น้ำหวาน

แขม่วแมน

"สมหมาย" "สมหมาย" "นายสมหมาย"  "คร้าบบบบ" ผมสะดุ้งสุดตัว จาการถูกกระตุ้น ให้สะดุ้งในฉับพลัน "ข้างนอกนั่นมันมี คำตอบรึไง หัดตั้งใจเรียนมั่งสิเรา " ครูแป๋ว ครูสอนเลข วิชาที่น่าเบื่อที่สุดในชีวิตผม เธอยังบ่นผมไม่ยั้ง ท่ามกลางเสียงหัวเราะคิกคัก ของพวกผู้หญิงในห้อง "เอ้าๆ พอที เรียนต่อ "ห้องกลับสู่ความเงียบ มีเพียงเสียงชอล์กขีดกระดานกับเสียง ขยับตัวของเด็กๆเท่านั้น แม้ทุกอย่างกลับสู่ภาวะปกติแล้ว แต่ผมก็ยังคงหันไปมองนอกหน้าต่างเป็นพักๆ เพราะทำเลขไม่ได้ ก็ต้องรอให้เพื่อนทำแล้วค่อยลอก
      นอกหน้าต่างนั้น มีแมลงอะไรไม่รู้ตัวใหญ่มากๆ บินขึ้นมากินน้ำหวานของดอกไม้ตรงต้นไม้แถวเรือนเกษตร  กลุ่มดอกไม้ทั้งกลุ่มนั้น มีมันตัวเดียวที่ขึ้นมากิน ผมเฝ้ามองมันอยู่นาน จนบ้างครั้งเพื่อนต้องสะกิดให้หันกลับมาสนใจหนังสือ เพราะครูเธอมองอยู่ 
     ผมนึกสงสัย ทำไมนะ ดอกไม้ข้างล่างมันก็มีเยอะแยะ มันจะถ่อบินขึ้นมากินอะไรถึงชั้น4นี่ ดอกข้างบนมันมีอะไรดีหรือไง แล้วถ้ามันมีอะไรดี ทำไมไอ้พวกแมลงอื่นๆมันถึงไม่ขึ้นมาบ้างล่ะ
     คงเป็นเพราะไอ้แมลงตัวนี้ มันตัวใหญ่ แข็งแรง มันถึงเป็นแมลงตัวเดียวที่ได้ชิมน้ำหวาน ที่แมลงน้อยตัวนักจะได้ลิ้มลอง จริงอยู่ ดอกล่างๆน้ำหวานยังไงก็เป็นน้ำหวาน มันก็คงหวานเหมือนกัน  แต่มันคงผ่านขี้ปากแมลงตัวอื่นมาเยอะแล้วล่ะ
     แล้วถ้าน้ำหวานเป็นความสำเร็จล่ะ น้ำหวานบนดอกสูง กับน้ำหวานบนดอกต่ำ ความสำเร็จที่ยิ่งใหญ่ กับความสำเร็จธรรมดาทั่วไป อย่างไหน มันจะอร่อยชื่นใจกว่ากันนะ
     " ไอ้ท๊อป กูไม่ลอกมึงแล้วล่ะ สอนกูหน่อยดิ๊ กูจะทำเอง"
"อะไรของมึงวะ ห้าวจริงๆ เออๆ เดี๋ยวกูสอน แต่มึงลอกกูมันจะไม่ไวกว่าเรอะ"
    "ไม่เอา กูจะทำเอง"
ผมเริ่มฝึกบินแล้ว พัฒนาตัวเองให้โตพอที่จะบินไปกินน้ำหวานข้างบนแล้ว
คุณล่ะครับ ยังจะกินน้ำหวานธรรมดาๆอยู่อีกหรอ