...เรือนหอ.. บทที่ ๒

...สียะตรา..

บทที่ ๒
และในตอนสายของวันหยุดวันหนึ่ง  ปองมาพร้อมกับดอกไม้เล็กๆ ๒ ดอก ดอกมณฑาค่ะคุณอร จากสวนของช่อน่ะค่ะคุณอร  ปองทำท่าลึกลับ  ฉันเลิกคิ้วเหมือนฉงน ลึกๆ ในใจปองที่ปองเคยบอกคนเดียวคือช่อปองอยากชื่อมณฑาค่ะ  ฉันขันจนต้องเลี่ยงจากปองว่าขอตัวไปทำงานที่ค้างไว้ฉันสอดเส้นไหมลงบนผืนผ้าได้ไม่นานเลยเมื่อปองเดินเข้ามาทรุดตัวนั่งบนพื้นใกล้ๆฉันในห้องทำงาน ไม่มีรางวัลให้ปองบ้างรึคะที่เอาดอกมณฑามาให้คุณอร ฉันคิดอยู่เป็นครู่ก่อนปักเข็มลงบนหมอนพักเข็ม  ปองรักที่จะมองเวลาคุณอรทำงาน แต่ปองขออนุญาตนะคะ เกินกว่าที่ฉันจะคาดคิดปองเอนตัวลงหนุนตักฉัน   ปองนิ่งมองฉันเป็นครู่แล้วเอ่ยว่า  คุณอรสวย    เหมือนนางงาม พ.ศ.ไหนคะ  ฉันถามเย้าปอง. คุณอรสวย สวยเหมือนลูกไม้ริมผ้าเช็ดหน้าที่คุณอรใช้น่ะค่ะ  เล็กๆ ละเอียดลออ    เป็นคำชมที่แปลกแต่ฉันก็ยินดีค่ะ คุณอรกลัวไหมคะที่อยู่คนเดียว  
ฉันก็กลัวบ้างกล้าบ้างตามสถานการณ์น่ะค่ะ  เพื่อนบ้านใกล้ๆก็มีน้ำใจต่อกันดี    คุณอรมีความสุขกับชีวิตเลยดูนิ่งๆ  ไม่ร้อนรนเหมือนคนอื่นๆ    ฉันก็เคยร้อนรนค่ะ  กับความปรารถนากับสิ่งรอบตัว  แต่เวลาที่นำวัยมาให้ฉันทำให้ฉันเป็นอย่างที่ปองเห็น   
 ตอนบ่ายคุณอรไปหาแม่กับปองได้ไหมคะ  คุณอรจะได้เห็นบ้านเก่าที่ปองเคยอยู่ปองอยากให้คุณอร ได้รู้จักพี่ปานกับเขตด้วย   
 ได้ค่ะ  ฉันให้คำตอบปองพร้อมกับย้อนคิดถึงคำพูดของปองที่เคยเล่าให้ฟังในครั้งหนึ่ง ปองกับเขตตกลงใจยกบ้านให้พี่ปานเป็นเรือนหอตอนที่สมรส  พี่ปานก็ดูแลแม่ที่ยังอยู่บ้านเดิม  ปองกับเขตหาได้บ้านเล็กๆไม่ไกลที่ทำงานของเรา๒คนนัก  ปองคิดนะคะ วันหนึ่งถ้าเขตมีครอบครัวปองก็จะทำแบบเดียวกัน  ปองไม่คิดว่าเป็นการเสียสละอะไรเลยกับการที่ทำให้คนที่ปองรักมีความสุข   วันหยุดปองกับเขตก็ไปหาแม่ หาพี่ปานพี่ปานใช้ที่ว่างข้างๆบ้านเปิด ร.ร. อนุบาลเล็กๆแม่ก็เลยสนุกใหญ่แทนที่จะมีหลานสาวคนเดียวทีนี้เลยมีเป็นสิบ  พี่ปานน่ารักนะคะ พยายามรักษาทุกอย่างให้เหมือนเดิมแม้แต่มะม่วงทองดำสักต้นก็ไม่ยอมตัด  ยอมให้ตึกมันแหว่งไปหน่อย    ปองเล่าถึงครอบครัวอย่างมีความสุขในวันนั้น
 คุณอร  คิดอะไรคะ  ปองพลิกตัวลุกขึ้นนั่ง
 ครอบครัวปองน่ารักนะคะ เวลาที่ฉันได้รู้จักผู้คนที่ดีงาม  ฉันมักคิดว่าเป็นบุญของฉัน  ฉันอยากไปพบครอบครัวของปองค่ะฉันกับคุณปานพี่ของปองก็รุ่นเดียวกัน  ปองจะเรียกฉันว่าพี่ก็ได้ไม่ต้องเรียกคุณหรอกค่ะปองส่ายหน้า  มือที่เคยสัมผัสกันเพียงปลายก้อยในวันแรกวันนี้ได้ประคองมือของฉันเอาไว้  ปองอยากเรียก คุณอรแบบนี้   ตามใจค่ะ แต่ทำไมล่ะคะ  ปองทำหน้าขรึมแล้วบอกว่า เพราะคุณอรตัวเล็กนิดเดียว  จะให้ปองเรียกพี่ได้ไงคะ 
