30 ธันวาคม 2547 00:13 น.
=_+ VeNuS +_=
เมื่อวันที่ต้องอยู่ด้วยกัน
ในฝันฉันมีเธอยามหลับไหล
ทอดกายเคียงข้างกันบนผ้าใบ
อิงไซร้ซุกไออุ่นบนเตียงนุ่ม
ฉันจะถามคุณว่า ตื่นหรือยังคะ
แล้วคุณจะตอบพลางยิ้มกริ่มกรุ่ม
ไม่อยากตื่น หอมแก้มก่อน อ้อนพลางคลุม
ผ้าห่มสุม บนตัว น่ารักน่าชัง
ก็ยามคุณ ออดอ้อน ดูน่ารัก
เลยแกล้งทัก หากไม่หอม ดังที่หวัง
จะไม่ยอมลุกใช่ไหม? ขี้เซาจัง
งั้นฉันก็จะนั่ง..มองคุณตลอดไป..
ก็มันมองคุณแล้วไม่รู้สึกเบื่อ..
ก็คุณแกล้งกันทุกเมื่อ..ใช่ไหม?
ให้ฉันตกหลุมรักคุณอยู่ในใจ
ทุกครั้งใด แค่เพียงยิน เพียงเห็นหน้า..
กว่าเราจะผ่านเช้านี้ไปได้
ก็มีสิ่งมากมาย มีสิ่งที่คุ้มค่า
กับการที่ได้มองหน้าคุณแม้เพียงชั่วเวลา
ได้มองคนที่รักมากกว่า..สิ่งใดก็สุขใจเหลือเกิน
13 ธันวาคม 2547 20:46 น.
=_+ VeNuS +_=
ทุกครั้งที่ ฉันเหม่อ มองท้องฟ้า..
เห็นดารา ระยับตา ท้าลมหนาว..
ใจอบอุ่น เมื่อคิดถึง ทุกครั้งคราว..
อยากฝากดาว บอกเธอนะ ว่าฝันดี..
......
แต่ความคิดถึง..คงไม่ถึงที่รัก..
ต้องห้ามหัก..ใจไว้..ที่ตรงนี้
เพราะไม่มี ค่าเลย สำหรับคนดี..
เป็นแค่เงาของสายลมที่หวังดี..จากคนไกล
.....
วันเวลาที่ผ่านไปอย่างช้า-ช้า
ความหนาวเหน็บจะกลับมา..ให้หวั่นไหว..
เมื่อหมดฝัน หมดกำลัง ในวันใด..
หากสิ้นใจ..คงเป็นเพราะ ไร้เธอ
......
12 ธันวาคม 2547 20:49 น.
=_+ VeNuS +_=
บางคนไม่มีดีที่หน้าตาแต่มีดีที่ใจ
ก็มีค่ากว่าคนที่ดูดีแค่หน้าตาแต่ราคาค่าใจไม่มี
บางครั้งการเลือกที่จะจบก็เหมือนการโยนเหรียญ
ไม่เธอก็ฉันที่ต้องหันหน้าหนี...หายไปจากกันสักคน
เพราะเราอยู่กันคนละฝั่ง..หันหลังให้กันและกันตลอดมา
คนเรามักจะลืมทุกสิ่งรอบๆตัว
และก็ลืมทุกอย่างที่คนอื่นได้ทำให้..
แต่จะจำฝังใจ กับสิ่งที่ให้คนอื่นไป
แม้แค่น้ำแก้วเดียว..
12 ธันวาคม 2547 20:33 น.
=_+ VeNuS +_=
นภากว้างเคว้งคว้างกลางลมหนาว..
น้ำค้างพราวจับก้อนบนยอดหญ้า..
แสงอาทิตย์..สาดส่อง..เรืองรองมา..
เช้าแล้วหนา..เด็กน้อย..ค่อยตื่นตัว..
ฝูงกระบือ ทั้งวัยอ่อน และวัยแก่..
จ้อยดูแลด้วยสองมือถือหนังสือ..
มัดมันไว้ให้แน่นเหนียวเดี๋ยวหลุดมือ..
แล้วฝึกปรืออ่านตำราภาษาไทย..
ก.เอ๋ย ก.ไก่ จ้อยท่องจำ..
ด้วยน้ำเสียง ที่เปี่ยมล้ำ ความสดใส..
ขยันอ่าน ท่องไว้เถอะ อนาคตไกล..
เพื่ออุ้มชู พ่อแม่ได้ ยามแก่เฒ่า..
ท้องฟ้ายังเปลี่ยนสีไปตามกาล..
แต่ความรู้ในวันวานกลับมากกว่าเก่า..
เรียนร่ำทั้งประสบการณ์ ทั้งการคาดเดา..
การเรียนช่วยบรรเทา..ให้ไต่เต้าไปสู่ทางที่ดี..
แล้วเมื่อถึงเวลาต้องลากลับ..
ตะวันลับ จับขอบฟ้า แดงเหมือนสี..
ไฟโชติช่วง ชัชวาล สานใจนี้..
มุ่งไปตามวีถี..นาทีทอง...
วันนี้ยังคงเป็นเด็กเลี้ยงกระบือ...
ในมือมีเพียงหนังสือ..มือสอง..
แต่ผ่านไป..หากร่ำเรียน เพียรตรึกตรอง..
หนังสือมือสองของเก่านั้น ก็เปรียบดั่งครู..
12 ธันวาคม 2547 20:20 น.
=_+ VeNuS +_=
รักนั้นคือ สิ่งใด ใคร่อยากรู้..
รักเกิดได้ ทุกผู้ ทุกคนใช่ไหม?
รักกำหนด ด้วยเวลา หรือ สายใย?
รัก คือความจริงใจหรือไร?..ไม่เข้าใจเหมือนกัน
เพราะรักที่ เคยประสบ เคยพบมา..
เป็นแค่เพียง มารยา..และความเพ้อฝัน..
คำว่ารัก เธอพูดมา ง่ายดายอย่างงั้น..
มันหวั่นหวั่น กลัวเป็นแค่ ลมปากคน..
แค่คำเดียว ก็ได้ตาม ที่ต้องการ
เหมือนเหยียบย่ำ ให้ทรมาน สักล้านหน..
หากใจเอย ไม่เผยจริง อิงอารมณ์
ก็ชอกช้ำ ซ้ำเติมสม น้ำหน้ามัน..
คนโง่เขลา เขาหลอก ก็ยังโง่
ยังคงโง หัวไม่ขึ้น..มึนสวรรค์
ที่พรางตา แท้ราคา ค่าแค่ฟัน..
ประโยชน์สรรค์จากร่างสาว..คาวโลกีย์..
*********************************************************************
จะรักจะชอบใคร มองนานๆ คิดนานๆ...อย่าแค่คำว่ารักคำเดียวก็ให้..
หญิงไทยใจงาม .. ห้ามให้ใครหยามเหยียดเรา..
หน้าส่วนตัว
901
