24 สิงหาคม 2557 02:15 น.

วิมานลวง

Prayad

คืนสงบซบม่านวิมานฟ้า
จันทร์เจิดจ้าเต็มดวงในห้วงหาว
แสงยิบยับดุจเพชรคือเกล็ดดาว
งามวับวาวน่ารักจักรวาล
วิสาขะเดือนเพ็ญเด่นสง่า
ขาดนางฟ้าคู่เคียงฟังเสียงหวาน
ยินแต่คำผรุสวาทสาดวิมาน
คงแหลกลาญย่อยยับถึงอับจน
เหลือเพียงแต่เทวานั่งว้าเหว่
ต้องร่อนเร่พรายพลัดคราขัดสน
เคยชี้ชวนยวนเย้าเสาวคนธ์
กลับทุกข์ทนหม่นหมองนองน้ำตา
วิมานแก้วแววไวเคยไสยาสน์
ต้องนิราศแรมร้างห่างเวหา
เมื่อเทวีศรีเสน่ห์เกลียดเทวา
จักรวาลม่านฟ้าก็น่าชัง
จึ่งขอแต้มลายลักษณ์อักขระ
ไว้พบปะอ่านจบสบสมหวัง
ณ ห้วงหาวดาวเกลื่อนเตือนภวังค์
ประหนึ่งดังเครื่องหมายนิยายรัก
วอนเทวีศรีนภาเมตตาบ้าง
ถึงถากถางยอมช้ำระกำหนัก
มิรังเกียจพจมานยังหวานนัก
เถอะ...พบพักตร์คงสิ้นราคินใจ
(๑๑ พฤษภาคม ๒๕๓๐)
22 สิงหาคม 2557 07:21 น.

ใจแป้วซ่อนรัก : Hidden Love

Prayad

ซ่อนรักไว้ในทรวงจึงหน่วงหนัก
ดุจเม็ดถั่วคาฝักเกินผลักไส
ดุจเส้นสายลายกราฟขนาบใน
ดุจฟืนไฟกับไม้ขีดสุมกรีดทรวง
หามีใครล่วงรู้เธอชู้รัก
เธอยังไม่รู้จักใครรักหวง
ใครเล่านั่งมองเมียงหวังเคียงควง
หากแต่ห่วงมิลวงหลอกหวังบอกรัก
มิกล้าเอ่ยเผยใจหทัยสั่น
เธอหวาดหวั่นเผยจิตฤๅคิดหนัก
เกรงสัมพันธ์เราสลายเสียดายนัก
เกรงเราจักผิดแผกแปลกหน้ากัน
หากทุกสิ่งเหมือนเดิมคงเสริมส่ง
ชีวิตคงทึ่งสนุกแสนสุขสันต์
ไร้น้ำหนักบนบ่าเริงร่าพลัน
ทุกข์มหันต์หากตรงข้ามหนามยอกใจ
คงเป็นความเลวร้ายเกินหมายรู้
น่าอดสูชีวิตผิดวิสัย
ความแปลกต่างกางกั้นทุกวันไป
ย่อมห่างไกลเกินคบมาพบพา
ซ่อนรักไว้ในทรวงจึงหน่วงหนัก
คอยวันจักเปิดทรวงความห่วงหา
รักซุกซ่อนกร่อนกัดหัทยา
ดักวิญญาณ์ฉันติดค้างขังข้างใน
You are my hidden love, 
The pea to my pod, 
The line to my graph, 
The match to my fire.
Unknown to many, 
Including you, 
I sit sidelined, 
Waiting to tell you.
I'm so afraid to tell you, 
For what would you think? 
For what would you say? 
Will it ruin the relationship, 
Will it make our encounters strange, 
Day by day
I wonder the same outcomes.
It could be wonderful, 
Life would go on
The weight off my shoulders.
It could be horrible, 
Life would go on
A strange barrier between us.
A hidden love
Waiting to be free, 
Eating away at my heart
Capturing my soul inside. 
(Evan Skora)
2 กันยายน 2557 23:39 น.

