:: ความรักจาก..IL MaRe ::

นางสาวใบไม้

เหตุผลที่เราต้องเจ็บปวดกับความรักน่ะ 
ไม่ใช่เพราะความรักนั้นจากไป...แต่เพราะมันยังคงอยู่ต่างหาก
ถ้าวันนี้คนสองคนต่างหมดรักกันไป  ไม่เหลือเยื่อใยก็คงไม่มีใครต้องเสียใจมากนัก
แต่กลับเป็นเพราะรักที่ยังคงอยู่ในใจเรานั่นเองที่ทำให้เราปล่อยวางลงไม่ได้				

ธรรมชาติของรักมักไม่ให้โทษแก่ใคร
เพียงแต่อาจปรุงแต่งให้หัวใจพองฟูจนลืมนึกถึงความจริง
ความจริงที่ว่ามีวันที่ได้รักมา  ก็อาจมีวันที่รักจากไปได้เช่นกัน				

ความรักเป็นสิ่งสวยงาม  หลายคนจึงอดหลงใหลได้ปลื้มกับมันไม่ได้  ในยามที่มันอยู่
เรามักหลอกตัวเองว่าเพราะเรารักเขามาก  เขาคงเห็นความดี  เห็นความตั้งใจของเรา
และคงจะรักเราตอบบ้างไม่มากก็น้อย  และเมื่อเขาตอบรับรักของเรา  
ความฟูของหัวใจมักทำให้เราก้าวล่วงไปถึงการรู้สึกยึดมั่นว่าเขาเป็นส่วนหนึ่งของเรา
เหมือนทรัพย์สินส่วนตัวทางใจอย่างหนึ่งที่จะต้องอยู่กับเราทุกครั้ง
ทุกทีที่เราต้องการ  นานเท่าที่เราปรารถนา				

ความรู้สึกอันนี้แหละคือจุดเริ่มของความเจ็บปวดทั้งมวลเพราะมันฝืนกฎธรรมชาติ
ไม่มีใครยึดครองใครได้  ไม่มีใครเป็นเจ้าของสิ่งใดได้อย่างจีรังยั่งยืน
ไม่ได้บอกว่า....รักต้องลงเอยด้วยความเศร้าเสมอไป
เพียงแต่ถ้าเขาจะอยู่หรือจะไป  เขาจะรักเรามากขึ้น  คงเดิม  หรือลดน้อยถอยลง
ก็จะเป็นเพราะคนสองคนไม่ใช่ความต้องการของใครคนใดคนหนึ่ง
เราฝ่ายเดียว   หรือเขาฝ่ายเดียว.....				

ชีวิตเป็นเรื่องซับซ้อนเข้าใจยาก ... แต่ในความซับซ้อนนั้น 
มันก็เรียบง่ายอย่างที่เรานึกไม่ถึง 
เพราะไม่ว่าสิ่งไหน เรื่องอะไรสารพัดสารพัน ทุกอย่างล้วนแต่อยู่ในกฎเดียวกัน 
มันจะ เกิดขึ้น ... ตั้งอยู่ ... แปรสภาพ แล้วก็จบลง 
รักที่สมหวังอยู่กันจนแก่เฒ่า ก็หนีไม่พ้นกฏข้อนี้ 
เพราะวันหนึ่ง.... ไม่เราก็เขาก็ต้องตายจากกัน 				

สิ่งสำคัญจึงไม่ได้อยู่ที่ว่า ... วันนี้เขาอยู่หรือจากไป 
สำคัญที่ว่า ... ช่วงที่เรามีเวลาอยู่ด้วยกัน 
ขอให้มีความทรงจำที่ดี ... ก็เพียงพอแล้ว 
อย่างน้อย เราก็ยังมีอะไรดีดีให้นึกถึง และยิ้มให้ความทรงจำนั้นได้ 
ถึงวันนี้จะยังร้องไห้ ก็คงไม่กระไร เพราะชีวิตก็เป็นแบบนี้ 
มีวันที่เลวร้าย มีวันที่สวยงาม มีวันที่ว่างเปล่า 				

สุขก็อยู่กับเราไม่นาน ทุกข์ก็อยู่กับเราไม่นาน 
สุขเคยแวะผ่านมาแล้วก็ไป ทุกข์ก็เป็นเฉกเช่นกัน 
				

ได้แต่อวยพรให้ทุกคนเข้าใจชีวิตมากขึ้น 
เติบโตขึ้น เข้มแข็งขึ้น แต่อย่าแข็งกร้าว 
ขอให้อ่อนโยนแต่เข้มแข็ง 
และขอให้วันใหม่ในชีวิตมาถึงในอรุณรุ่งของวันพรุ่งนี้ 
วันที่เราจะไม่ต้องร้องไห้อีกต่อไป