เทศกาลวาเลนไทน์แต่หัวใจไม่มีรัก เหมือนหยามศักดิ์รักผู้ชายที่ไร้คู่ เทศกาลมาบรรจบพบกันฉันไม่อยากรู้ เหมือนอุ้มชูคู่มีรักแบ่งวรรคเรา ดอกกุหลาบอาบน้ำผึ้งคลึงแสงจันทร์ แต่กับฉันมันอาบยาพิษลิขิตเหงา แสงจันทร์มัวขั้นชั่วไม่ยอมเบา น้ำผึ้งเก่าเริ่มเน่าช่างเศร้าใจ ถ้าใครสุขขออวยพรวอนสุขแท้ อย่าเพียงแค่เทศกาลนี้ชี้หวั่นไหว คุณรักเขาเขารักคุณอบอุ่นใจ ทั่งคู่ใหม่และคู่เก่าอย่าร้าวราน ถ้าใครยังไม่มีคู่ขอชี้หน่อย หนึ่งคนค่อยหนึ่งรอขอดอกรักเริ่มผลิบาน หันมองหน่อยมองบ่อยบ่อยค่อยสะพาน เพื่อสานสร้างสะพานรักเข้าหากัน
เรื่องเก่าเก่าของคืนวันที่ผันผ่าน คิดอยู่นานเอามาเล่าจะดีไหม แต่เรานี้ไม่กล้ายังจะทำใจ กลัวว่าเล่าออกไปไม่เหมือนเดิม เรื่องเกิดขึ้นอยู่โรงเรียนตอนที่พัก เราพูดคุยรู้จักทักปราศัย ได้พูดคุยเรื่องรักของหัวใจ เราสองคนมีให้ตลอดมา แต่ไม่นานความรักก็ผันเปลี่ยน เธอไปเรียนที่อื่นห่างไกลหนา เรารักเธอแต่เธอทำมายา เราขอโทษที่ว่าเธอรุนแรง ในวันหนึ่งเห็นเธอเดินกลับเขา คนที่เรานั้นรักและห่วงหา ไปกลับเขาขอให้เธอนั้นกลับ เพื่อบอกลาเราบ้างจะขอบคุณ เหมือนเราโดนฟ้าฝ่าลงกลางใจ แล้วน้ำตามันไหลให้เธอหนา เรานั้นโกรธที่เธอไม่บอกลา เหมือนฟ้าฝ่ากลางใจฉันไม่ลืม อยากจะเล่าต่อไปใจไม่ไหว ที่หัวใจของเราปวดหนักหนา ไม่ไหวแล้วนะเธอแม่แก้วตา แล้วก็มีน้ำตาไหลเป็นทาง ............................................ หยิบเรื่องเก่าๆของหัวใจเอามาเล่า..
มันทรมานรู้ไหม ถ้าเรารักใครคนหนึ่ง แต่ใครคนนั้นไม่รู้ซึ้ง ว่าใครคนหนึ่งมีใจ อยากจะบอกให้เธอรู้ แต่ผลลัพธ์มันดูเลวร้าย รักเธอมากมาย แต่เสียดายที่เธอไม่ฟัง อาจจะดูเหมือนไม่จริงใจ คำพูดที่เอ่ยไปจึงไร้ค่า มันทำลายวันและเวลา ที่คบกันมาหลายปี อยากจะบอกว่าขอโทษ ที่ทำให้เธอโกรธเรื่องอย่างนี้ เป็นเพราะฉันมันคงไมดี เธอคนนี้เลยไม่มีใจ
