22 เมษายน 2548 23:56 น.

Alone

เหมือนกำแพงถูกเขาปล่อยร้าง
เหมือนคนสร้างมิได้ตั้งใจ
ทิ้งให้เราทนเหงาอยู่เรื่อยไป
ฝ่าพายุร้ายไปตามรำพัง
เลือกทางเดินที่คิดและหวัง
หากแม้นต้องพังก็จำยอมทน
ฝืนชะตาที่แสนมืดมน
เก็บฝันเบื้องบนจนกลายเป็นจริง
ตั้งใจทำดั่งหวังวาดไว้
ไม่คิดฝันไปให้ไกลเกินจริง
รู้คุณค่าของคนไม่ทิ้ง
ไขว่คว้าให้จริงฝันคงไม่ไกล
ไม่มีผู้ใดคนไหนจะสน
ท่ามกลางผู้คนสับสนวุ่นวาย
กว่าจะรู้ว่ารักใคร
มันก็สายเกินไขว่คว้า
อยู่เพียงผู้เดียว
เปรี่ยวเหงาสุดอ่อนล้า
บนเส้นทางสุดเวิ้งว้าง
ลอยเคว้งคว้างไปตามลม
มีชีวิตอยู่ทุกวัน
ผ่านผันไปสุดขื่นขม
สุขทุกข์ระทม
แทบจะข่มไม่ไหว
เมื่อน้ำตาไหลริน
หัวใจหินแตกสลาย
ครอบครัวดั่งมลาย
จางหายในสายลม