ใต้ฟ้าครามยามหม่นทนกล้ำกลืน
พี่เป็นอื่น.ลืมสิ้น..ถิ่นเชียงราย
Calendar
Lovers
12 คน เลิฟพิมญดา
หน้าส่วนตัว
2147