...ฉันว้าเหว่ เดียวดายอยู่ในเงามืด มุมอับของหัวใจ ไม่มีใครได้ยินเสียงคร่ำครวญของฉัน ไม่มีใครได้เห็นหยาดน้ำตาที่ไหลหยาดหยด และไม่มีใคร สนใจใยดี ฉันเหมือนนกที่ปราศจากปีก ได้แต่จับนิ่งอยู่กับคอน เฝ้าคอยแต่หวังและ รอคอย ...แล้ววันหนึ่งเธอก็มา ด้วยแสงงามละมุนอ่อนหวาน ด้วยยิ้มที่สว่างไสวราวแสงแห่งสวรรค์ สูงส่ง บริสุทธิ์ และศักดิ์สิทธิ์ แทรกเร้นเข้ามาในความมืด อบอุ่นปลอบประโลม ...เธอผู้เปรียบประดุจเทวดาประจำตัว ของคนทุกข์ ไร้คนเหลียวแล เช่นฉัน เธอผู้เปรียบประดุจ พ่อ พี่ชาย ผู้ให้ความอบอุ่น กับคนที่มีหัวใจยะเยือก ขาดรัก และความอบอุ่นเช่นฉัน มอบให้แด่พี่ชายคนดี น้องสาวที่รักพี่พตทั้งชีวิตและจิตวิญญาณที่มี น้องหญิงเอ๋
พอมีเวลากับฉันบ้างไหม ตอนนี้ฉันหมดกำลังใจ อยากรู้ว่าทำไมไม่เหลียวแล โกรธเกลียดฉันมากนักหรือ แล้วความรักแสนซื่อฉันอยู่ไหน เธอเอามันไปทิ้งไว้ที่ใด ขอคืนมาได้ไหม ถ้าใจเธอไม่ต้องการ
เธอจะเดินต่อไปข้างหน้า รับใบปริญญา อย่างที่คาดหมาย เพราะเธอคือความหวังของผู้คนมากมาย ขอให้นำความรู้ไป ทำแต่สิ่งที่ดี ขอแสดงความดีใจ ที่ต่อไป เธอจะได้ทำสิ่งเหล่านี้ สิ่งที่ให้ใน ประสบสารณ์ของ 4 ปี ในมหาวิทยาลัยแห่งนี้จะไม่ลืมเลือน เพราะหนทาง ต่อไปข้างหน้า เธอยังไม่รู้หรอกว่าจะต่างหรือเหมือน ต่อไปไม่มีใครคอยมาตักเตือน ไม่มีเพื่อนที่เคยคบกันมา เธอจะต้องเดินต่อไป แม้สิ่งที่ต้องเผชิญมันจะเหนื่อยล้า แต่เธอคือความหวังของมวลประชา จงนำปริญญาไปพัฒนาสังคม
ไม่ต้องกลัวว่าฉันจะเหงา... และไม่ต้องพาเขามาให้ฉันรู้จัก ก็ในเมื่อเธอเอง ยังไม่คิดจะรัก ฉันก้อไม่ต้องการให้ใครมารัก มาใส่ใจ จริงอยู่ ว่าตาของฉันยังดูเศร้า ก็ความรู้สึกในใจมันปวดร้าวเกินจะห้ามไหว ร้องไห้..ก้อแค่นั้น ใครเขาก็ร้องกันบ่อยไป เธอจะมารู้สึกอะไร..กับคนที่เธอร้างลา เปล่า...ไม่ได้โกรธ และไม่เคยโทษ หรือต่อว่า แต่ฉัน...ผู้หญิงเจ้าน้ำตา จะให้ทำท่าว่าไม่เจ็บ ไม่ล้า ได้อย่างไร อย่าพยายามทำให้ฉันรู้สึกดี อีกหน่อยความรู้สึกแบบนี้ก็คงหาย แต่ความทรงจำที่เราเคยมีต่อกันมากมาย ฉันคงลืมมันไม่ได้...ไม่อยากจะลืม...
