27 มีนาคม 2549 18:39 น.
กวีปกรณ์
สองเราเดินเพลินบนหนทางรัก
คอยตวงตักความสุขลืมทุกข์สิ้น
เมื่อทางรักหักสลายกลายเพียงดิน
เราหวั่นใจไม่ชินทางหินทราย
จับจูงมือถือแขนแทนความหวง
ประครองรักหนักหน่วงห่วงไม่หาย
แม้ลำบากยากเหลือเหงื่อโทรมกาย
จะฝ่าฟันปีนป่ายหมายสุดทาง
สองเราเดินสะเทิ้นทุกข์ไร้สุขสม
หวังองค์พรหมพรมพรรอนโศกสร่าง
ทางที่ก้าวร้าวสมานประสานวาง
ให้สองเราก้าวย่างห่างระทม
เมื่อประสบทางหลบทุกข์ลุกลามจิต
จักหมั่นคิดถึงเรื่องราวคราวขื่นขม
บนทางรักหนักทรวงบ่วงอารมณ์
ครั้งสองเราร้าวระบมตรมตรอมใจ
ด้วยคงมั่นพันใจไว้ด้วยรัก
แม้เรื่องหนักจะย่ำแย่สักแค่ไหน
จะไม่ห่างร้างลาจะฝ่าไป
ด้วยความรักและห่วงใยในสองเรา
8 มีนาคม 2549 15:11 น.
กวีปกรณ์
ดั่งใจได้ขึ้นขี่ ควบคุม
อำนาจในมือกุม สุขแท้
ชักชนเชื่อชุมนุม ขับไล่
หวังเพื่ออีกฝ่ายแพ้ เลิกล้มเผด็จการ
อีกฝ่ายหว่านจ่ายซื้อ อำนาจ
ลวงหลอกประชาชาติ ตวัดลิ้น
คิดเพียงกอบโกยกวาด เงินค่า (เงินข้า)
มิไตร่ชาติจักสิ้น ไพร่ฟ้าอนาทร
เสือหมอบนอนนิ่งคล้าย หลับใหล
ลิ้มรสคำบางใคร หว่านล้อม
อีกตัวเชื่องด้วยใบ แดงม่วง
ต่างฝ่ายจึงต่างพร้อม รบสู้ฟาดฟัน
ปะทะปราศรัยยืดเยื้อ กลางเมือง
จ่ายงบประมาณเปลือง เดือดร้อน
ประชาจากแน่นเนือง เริ่มลด
เสือตื่นเริ่มคิดย้อน ขุดค้นความจริง
เสือตื่นเปิดรับรู้ ข่าวสาร
พยศสู้หมู่มาร แยกเขี้ยว
คนขี่เริ่มรนลาน หวั่นพลาด
จึ่งยิ่งสู้ขับเคี่ยว ต่อต้านบรรลัย
อำนาจจำยุดยื้อ อยู่คง
หากหมดอำนาจลง พ่ายแพ้
อาจสิ้นชีพด้วยกรง แห่งเล็บ
หน้าฉีกยับเกินแก้ แทรกพื้นอับอาย
หน้าส่วนตัว
997
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟกวีปกรณ์
