เจ้าชาย ร้องไห้

นิทานก่อนนอน

กาลครั้งหนึ่งมีเจ้าหญิงTURTLE(เต่าผู้ต่ำต้อย) เฝ้าคิดว่าตัวเองมีปมด้อยเพราะต้วมเตี้ยมเชื่องช้าไม่ทันคน ไม่ทันโลก ชอบซุกตัวอยู่แต่ในกระดอง อยู่แต่กับตัวเองไม่ค่อยกล้าพบเจอใคร
          ส่วนเจ้าชายRABBIT(กระต่ายผู้ปราดเปรียวว่องไว) มีมนุษย์สัมพันธ์ชอบสังคมจึงมีหมู่มิตรมากมาย อยู่กับปราสาทใหญ่โตเพียบพร้อมแทบทุกอย่าง แต่โหยหารักแท้ จึงหนีออกมานอกปราสาท
          วันหนึ่ง ดั่งชะตาฟ้าที่สร้างให้ทั้งสองมาเจอะเจอ เมื่อหัวใจทั้งสองได้สัมผัสถึงอนุภาคแห่งห้วงคำนึง จึงบังเกิดเป็นความรักขึ้นในทันที สองเราสัญญาว่าจะไม่แยกจากกันไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น แทนคำสัญญาเราใช้ต้นหญ้าริมทางมาพันเป็นเส้นด้ายสายป่าน คล้องมือของทั้งสองไว้ และเราจะจับมือกันไว้ตลอดไปไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น ไม่ว่าจะหลับหรือตื่น จนกว่าจะตายจากกัน
          เมื่อตกอยู่ในห้วงแห่งความรัก ทุกอย่างก็ดูสดใสไปเสียหมด คิดว่าความแตกต่างระหว่างเราจะมิใช่อุปสรรคแต่อย่างใด หากแต่เราจะช่วยประคับประคองกันไป    เต่าผู้เชื่องช้าโดดเดี่ยวกับกระต่ายผู้ปราดเปรียวสังคม
 