ฉันขันกับเหตุผลของปองจนต้องหัวเราะ  
แล้วฉันก็ได้พบภาพงดงามในความสัมพันธ์ของมนุษย์ที่ยากจะลืมเลือนปองแนะนำฉันกับแม่ของปอง  สตรีสูงวัยคงเค้าของความงามที่เคยมีในเวลาที่ผ่านมา  คุณปานสุมาพี่สาวรุ่นราวคราวเดียวกับฉันกับลูกสาวตัวเล็กๆ  สายกสินธุ์  และ ปกเขตน้องชายที่ทำงานด้านศิลป คุณอรนั่งคุยกับแม่ก่อนนะคะ ปองไปเตรียมกับข้าวกับพี่ปานเอง     นั่งพับเพียบเรียบร้อยจริง ถนัดรึเปล่าล่ะหนู  ปองคุยเรื่องหนูให้แม่ฟังบ่อยๆจ้ะ  แม่ของปองเอ่ยกับฉัน  ฉันยิ้มให้ท่านเป็นคำตอบ   ทำงานแบบหนูก็น่ามีความสุขนะจ๊ะ  อยู่กับสิ่งสวยงามประณีต อยู่บ้านไม่ต้องไปผจญภัยนอกบ้านเหมือนคนอื่นๆตอนนี้ปักอะไรอยู่ล่ะจ๊ะ   .. เป็นฉากกั้นห้องค่ะ      ปองเล่าว่าหนูชอบของเก่าๆโต๊ะ ตู้ หนังสือเหมือนกัน   ค่ะ แต่ที่มีอยู่ก็เป็นของเดิมนานๆถึงจะมีโอกาสซื้อชิ้นใหม่สักครั้งค่ะ   
 งั้นมาดูภาพเก่าๆสมัยที่คุณพ่อของปองยังอยู่ไหมล่ะจ๊ะ    
 ค่ะ แม่ของปองเลื่อนตัวลงมานั่งที่ผืนพรมเดียวกับฉัน
สมุดภาพเล่มหนาหนักเปิดออก   ภาพนายทหารเรือในชุดสีขาวสะอ้าน สง่างาม เป็นภาพแรก   คุณพ่อของปองจ้ะ  ดวงตาและช่วงปากของปองละม้ายบิดาเหลือเกิน ฉันคิด  ปองเค้าเหมือนพ่อแทบทุกอย่างความคิด  รูปร่าง หน้าตา หนูว่าไหม  
 ปองเหมือนคุณพ่อช่วงปาก กับดวงตาค่ะ   ฉันตอบไปแบบนั้น   หนูช่างสังเกต  เป็นแบบนั้นจริงๆจ้ะ  ปองติดพ่อเป็นลูกพ่อตั้งแต่รู้ความ  แต่เค้าก็มีความคิดบางอย่างเป็นของตัวเอง  เมื่อฉันเงยหน้าขึ้นมองแม่ของปองฉันได้พบดวงหน้าเปี่ยมสุขของผู้หญิงคนหนึ่งที่ได้มองได้พูดถึงบุคคลที่รัก  พ่อของปองสอนให้ลูกๆรู้จักระเบียบในชีวิตแต่ไม่ตีกรอบให้ลูกๆเป็นแบบนั้นแบบนี้จ้ะ  พ่อกับแม่คิดเหมือนกันว่าตราบใดที่เราเป็นแบบอย่างที่ดีงามพวกเค้าจะมีต้วอย่างให้เห็น  และบางครั้งถ้าแต่ละคนจะมีแนวทางที่ต่างไปจากพ่อและแม่เคยประพฤติปฎิบัติเราจะใช้ความเชื่อมั่นว่าทุกคนจะเลือกสิ่งที่ดีเหมาะสมกับชีวิตตัวเอง  แม่ของปองเล่าพร้อมๆกับพลิกสมุดภาพภาพแล้วภาพเล่าที่ผ่านสายตาฉันแสดงให้เห็นความผูกพันธ์ สายใยแน่นแฟ้นของบุคคลในครอบครัว
 นี่ตอนปองรับปริญญาจ้ะ  นี่ตอนเค้าเริ่มงานใหม่ๆ  พ่อน่ะภูมิใจนักหนาเชียวที่ปองเจริญรอยตาม  ปองเค้ามุ่งมั่นมาแต่เด็กว่าจะเป็นทหารเหมือนพ่อ ตลกดีนะหนูแทนที่จะเป็นนายเขต   
