29 มีนาคม 2557 07:32 น.

อย่าพึงเพียรบอกรัก : Never seek to tell thy Love

Prayad

อย่าพึงเพียรพร่ำเอ่ยเผยรักก่อน
ความรักห่อนบอกแจ้งแถลงไข
ดั่งลมแผ่วพลิ้วผ่านพรมม่านใจ
ลุ่มลึกในสงัดเกินผัสสะตา
ฉันพร่ำเอ่ยเผยปากบอกฝากรัก
เธอประจักษ์สิ้นหทัยที่ใฝ่หา
สั่นสะท้านเหน็บหนาวร้าวอุรา
เธอเมินหน้าแล้วพรากตีจากไป
เพียงเวลาไม่นานเธอพานพบ
กับมานพชวนชิดพิสมัย
ลุ่มลึกสงัดเกินผัสสะใด
เขาครองใจสุขสมเพียงลมปราณ
Never seek to tell thy love
Never seek to tell thy love,
Love that never told can be;
For the gentle wind does move
Silently, invisibly.
I told my love, I told my love.
I told her all my heart,
Trembling, cold, in ghastly fears-
Ah, she doth depart.
Soon as she was gone from me
A traveller came by
Silently, invisibly-
He took her with a sigh. O, was no deny.
(William Blake, 1757-1827)
28 มีนาคม 2557 23:11 น.

รักลำเอียง

Prayad

รักลำเอียงเสียงน้อยดูด้อยค่า
รักเมตตาไม่เท่ากันสวรรค์เบี่ยง
รักแห่งคนทนโศกแกนโลกเอียง
ขอแต่เพียงเที่ยงธรรมมิกล้ำกลืน
กระท่อมน้อยงอยนาสู้ฟ้าแดด
ร้อนเผาแผดฝนซัดยากขัดขืน
นานแสนนานกาลเก่าเคยเสายืน
สุดสะอื้นขื่นเคียงเสาเอียงเซ
หอปิซ่าสง่างามท่ามฟ้าแดด
ใดหนอแผดไสเสี่ยงจนเอียงเข
ได้ข้อคิดผิดหวังให้ลังเล
สุดสนเท่ห์ทั้งน้อย-ใหญ่ต่างไม่ตรง
หากเสาหลักยุติธรรมเซซ้ำซัด
ใดหนอจัดเที่ยงธรรมนำประสงค์
ขาดที่พึ่งพึงหวังดั่งใจจง
ดุจเถื่อนดงพงหนาไร้อารยะ
ทั้งกระท่อม หอปิซ่ามีซาทรุด
จิตมนุษย์ฉุดศักดิ์เพราะกักขฬะ
แต่อ้างตนคนดีมีธรรมะ
มุ่งชนะกำชัยอย่างไร้รัก
คุณธรรมค้ำจุนหนุนหอเด่น
ให้เยือกเย็นไม่เอนเอียงจนเดี้ยงดัก
เฉกเช่นกันกับกระท่อมห่อหอมฮัก
ต้องเที่ยงธรรมนำหลัก...จักจำเริญ
28 มีนาคม 2557 23:40 น.

อดีตคนรัก : A Former Love

Prayad

เธองดงามท่ามชนคนทุกเหล่า
ยาตรเยื้องเล่าดั่งลีลาศบาทวิถี
เดินหน้าเชิดเพริศพริ้งหยิ่งในที
ผมคราวนี้ยืดยาวหลายเท่าตัว
พอเห็นฉันเธอหดคางกดอก
เดินท่าตกเอาง่ายรีบหายหัว
เร่งฝีเท้าจ้ำไปใจขุ่นมัว
ทิ้งกลิ่นกลั้วหอมกลุ่นเพียงอุ่นไอ
A Former Love
She grew from the crowd,
Stepping, streaming along the pavement,
head tossed high,
hair longer than before.
She saw me,
swooped  head to breast, 
rushed past.
A scent hung in the air.
(Giles Gordon, 1940)
28 มีนาคม 2557 02:49 น.

คงมีผิด

Prayad

แจ่มจรัสรุ่งเรืองประเทืองฟ้า
คือดาราดวงเด่นเห็นเสมอ
รัศมีสีนวลชวนละเมอ
ส่งใจเพ้อเหม่อหาทุกราตรี
หอมดังกลิ่นสุคนธาในฟ้าม่าน
จากวิมานเมืองแมนแดนสุขี
ยั่วกมลคนเศร้าเหงาฤดี
สูงดุจเทพเทพีส่วนพี่จน
คงเป็นเพียงความฝันของวันพรุ่ง
เพราะสายรุ้งกั้นกลางทางสถล
สุดเอื้อมสอยกิ่งฟ้ามาเยี่ยมยล
เกินกว่าคนอย่างฉันจะฝันคิด
ฉายความงามหยามใจคนไร้ค่า
ราวกับว่ารักหญิงเป็นสิ่งผิด
อนิจจายาจกอกช้ำพิษ
มิคลายฤทธิ์ร้อนรุ่มรักสุมทรวง
จะแอบรักแอบใคร่ไปจนว่า
มีเมตตาจากแคว้นแห่งแดนสรวง
ดลใจรักคนยากฝากแดดวง
แม้นรักลวง...เพียงครั้งเถอะยังดี
เปล่งประกายแสงดาวพราวระยับ
มิขานรับนิ่งหนักหยิ่งศักดิ์ศรี
ติดตะรางลุ่มหลงกรงโสภี
ต้องคดีใจมีผิด...เพียงคิดรัก
(๒๗ สิงหาคม ๒๕๓๐)
27 มีนาคม 2557 19:58 น.

กานท์กลอนอ้อนรัก: Love poem

Prayad

แม่ม้าขาวพราวปลอดของยอดรัก
มิรู้จักการขี่เลยไม่เคยขา
สีนั้นขาวดุจกรวดหินถิ่นธารา
ขาวอาชายิ่งกว่าหญิงโสภาพรรณ
สามคืนที่ยลนางร่างเปลือยเปล่า
ราวพฤกษ์เผ่าคราวิวาห์ตุนาหงัน
ขาวดั่งกรวดใต้น้ำท่ามตาวัน
ปทุมถันดุจเนินเขาเฝ้าชิดเชย
น้ำท่วมเกาะเขียวรำไรไร่ข้าวโพด
ผมดำโปรดขดขนาบกุหลาบเผย
กรวดหินนางนิ่งแนบน้ำคลื่นรำเพย
ม้าขาวเอ๋ยฉันจะควบขาอวบนาง
Love Poem
There is a white mare that my love keeps
unridden in hillside meadow – white
as a white pebble, veined like a stone
a white horse, whiter than a girl
And now for three nights sleeping I have seen
her body naked as a tree for marriage
pale as a stone that the net of water covers
And her veined breasts like hills – the swallow islands
still on the corn’s green water: and I know
her dark hairs gathered round an open rose
her pebbles lying under the dappled sea.
And I will ride her thighs’ white horses.
(Alex Comfort, 1920 - )
Calendar
Lovers  0 คน เลิฟPrayad
Lovings  Prayad เลิฟ 0 คน
Calendar
Lovers  0 คน เลิฟPrayad
Lovings  Prayad เลิฟ 0 คน
Calendar
Lovers  0 คน เลิฟPrayad
Lovings  Prayad เลิฟ 0 คน
  Prayad
ไม่มีข้อความส่งถึงPrayad