22 มิถุนายน 2547 19:29 น.
พิราบสีขาว
สุนทรภู่ครูกวีศรีสยาม
ท่านลือนามไปทั่วทุกทิศษา
ท่านกำเนิดเกิดกลอนแต่ก่อนมา
อันตัวข้าขอน้อมนพจบเป็นครู
ท่านแต่งกลอนแปดได้เพราะเสนาะนัก
ยากจักหาใครเทียบเปรียบได้เหมือน
๒๖ มิถุนามาเยือน
ข้าไม่เลือนลืมท่านวันกวี
20 มิถุนายน 2547 23:10 น.
พิราบสีขาว
คะนึงนิตย์คิดถึงรักคำว่ารัก ช่างสุขนัก รักมักเติมชื่นงาม
คำหวานยังติดตรึงในทุกยาม เมื่อเอ่ยถามความรักนั้นเป็นไฉน
ไร้ร้อยกรองถ้อยคำแทนความใน เมื่อเปิดใจในรักมักรู้ไข
ให้รัก รักนั้นเป็นคำสื่อสารใจ ซึ่งใคร ใครก็ต่างประจักในรักเอย
21 เมษายน 2547 19:03 น.
พิราบสีขาว
บอกแล้วไม่รู้จำ บอกซ้ำซ้ำยิ่งสับสน
เธอนี้ช่างชอบกล ชอบเวียนวนไปกับใคร
โอ้แม่คุณทูลหัว เจ้ามัวมั่วสมสู่ไป
เจ็บนี้ไม่เป็นไร คราวต่อไประวังตน
สับสนเวียนวนรัก เจ็บใจนัก เมื่อหลงกล
ความรักช่างแยบยล เพราะใจคนมันหมุนเวียน
ก้าวย่ามในความรัก ไม่หยุดพักชอบแปรเปลี่ยน
รักนักมักอาจเพี้ยน ต้องจำเรียนตำราใจ
มีรักอย่าประมาท ระวังพลาดมีพิษภัย
เตือนใจวัยรุ่นไทย อย่าหลงใน ค่านิยมปลอม
11 เมษายน 2547 17:49 น.
พิราบสีขาว
วันดีปีใหม่ไทย วันสดใสวันสงกรานต์
ขอเชิญแม่ตาหวาน ร่วมสืบสานสงกรานต์ไทย
ทำบุญก่อกองทราย และถวายซึ่งปัจจัย
ดอกไม้และธูปไหว้ ชวนกันไปนะขวัญตา
ใกล้วัดไหนไปวัดนั้น ไม่สำคัญ ชื่นชีวา
ร่วมกันปล่อยนกปลา สุขนักหนาได้ทำบุญ
พี่นี้ก็อยากไป ก็อยากได้ร่วมทำบุญ
รำลึกถึงบุญคุณ ที่การุณเลี้ยงลูกมา
พ่อแม่ที่เก่าเฒ่า ปู่ย่าเราที่รักษา
เลี้ยงเราให้โตมา ด้วยเวลามาหลายปี
ตอนนี้ลูกเติบใหญ่ สำนึกในคุณความดี
ตอนเล็กที่เฆี่ยนตี เพราะหวังดี ผู้มีคุณ
13 เมษายน ทุกๆคนควรกลับบ้าน
อย่าเพลินเล่นสงกรานต์ เพราะที่บ้าน มีครอบครัว
วันหนึ่งในรอบปี วันที่มีญาติพร้อมหน้า
อย่าเมาด้วยสุรา ขับรถรา จงปลอดภัย
อวยพรวันสงกรานต์ ให้การงาน จงก้าวไกล
อวยพรปีใหม่ไทย ให้สุขใจ ทุกท่านเทิอญ
10 เมษายน 2547 15:21 น.
พิราบสีขาว
สิ่งใดสิ่งนั้นหรือคืออนิจจัง
สิ่งรักสิ่งหวังดั่งดวงฤทัย
สิ่งใดสิ่งนั้นถึงวันต้องจากไป
จะมีใครห้ามได้ก็ไม่มี
....................................
อันสิ่งรักยิ่งรักยิ่งลาจาก
ต้องมาพรากจากไปให้ใจเหงา
สุดแสนเปลี่ยวเดียวดายในใจเรา
เมื่อคนรักคนเก่าไม่หวนคืน
.....................................
ยิ่งรักนักมักหน่ายมักหายรัก
ยิ่งคิดนักยิ่งงงยิ่งสงสัย
ยิ่งรักมากคิดมากลำบากใจ
เพราะสิ่งใด ฤ เที่ยงแท้แลคงทน
......................................
ท้ายสุด สุดท้ายชีวิตก็เหมือนฝัน
ต่างคน ต่างกันไม่ว่างวายเว้น
จงสร้างทำการแต่สิ่งที่จำเป็น
เพราะทุกอย่างที่เห็นไม่มีตัวตน
ขอขอบคุณ เจือจันทร์และผู้หญิงไร้เงาที่มาช่วยกันเพิ่มนิยามนี้
หน้าส่วนตัว
1949