          เราจูงมือกันเดินทางมาไกลแสนไกล เพราะเพียงแค่มีเรา อยู่ที่ไหนก็มีความสุข จุดหมายแห่งการเดินทางจึงไม่มี เพราะจุดหมายมันหยุดอยู่เพียงแค่เราแล้ว
          เจ้าหญิงผู้คิดว่าตัวเองโชคดีเหลือเกินที่ได้เจอกับความรักครั้งนี้และสัญญาว่าจะยึดมั่นทุ่มเททั้งหัวใจให้กับเจ้าชายแต่เพียงผู้เดียวเท่านั้น และยึดมั่นตลอดไป
          ด้วยความที่เจ้าชายมีมนุษย์สัมพันธ์และนิสัยที่ร่าเริงสนุกสนาน จึงมักกล่าวทักทายกับผู้คนที่พบเจอตลอดเส้นทางได้หมู่มิตรเพิ่มขึ้นมากมาย
          ด้วยความที่เจ้าหญิงชอบเก็บตัวและขี้อาย จึงไม่ค่อยได้พูดจากับใครเลย (แต่ก็ไม่เป็นไร มีเพียงเจ้าชายเท่านั้นก็เพียงพอแล้วสำหรับฉัน ก็เรารักกันนี่นา)
                          ด้วยความที่เจ้าชายปราดเปรียวว่องไว จึงมักจะกระโดดก้าวนำไปข้างหน้าก่อนเสมอแต่ก็จะหยุดรอ
          ด้วยความที่เจ้าหญิงต้วมเตี้ยมและเชื่องช้า เลยต้องใช้ความพยายามมากหน่อยเพื่อก้าวให้ทัน (แต่ก็ไม่เป็นไร ยังไงเจ้าชายก็ต้องรอ ก็เรารักกันนี่นา)
          ค่ำคืนวันหนึ่งขณะที่เราเดินจูงมือเดินกันไป พระจันทร์ช่างนวลผ่องสดใส ดั่งม่านหมอกสีฟ้าเข้มเฝ้าปกคลุมเป็นระเรื่ออยู่ทั่วผืนแผ่นดิน พระจันทร์ช่างกลมโตงดงามเสียเหลือเกิน เจ้าชายเอ่ยขึ้นว่า ข้าเคยฝันไว้สักวันจะไปถึงพระจันทร์ดวงนั้นให้จงได้ เราเดินข้ามเขาไปอีกสามลูก ก็จะถึงยอดเชาที่สูงที่สุด ที่อยู่ติดกับพระจันทร์นั่นแล้ว ไปกันเถอะนะที่รัก
          ได้สิจ๊ะคนดี เราจะไปด้วยกันนะ (ก็เรารักกันนี่นา) เจ้าหญิงเอ่ย
          เจ้าชายกระโดดโลดเต้นด้วยความดีใจ จึงเผลอปล่อยมือเจ้าหญิงอีกครั้ง แน่นอนว่ามันไม่ใช่ครั้งแรก เพราะเจ้าชายเผลอปล่อยมือเจ้าหญิงหลายต่อหลายครั้งแล้วในคราที่ทักทายใครต่อใครตลอดเส้นทาง แต่เจ้าหญิงก็พยายามมองข้ามไป (ไม่เป็นไร ก็เรารักกันนี่นา)
          เจ้าชายพยายามเร่งรีบอยากจะเดินไปหวังให้ถึงโดยเร็วไว เพราะหัวใจของเจ้าชายอยู่ตรงยอดเขานั่นแล้ว แต่กำลังของเจ้าหญิงพยายามเร่งรีบถึงที่สุดแล้วได้เท่านี้จริงๆ  ด้วยแรงดึงที่เร่งรีบของเจ้าชายต้านต่อแรงเฉื่อยของเจ้าหญิงจึงทำให้ด้ายสายป่านที่ถักทอจากต้นหญ้าของเราขาดลง เจ้าชายยังคงไม่รู้ตัว เจ้าหญิงก็ได้แต่ปลอบกับตัวเองอีกครั้งว่า (ไม่เป็นไร ก็เรารักกันนี่นา)
          อาจด้วยพระจันทร์กลมโตที่ยั่วยวน เจ้าชายเริ่มเดินเร็วขึ้นจนแทบวิ่ง ทำให้ระยะห่างระหว่างเรามากขึ้นเรื่อย ๆ โดยที่เจ้าชายไม่รู้ตัวเลย
          เจ้าหญิงก็พยายามเร่งรีบตัวเองเพื่อจะเดินตามให้ทัน  แต่ดูจะยิ่งห่างออกไปทุกทีทุกที ครั้นจะตะโกนเรียกให้รอก็ไม่อยากทำลายความสุขของเจ้าชาย เลยพยายามเดินต่อไปเพื่อจะให้ทัน
          สุดท้ายภาพที่แทบเลือนรางของเจ้าชายก็จางหายไปกับความมืดนั้น  ตามไม่ทันเสียแล้ว  (นี่เราถูกทิ้งหรือเปล่า ไม่หรอก ก็เรารักกันนี่นา)
          เจ้าชายเดินทางมาได้พักใหญ่ และอาจนึกขึ้นได้ เลยหันมองกลับมาดู ไม่พบเจ้าหญิงเสียแล้วจึงตะโกนเรียกหา อาจเพราะเจ้าหญิงยังอยู่ไกลเลยไม่ตอบกลับมา ด้วยแหงนมองไปบนท้องฟ้าพระจันทร์นวลตายังรออยู่ไม่ไกลแล้ว เจ้าชายจึงมุ่งหน้าวิ่งไปตามลำแสงที่ยั่วยวนนั่น พอนึกขึ้นได้ที ก็หันมองกลับมา ตะโกนเรียกหาอีก แต่ก็ไร้วี่แววเสียงตอบ เป็นเช่นนี้ไม่กี่ครั้ง จากนั้นก็ไม่ได้ยินเสียงเรียกจากเจ้าชายอีกเลย
          เจ้าหญิงซึ่งอยู่ข้างหลังได้ยินเสียงเจ้าชาย ก็พยายามส่งเสียงตอบทุกครั้ง แต่พลังของเสียงคงไปได้ไม่ไกลทั้งๆ ที่หัวใจก็พยายามเร่งรีบตามหา คงเหลือไว้เพียงเศษเสื้อผ้าที่ขาดวิ่นคาบเกี่ยวกิ่งไม้อยู่เป็นระยะเสื้อผ้าของเจ้าชาย สิ่งนี้ที่ทำให้เจ้าหญิงยังตามมาถูกทางแต่ก็ยังไม่ทันอยู่ดี
          เสียงเรียกนั้นหายไป นานมากแล้ว นานพอที่จะทำให้หัวใจของเจ้าหญิงฟุ้งซ่านคิดไปต่างๆนานา เพราะช่วงหนึ่งราตรีของที่นี่ เทียบได้กับหนึ่งร้อยวันของมนุษย์เลยทีเดียว   นานพอที่จะคิดได้ไหม ว่าความรักของเรายังคงอยู่หรือเปล่า ทำไมเธอถึงปล่อยมือฉัน ทำไมเธอถึงทำให้สายป่านต้นหญ้า ที่คล้องมือของเราหลุดไป
          ตลอดเวลา เจ้าหญิงก็เฝ้ารอด้วยหวังให้เจ้าชายหวนกลับมาเพื่อจับมือเดินและก้าวเดินไปด้วยกันอีกครั้ง รอแล้วรอเล่า น้ำตาเริ่มไหล หัวใจเริ่มเอ่อ แต่ก็ยังเดินตามรอยของเจ้าชายต่อไป ระหว่างทางหรีดหริ่งเรไรก็มาส่งเสียงร้องเพลงบรรเลงแว่ว
 
