12 มิถุนายน 2547 11:59 น.
หญิงสุ
เราอยู่ห่างๆ กันอย่างนี้
กลับมีความรู้สึกผูกพันเสมอ
ยิ่งนานวันยิ่งทำให้ฉันรักเธอ
แม้เธอไม่เคยห่วงใยหรือใส่ใจเลยสักครา
ต้องให้ฉันทำถึงขนาดไหน
เธอถึงจะยอมเปิดใจรับฉันได้สักทีคนดี
เธออยู่ห่างฉันอยู่อย่างนี้
ทำใจฉันร้าวรอน ทุกตรม
อยากให้เธอให้เวลาและโอกาส
สำหรับคนที่เคยผิดพลาดมาแล้วสักครั้ง
เผื่อใจดวงนี้จะได้มีพลัง
และก้าวสู่ฝันพร้อมๆกันกับเธอ..
1 มิถุนายน 2547 17:05 น.
หญิงสุ
โปรดอย่าถามซ้ำๆ ได้ไหม...
ว่าใจของฉันรักเธอหรือเปล่า
จะให้เราบอกเธออีกครั้งละเออ..
ว่าฉันนั้นรักเธอ..จนหมดใจ..
รักเธอไปจนหมดใจ
แต่ติดอยู่ที่หัวใจเธอมีเจ้าของ
ฉันจึงไม่คิดอยากจับจอง
หรือว่าแย่งของรักของใคร
อยากให้เธอเข้าใจฉันอีกสักนิด
ว่าชีวิตของใครใครก็รัก
จึงไม่อยากให้เธอเสียเวลามากนัก
กับการรักคนที่รักไม่เป็นอย่างฉัน
อยากขอร้องให้เธอกลับไป
เพื่อนเริ่มต้นใหม่กับใครคนเดิม
นี่ไม่ใช่การซ้ำเติมจากฉัน
แต่เพื่อเชื่อมความสัมพันธ์ครั้งเก่าของเขาและเธอ
นี่คือคำร้องขอจากฉัน
คนที่เธอคิดว่าควรค่าต่อเธอเสมอ
แต่ฉันไม่อาจรับรักเธอได้นะเออ...
เพราะไม่อยากรอเก้อดังคนเก่าของเธอ..ตอนเธอเปลี่ยนใจ
1 มิถุนายน 2547 16:53 น.
หญิงสุ
นั่งเหงาๆ เหม่อมองฟ้า
ทำให้นึกถึงหน้าเธอรู้ไหม
ป่านนี้ไม่รู้เธอเป็นอย่างไร
คิดถึงฉันคนนี้บ้างหรือเปล่า
วอนสายลมช่วยส่งข่าว..
บอกเล่าเรื่องราวของฉันถึงเธอ
ว่าคนๆนี้ยังคอยนั่งเหม่อ..
และคิดถึงเธอทุกๆ เวลา
ระยะทางอาจทำให้เราไกลกัน
แต่เราเชื่อมั่นในความสัมพันธ์
ว่าคืนวันที่ผันผ่าน
คงไม่ทำให้คนวันวานได้เปลี่ยนไป
font color=#ค่าสี>บทกลอนไทย
Lovers
2 คน เลิฟหญิงสุ
หน้าส่วนตัว
1962
