14 กันยายน 2548 17:34 น.

ฉันเพ้อ...เธอพร่ำ...

รวีลับฟ้า

ฉันเพ้อ...

           ฝนหลั่งมาน้ำตาก็หลั่งไหล
           เขาจากไปเหมือนฝนตอนต้นหนาว
           เหลือเพียงฉันฟันฝ่าความปวดร้าว
           อยู่กับความเงียบเหงาเศร้าระอา....

เธอพร่ำ...

            ไม่ใช่คนคนนั้นที่ฝันถึง
            เป็นเพียงคนคนหนึ่งซึ่งห่วงหา
            เป็นเพียงคนจรเซเร่ร่อนมา
            ไม่ได้มีคุณค่าให้น่าจำ
ขอแค่แวะทักทายเพื่อคลายเหงา
ใต้ร่มเงาแห่งฝนที่หล่นพรำ
หลับสักตื่นก่อนคืนคลายครอบงำ
แล้วค่อยย่ำเท้าไปอย่างใจฝัน
             หากต้องไกลใจหงอยเง้อคอยหา
             แม้ว่าวันเวลามาขวางกั้น
             เมื่อไรที่ใจเจ้าต้องเศร้าศัลย์
             จะกลับมาแบ่งปันวันดีดี

25/10/2547....	
				
14 กันยายน 2548 15:35 น.

จะนอนแช่อยู่ไย...

รวีลับฟ้า


เด็กชายคนหนึ่ง
เดินทางข้ามผ่านกาลเวลา
ผ่านดินแดนแห่งทุ่งหญ้า
จึงพักหลับตาชั่วคราว
     เสียงดนตรีแว่วหวิว
     มาจากทิวเทือกเหน็บหนาว
     ล่วงหล่นเป็นเม็ดพราว
     ทุ่งหญ้าเศร้าดูขาวโพลน
เด็กหญิงคนหนึ่ง
ขลุกอยู่ในเมืองโพ้น
อบอุ่นด้วยปลอบโยน
หลายคนเฝ้าดูแล
    เสียงดนตรีแหว่วหวาน
    จากสถานร้านเริงแอร์
    ผู้คนพล่านจอแจ
    จะนั่งแช่อยู่ไย...
.....................................
เปียกปอนด้วยนอนเพลิน
ด้วยบังเอิญฝันไปไกล
ชื่นชมหลงงมงาย
กับคนในความใฝ่ฝัน

				
7 กรกฎาคม 2546 09:44 น.

คุณตุ๊กตาฝากมา...

รวีลับฟ้า


ส่งความรักให้คนทุกหนแห่ง
เหมือนเป็นแสงส่องมาให้กล้าฝัน
ส่งให้ทั่วกว่าแสงจะเงียบงัน
ให้ชีวันสุขสันต์ชั่ววันตาย...

  เห็นบทกลอนสะท้อนเข้าไปในฤดี
  เจ็บทุกทีที่ไปไม่กล่าวลา
  ทุกทุกครั้งยังคิดถึงคนึงหา
  ทุกทุกครายังเฝ้าฝันวันกลับคืน...

กลับมาพร้อมน้ำตาที่เอ่อไหล
มาพร้อมใจอ่อนไหวยามไกลฉันท์
ยังคอยเตือนไม่เลือนความสัมพันธ์
ที่เธอฉันวาดฝันไว้ในกวี...

ขอว่า....(ระวีลับฟ้า)

  ไปไหนไม่เคยกล่าวลา
เหมือนว่าไม่เคยสนใจ
รู้ไหมมีคนห่วงใย
ทำไมจากไปไม่มา....
				
22 กุมภาพันธ์ 2546 15:27 น.

ให้รู้ว่า ยังภักดี |^_^|....

รวีลับฟ้า


รู้ว่าเธอมีฝัน...และจะไปถึงฝันนั้นเสมอ
ถึงทางที่เธอเดินจะต้องเผชิญกับขวากหนาม
ให้รู้ว่ายังมีฉันเฝ้าดูแลอยู่ข้างๆทุกยาม
ให้ก้าวข้ามไปพร้อมกัน...สู่ความใฝ่ฝันอันยิ่งใหญ่..

        บางครั้งฉันก็ท้อ  บางเวลาฉันก็เหงา 
        บางทีก็ปวดร้าว  บางคราวก็สุขสันต์
        บางครั้งก็อ่อนล้า  บางเวลาก็หยุดฝัน  
        บางทีก็ฝ่าฟัน  วันนี้จึงสดใส......
...และฉันก็เชื่อว่า...ท้องฟ้าไม่มีวันมืดดำตลอดไป....

แม้อะไรมาขวางกั้นสัมพันธ์ไม่มีวันสลาย
คำสัญญาที่ให้ไว้แม้ตายไม่มีวันแปรเปลี่ยน
ตราบเท่าเหล่าสรรพสัตว์ในโลกยังคงหมุนเวียน
จะขอขีดเขียนคำว่า...รัก...และปักไว้ในหัวใจ

.......วันนี้จึงได้มีเธอกับฉัน
.......ทั้งที่เมื่อวานเรายังไกลกัน
.......ไม่รู้ว่าอะไรมาเสกสรร
.......เธอกับฉันจึงพานมาพบเจอ

                         ***********-----------**********----------*********
				
20 กุมภาพันธ์ 2546 00:52 น.

เดินไปด้วยใจที่ไม่ท้อ_ ^*^_

รวีลับฟ้า


ฉันรักที่จะเดิน...เพราะเป็นสิ่งเดียวที่ฉันสนุกและเพลิดเพลินกับมัน
เป็นประสบการณ์ที่คนอยู่นิ่งไม่มีวันได้สัมผัส
ไม่รู้ว่าเมื่อไร...ใจดวงน้อยๆดวงนี้จะหยุดอยู่กับที่...แต่คงไม่มี
เพราะว่าตอนนี้ฉันต้องไป...หยุดอยู่นานไม่ได้...ตราบที่ยังมีลมหายใจ
รองเท้าสองข้างนี้ก็จะพาไป...สู่หนทางแสนไกล...
สู่โลกอันกว้างใหญ่...ห้วงน้ำหุบเหวและขุนเขา...
ไม่อาจยื้อหยุดสองเท้านี้ได้....

       บางครั้งที่ฉันท้อ...ฉันก็จะหยุด...มองกลับมาดูหนทางที่ผ่านมา
       เห็นผู้คนมากหน้าหลายตา...พากันเดินเบียดเสียดกันอยู่ในที่แคบๆ
       แล้วก็หันกลับไปมองทางข้างหน้า...เห็นสายรุ้งที่ขอบฟ้าน่าอิงแอบ
       บอกกับตัวเองจะไปให้ถึงที่นั้น...แล้วจะคว้าเอาฝันมาแนบกาย...

----------*********--------------*********-----------********-----------*******----------
				
Calendar
Lovers  0 คน เลิฟรวีลับฟ้า
Lovings  รวีลับฟ้า เลิฟ 0 คน
Calendar
Lovers  0 คน เลิฟรวีลับฟ้า
Lovings  รวีลับฟ้า เลิฟ 0 คน
Calendar
Lovers  0 คน เลิฟรวีลับฟ้า
Lovings  รวีลับฟ้า เลิฟ 0 คน
ไม่มีข้อความส่งถึงรวีลับฟ้า