          เพลง คนรักกัน ของ I-Zax เท่านั้นแลน้ำตาของเจ้าหญิงก็พร่างพรูไม่รู้จบ บทเพลงช่างทิ่มแทงหัวใจเสียยิ่งกระไร
          กี่วันกี่วันมาแล้วที่ไม่เจอ   กี่คืน ที่รอแต่เธอ แต่เธออยู่ไหน
          นี่เหรอ ที่เธอว่ารัก แล้วมันยังไง   เกิดอะไร มันเกิดอะไร
          คล้ายๆไม่รักกันจริง   หรือฉันมันคิดไปเอง   ไม่เข้าใจไม่มีวันเข้าใจ
          ก็คนที่รักกันเขาไม่ทำแบบนี้   ไม่หนีหน้าไปไม่ทำให้ใครต้องรอเก้อ
          คนที่เขารักกัน เขาต้องคิดถึงกันเสมอ   ต้องไม่ทิ้งอีกคนให้เพ้อคอย
          คล้ายๆจะทิ้งกันไปหรือฉันมันคิดไปเอง   เจ็บไปเองเจ็บไปหมดทั้งหัวใจ
          ก็คนที่รักกันเขาไม่ทำแบบนี้   ไม่หนีหน้าไปไม่ทำให้ใครต้องรอเก้อ
          คนที่เขารักกัน เขาต้องคิดถึงกันเสมอ  ต้องไม่ทำร้ายหัวใจคนรักกัน
                         แม้เจ้าหญิงเริ่มจะหมดแรงเดินแต่ก็ยังพยายามรุดเดินต่อไป อย่างน้อยก็ดีใจทุกครั้งที่ได้เจอร่องรอยเศษเสื้อผ้าของเจ้าชาย ให้รู้ว่าเจ้าชายยังคงอยู่ดีและยังก้าวเดินอยู่ข้างหน้านี่เอง
          เจ้าหญิงเดินข้ามภูเขามาสามลูกแล้วหากว่าเจ้าชายยังรออยู่ ณ ยอดเขาลูกนั้น เจ้าหญิงก็จะตามหากันจนเจอ
 
          เจ้าหญิงเดินรอนแรมมาจนถึงต้นไทรต้นใหญ่ต้นหนึ่ง มีใครมาสลักพรรณนาถึงผู้เป็นที่รักจับหัวใจ แล้วลงชื่อว่าเจ้าชาย ร่องรอยคราบน้ำตาและตัวอักษรที่เขียนสัมผัสได้ว่า เจ้าชาย ร้องไห้ หรีดหริ่งเรไรแถวนี้ก็ช่างเป็นใจร่ายส่งท่วงทำนองคล้องกับบรรยากาศเสียเหลือเกิน
               บทสรุปสุดท้ายจะลงเอยอย่างไร มิอาจรู้ได้เพราะยังมาไม่ถึง แต่ที่แน่ๆ ก็ขอบคุณนะหัวใจ ที่ยังไม่ลืมกัน    ขอบคุณนะ เจ้าชาย
			
                                                                      จบอย่างไม่บริบูรณ์