เจ็บปวด.....ด้วยความเดียวดาย มีความร้าวรานเป็นเพื่อนกับคนหัวใจสลายอย่างฉัน ร้องไห้กับความรู้สึกวุ่นวายที่ผ่านในแต่ละวัน ความสับสนเท่านั้นที่อยู่กับฉัน อย่างไม่สะทกสะท้านอะไร คงไม่มีอะไร....ที่ยังไม่ทำให้ฉันได้เจ็บ เพราะความร้าวรานทั้งหมด ฉันเก็บเอาไว้ ยังมีความเจ็บปวดใด ที่ไม่เคยซึมผ่านในหัวใจ ยังมีอะไรที่ยังไม่เคยทำร้ายหัวใจอ่อนแอ ไม่มีอะไร...ให้ฉันสูญเสีย อยากหยุดชีวิตที่อ่อนเพลีย กับความพ่ายแพ้ ความหวัง กำลังใจ หมดไปกับใครต่อใครที่รังแก ฉันเหนื่อยจนยอมแพ้ เหลือเพียงแค่รอยท้อแท้ของลมหายใจ
หากเธอไม่เก็บเอาไว้ให้เนิ่นนาน ฉันอาจจะร้าวร้านน้อยกว่านี้ หากเธอไม่ปิดบังความเป็นไปต่าง ๆ ที่มี ว่าฉันคนนี้ไม่ใช่คนที่ เธอคิดจะเดินร่วมทาง แค่บอกความจริงที่เป็นไปก็เท่านั้น ว่าฉันไม่ได้มีความสำคัญเท่ากับใคร ที่เป็นทุกสิ่งทุกอย่าง ฉันมีค่าแค่บางช่วงเวลาที่หัวใจ เธออ้างว้าง ฉันเป็นได้แค่ เงาลาง-ลาง ในความรักที่เหินห่างของเธอ
เวิ้งฟ้านภากว้าง เหม่อมองไปสุดปลายตา คิดหมองหม่นอุรา ที่พักอื่นนั้นไม่มี เมื่อรักให้เขาหมด แม้นว่ามันจะชั่วดี มืดบอดในใจนี้ ความรักปิดไม่รับรู้ พอถึงคราวต้องจาก จะวางวายแสนอดสู ลืมเหลียวมามองดู ภายในจิตที่ลุ่มหลง ความยึดมั่น ถือมั่น เพื่อให้ได้ดั่งใจจง เมื่อไม่สมประสงค์ ทุกข์บังเกิดไฟเผาลน ยืน เดิน จะนั่งนอน โอ้ดวงจิตคิดสับสน ใจเราผู้เป็นคน จะทนได้สักเท่าใด ต่อแต่ไปจากนี้ ชีวีมอบอุทิศให้ แด่องค์พระทรงชัย พุทธเจ้าผู้เหนือกาล รู้เช่นให้เห็นอยู่ ปัจจุบันทุกทวาร รักชอบโกรธเกลียดกัน ล้วนเป็นทุกข์ สุขระคน ลดละเลิกเห็นผิด ไม่น้อมนำมาปะปน มั่งมีหรือยากจน ถ้าเห็นโทษสุขเกษม ...............เด็กเมืองยศ........
ทบทวนดีแล้วนะ . ที่เลือกจะ ไปกับใครคนนั้น สิ่งดีๆ ที่สองเราเคยร่วมฝัน ขาดสะบั้น อย่างหมดเยื่อขาดใย ก็ตั้งตัวไม่ติด ไม่เคยคิดว่าเธอจะทำกันได้ กับทุกสิ่งที่เธอได้ทำลงไป ฉันเจ็บร้าวที่ใจ มากมายเหลือเกิน ใจเธอทำด้วยอะไร รู้ร้อนหนาวบ้างไหม ที่ใจฉันต้องยับเยิน สุดท้าย .จบตรงแยกทางกันเดิน จะคิดเสียว่าบังเอิญ...ผ่านมาพบกัน...
เมื่อเหม่อมอง ท้องฟ้า คราคืนค่ำ เคยดื่มด่ำ ท่ามกลาง ทางเวหา หมู่ดวงดาว สุกสกาว กลางนภา สาดส่องหล้า ประจำ ยามค่ำคืน คืนข้างแรม แสงดาว เฝ้าสาดส่อง ทาสีทอง โอบฟ้า นภาผืน สองเราเคย เคียงคู่ อยู่ราบรื่น เคยชมชื่น หมู่ดาว เคล้าสุขกัน แต่เวลา ที่หวนไป ไม่หันกลับ เธอลาลับ จากไกล ใจเปลี่ยนผัน สุดเหนี่ยวรั้ง หัวใจ ไว้ใกล้กัน สุดอัดอั้น ในอก ในหัวใจ จากไปแล้ว คืนวัน ที่ผันผ่าน เพียงไม่นาน สุดเศร้า จะหาไหน จะหวนคืน คงมิอาจ จะเป็นไป คงเป็นได้ ดั่งเช่นคราว ดาวละฟ้า
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
ช่วยเลือกที่สุดกลอนดีๆ
