นั่งหงอยเหงาใต้เงาไม้ไร้คนเห็นมองจันทร์เพ็ญเด่นดวงบนห้วงหาวคิดถึงคนอยู่ไกลถอนใจยาวไม่มีข่าวเงียบหายมาหลายวันคืนนี้ฟ้ากระจ่างสว่างไสวแต่หัวใจติดหล่มจมโศกศัลย์ตั้งคำถามหัวใจไยผูกพันเอ๊ะ ! เสียงนั่นคุ้นชินในจินตนาเอ่ยไหว้วอนอ้อนจันทร์คล้ายขวัญหายดั่งกระต่ายต่ำศักดิ์เสียนักหนาจึงเจียมตนจนจุกทุกเวลาแต่แหงนหน้าเต้นหะหายตะกายจันทร์อันที่จริงความรักศักดิ์สูสีไม่ควรที่กระต่ายเตี้ยจะเสียขวัญเพราะนิยามความรักศักดิ์เท่ากันมิมีชั้นกั้นดักความรักใดแต่คงยังนั่งเหงาในเงาร่มยังดิ่งจมปมหนึ่งซึ่งเกิดใหม่ถ้าคืนนี้มียิ้มอิ่มหทัยจันทร์ลับไปแต่คืนมีทวีคูณจะกลายเป็นราตรีทวีเทวษอยู่กับเศษซากถวิลที่สิ้นสูญจะขมขื่นกลืนกล้ำช้ำอาดูรแม้เทิดทูนความรัก...จำหักใจมิดิ้นรนบนความเสี่ยงไปเคียงข้างขออยู่ห่างแม้ว่าน้ำตาไหลกระต่ายเต้นมินานก็ผ่านไปพอฟ้าใสใดเคยหมาย...กระต่ายลืม
เหลืออีกสิบนาทีจะตีหนึ่งเวลาซึ่งควรจักต้องพักผ่อนแต่ฉันอยู่ลำพังนั่งอ่านกลอนปล่อยใจย้อนวันเก่าแรกเราเจอเปิดหนังสือความหลังแล้วนั่งอ่านถึงเนิ่นนานเพียงใดใหม่เสมอเขียนประโยค "โชคดีที่มีเธอ"เหมือนละเมอสะอื้นด้วยตื้นตันโชคดีที่จู่จู่ได้รู้จักได้รู้รักที่สวยงามในความฝันได้รู้จักความชื่นฉ่ำในสัมพันธ์เป็นของขวัญชีวินชิ้นสวยงามเป็นเหมือนดั่งเพชรทองของคนเขียนเป็นบทเรียนบทใหม่ในสนามเป็นสูงสุดแห่งค่าพยายามและเป็นความสมหวังที่ตั้งใจคำที่เขียนยืนยันในบันทึกคือรู้สึกดีดีที่มอบให้เพื่อย้ำว่าช่วงกาลที่ผ่านไปเคยมีใครในชีวิตพิสดารหากวันใดวันหนึ่งคิดถึงฉันเป็นของขวัญมอบให้เธอไว้อ่านให้เหมือนย้อนสู่ฝันแห่งวันวานที่มีมนต์ทนทานเหนือกาลเวลา
หนามงิ้วตำหัวใจใครคนหนึ่งคงปักตรึงถึงแก่นแน่นไฉนถ้าหากถอนเกรงจะหักปักคาในเลือดจะไหลไม่หยุดสุดเยียวยายาวสิบหกองคุลีที่เรียวหนามปักลึกลงคงตามความปรารถนาตามรู้สึกนึกรักคงปักคาทรมาทุกทาง...ทำอย่างไรเป็นหนามตำหัวใจในที่ลับแต่คนกลับแอบมองจ้องสงสัยเฝ้าจับตาอยากเห็นความเป็นไปเรื่องรำไร รำไร ไยชอบจังหนามงิ้วคือเรียวหนามแห่งความผิดในความคิดติดกรอบระบอบขังแต่เจ้าหนามชีวิตที่ติดตังแทงกระทั่งเลือดสาดขาดใส่ใจปล่อยให้เจ็บจนตายใต้ระบอบที่ตีกรอบมารยาแถมสาไถยเล่มเท่าศอกตอกทำระยำใดเป็นเรื่องในระบอบ...ตายชอบธรรมหนามงิ้วตำหัวใจเจ็บไม่มากไม่เท่าฉากหนามที่แจ้งแทงกระหน่ำเมื่อหัวใจตกอับต้องรับกรรมหนามงิ้วตำอาจิณ...ก็ยินดี
ไยอยากหยุดคิดถึงซึ่งหยุดยากยิ่งพลั้งปากห้ามจิตยิ่งคิดถึงเจ้าหัวใจใสซื่อนี่ดื้อดึงยิ่งหยุดยั้งยังทะลึ่ง ดึงอย่างไรจะคิดถึง จะคิดถึง รำพึงคิดก็ฤดีมีสิทธิ์ผิดตรงไหนมิเคยแอบมุบมิบหยิบยืมใครจ้าวหัวใจใสซื่อก็คือเธอการยั้งยุดฉุดดึงจึงมิชอบใจจะตอบซึ้งซึ้งคิดถึงเสมอนั่งคิดก่อนนอนคิดกลับหลับละเมอคิดถึงเก้อไม่ถึงบ้างก็ช่างใจจึงมิเป็นเรื่องด่วนควรรอนสิทธิ์ขอปล่อยจิตคิดถึงซึ่งสดใสลิ้มรู้สึกซึ้งซึ้งคิดถึงไปที่ควรใครมีสิทธิ์คิดถึงกันคิดถึงมากทุกทีไม่มีน้อยคิดถึงบ่อยก็ดีเป็นสีสันความคิดถึงเหมือนน้ำตาลหวานชีวันเติมหัวใจหวานพลันทั้งวันคืนอยากบอกเธอคำหนึ่ง "คิดถึงค่ะ"อย่าเอะอะไปเชียวเดี๋ยวคนตื่นจะพากันยิ้มเยาะหัวเราะครืนให้ฉันยืนแก้มแดงเป็นแตงโม
ดอกไม้หนึ่งซึ่งนรกให้ตกอับถูกบังคับเป็นมาลีไม่มีค่าด้วยความเชื่อผิดผิดติดตัวมาเป็นดอกไม้บูชา "แม่กาลี"เป็นพวงร้อยห้อยคอนักโทษประหารใช้ทัดหูประจานเหล่าอิตถีซึ่งร่านแรด แพศยา ปานกากีเป็นมาลีสายสร้อยสวมห้อยคอจนกลายเป็นมาลีมีความผิดจนชีวิตเปล่าเปลี่ยวห่อเหี่ยวห่อจนชาชินสิ้นใครสนใจพะนอต่างตั้งข้อครหา "เปื้อนราคี"เหมือนฉันเป็นดอกไม้ไร้กลีบหวานเหมือนยามบานไม่พิลาสขาดซึ่งสีเหมือนเสน่ห์เกสรหนอนย่ำยีเหมือนฉันมีพิษแรงแฝงโทษภัยจึงต้องรับแถบอุบาทว์คาดใบหน้าหรือฉันมีมารยาและสาไถยจึงต้องมีชีวิตผิดจากใครต้องหัวใจหม่นมัวชั่วชีวีประกาศิตติดหัวให้ชั่วโฉดรับทั้งโทษทั้งทัณฑ์อันเต็มที่ด้วยประณามหยามหมิ่นสิ้นความดีเป็นมาลีช้ำชอก "ดอกชบา"
หน้าส่วนตัว
2786