ดอกดิน

Prayad

ดอกเอย...ดอกหญ้า
ประดับหล้ารื่นรมย์ให้ชมชื่น
เผยกลีบรับสุริยันทุกวันคืน
แต่ไม่ยืนยาวนักจักโรยรา
หมู่ภมรละเลยเมินเฉยดอก
จักช้ำชอกเพียงใดมาลัยหล้า
จักสูญเปล่าเสียสิ้นเสื่อมวิญญาณ์
โอ้ ดอกหญ้าเตี้ยต่ำระกำตรม
ต่างกันกับดอกฟ้าทิวาชื่น
ทุกค่ำคืนโสภาสง่าสม
หมู่ภมรหมายกลิ่นถวิลชม
มุ่งดอมดมดอกฟ้าสถาพร
ถึงดอกหญ้าดอกดินดูสิ้นศักดิ์
แต่ฉันรักมั่นหมายมิถ่ายถอน
แม้ถูกเหยียดถูกหยามนามกร
มิอาทรหยามหมิ่นใครนินทา
ดอกหญ้าต้องลมลู่แล้วชูช่อ
เหมือนตัดพ้อคำมั่นที่สรรหา
มิอยากเชื่อลมลิ้นสิ้นสัจจา
โถ บุปผาเตี้ยต่ำอย่าทำงอน
เจ้ามิรู้ข้าด้อยสุดต้อยต่ำ
ยิ่งกว่าคำเปรียบเปรยเผยสมร
แค่สวะโสโครกโศกอาวรณ์
หากตัดรอนคงม้วยด้วย...ดอกดิน
(เหมันตฤดู ๒๕๒๘)
20 สิงหาคม 2557 04:49 น.

เพลงเศร้าของสาวโรงงาน : Sad song of a remote village factory girl

Prayad

นิ้วนุ่มนวลควรเล่นโชว์เปียโนโน๊ต
ดนตรีโปรดโลดแล่นเพลงแสนหวาน
แต่เธอทำกรำเหล็กกลึงฤๅซึ้งปาน
หัวใจด้านงานเหล็กดัดจำกัดใจ
เงินเดือนต่ำแต่ชุดแต่งขายแพงลิ่ว
แฟนหน้านิ่วดิ้นรนสุดทนไหว
ระฆังแต่งแห่งฝันเจื่อนทันใด
เขาส่งใบสมัครโยกหนีโลกเธอ
Her soft fingers are ideal for a piano reeds to make a classic musical note
But she struggles with hard steel and turn them into tools.
Sharpen tools go to the market and she comes home with a blunt heart.
She re-counts her small daily wage for her wedding dress
But her partner still fights to earn something.
In her fading dreams she hears the wedding bells
While the boy who writes his beautiful curriculum vitae to another World. 
(Nimal Dunuhinga)
16 สิงหาคม 2557 14:23 น.

ดอยเงียบเหงา

Prayad

พี่พร่ำเพรียกเรียกหาทั่วป่ากว้าง
ไยทิ้งขว้างรักร้างไว้กลางเขา
 เหลือเพียงรอยพร่ำพรอดออดนงเยาว์
เคยยวนเย้าเคล้าคู่ลืมชู้รัก
ดอยตระหง่านเงียบเหงาดูเศร้าสร้อย
เหลือริ้วรอยความช้ำระกำหนัก
หลงเสน่ห์คนเมืองเฟื่องฟูนัก
ทิ้งเพิงพักเปล่าเปลี่ยวให้เหลียวมอง
ดอกต๋าเหินบานสะพรั่งมานั่งเหม่อ
น้ำตาเอ่อท่วมท้นทนหม่นหมอง
รักไม่สมดั่งจิตที่คิดปอง
ไม่อยากครองชีวิตเจ็บพิษใจ
จึ่งลำนำเพลงดอยลอยลมล่อง
ครวญถึงน้องต้องจิตพิสมัย
แม้นเธอลืมป่าเขาลำเนาไพร
คิดถึงใครคนหนึ่งดีดซึงรอ
ว่าหวานเอยเคยหวานมานานนับ
หวานไยกลับขื่นขมระทมหนอ
ป่านฉะนี้ใครเค้าเคล้าเคลียคลอ
เชยชมช่อบุปผาแห่งป่าดอย
สุดพร่ำเพรียกเรียกหาทั่วป่ากว้าง
ไยเริดร้างทิ้งเราให้เหงาหงอย
ดอกต๋าเหินเหี่ยวแห้งแข็งใจคอย
วันร่างลอยลงหุบฟุบเหวตาย
(๑๔ สิงหาคม ๒๕๓๐)
Calendar
Lovers  0 คน เลิฟPrayad
Lovings  Prayad เลิฟ 0 คน
Calendar
Lovers  0 คน เลิฟPrayad
Lovings  Prayad เลิฟ 0 คน
Calendar
Lovers  0 คน เลิฟPrayad
Lovings  Prayad เลิฟ 0 คน
  Prayad
ไม่มีข้อความส่งถึงPrayad