 นี่ตอนปานแต่งงานจ้ะ  สมัยที่ปานเค้าเริ่มคบหาสาธิต  ตอนเรียนหนังสือในมหาวิทยาลัย พ่อกับแม่ก็ห่วง แค่ห่วงนะจ้ะ ว่าปานจะปรับตัวได้ไหมกับสังคมสิ่งแวดล้อมที่ต่างกันมากๆ สาธิต สามีปานเค้ามาจากครอบครัวจีนรุ่นเก่าน่ะจ้ะ ก็ต่างกันมากกับที่ปานเค้าคุ้นเคย  แต่ด้วยความรักนะหนู มันมี ..เส้นทางสายกลาง ..เสมอแม้จะต่างกัน ทุกวันนี้วันตรุษวันสารทปานเค้าเตรียมเครื่องไหว้ได้สวยงามพร้อมเพรียง   สาธิตเองเค้าก็ปล่อยให้แม่ให้ปานอบรมยายสายให้เป็นไปอย่างที่บ้านนี้เคยอบรม  แต่ตัวเค้าเองก็สอนลูกให้รู้ภาษาจีนวันละคำเหมือนกันนะจ้ะ  ยายสายก็เอามาสอนน้าสอนยายอีกต่อหนึ่ง  แม่ของปองเล่าอย่างมีความสุข
เสียงวิ่งหยอกล้อของปองกับหลานสาวดังใกล้เข้ามามาจากอีกห้องหนึ่ง  จวนเสร็จแล้วค่ะแม่  หิวกันรึยังคะคุณอร    จะทำเลี้ยงกองทัพกันรึไงจ๊ะ    เขตเกิดอยากจะทำกุ้งชุบแป้งสูตรใหม่น่ะค่ะ แป้งขาวเต็มครัวไปหมด  ทุกคนอดหัวเราะไม่ได้เมื่อนึกถึงภาพที่ปองเล่า    แม่ได้คนฟังเรื่องเล่ารายใหม่แน่ๆเลยลงได้เปิดสมุดภาพแบบนี้  นี่นะคะคุณอรถ้าเป็นช่อล่ะก็ ก่อนแม่จะเล่าช่อจะบอกว่า แม่จ๋าขอหมอนใบนึง แล้วจากนั้นจะได้ยินเสียงเล่าเสียงปลุกให้ตื่นไปตลอดล่ะค่ะ    หาว่าแม่พูดมากเรอะเดี๋ยวเถอะ    ปองบอกคุณอรว่าแม่เป็นนักเล่าเรื่องชั้นเยี่ยมต่างหากค่ะ ปองกอดแม่พร้อมแนบแก้มกับแก้มแม่อย่างรักใคร่
อาหารเย็นมื้อนั้นสมบูรณ์ในความเป็น ครอบครัว ซึ่งฉันไม่ได้สัมผัสมานาน   เมื่อของหวานถูกยกออกมา  วุ้นกรอบสีอ่อนสวยรูปร่างต่างๆในจานกระเบื้องขาวใบเล็ก ทำให้หลานสาวตัวน้อยของปองส่งสายตาอย่างสนใจ   คุณอรทำเองค่ะ  ลองทานสิคะไม่หวานมากอย่างที่ขายทั่วไป  ปองแบ่งไว้ในตู้ให้พี่สาธิตกับยายสายอีกจานด้วยนะคะพี่ปาน     อืมม อร่อยจ้ะหนู วุ้นหนาน้ำตาลบางเป็นกระจกเชียว  ต้องสอนแม่ทำบ้างแล้ว   อาหารมื้อนั้นจบลงอย่างสมบูรณ์ ปองพาฉันเดินชมรอบๆบ้าน ต้นไม้ร่มครึ้มส่วนใหญ่เป็นไม้ผลยืนต้น   แม่ชอบคุณอรนะคะ  ก่อนปองจะพาคุณอรมาวันนี้ปองบอกแม่ว่าว่าจะพาลูกสาวเรียบร้อยเป็นผ้าพับมาให้แม่  แม่อยากได้ลูกสาวแบบคุณอรน่ะค่ะ    ฉันก็รู้สึกเคารพท่านมากค่ะ เคารพความคิด การสั่งสอนของท่าน และรู้สึกนิยมกับความเปิดกว้างของจิตใจในการมองผู้คนและสิ่งรอบๆตัว   ปองยิ้มรับอย่างภูมิใจในมารดา   แม่กับพ่อปองมองคนที่ความคิด  มากกว่ารูปแบบภายนอกที่เค้าเป็นน่ะค่ะคุณอร อย่างช่อนี่ หลายคนจะกล่าวหาว่าช่อทำตัวแปลกๆ พูดจาก็ตรงเป็นไม้บรรทัดจนกลายเป็นระคายหู  แต่พ่อกับแม่กลับเอ็นดูช่อเพราะเห็นในน้ำใสใจจริงความรักเพื่อนรักโน่นรักนี่ไม่เคยคิดร้ายกับใครๆเลยนอกจากปากร้าย   กับความเป็นตัวของตัวเองที่ไม่เหมือนทั่วๆไป  ฉันมีความสุขค่ะที่มาทานข้าวที่นี่วันนี้..เหมือนกับว่าฉันได้ความรู้สึกเก่าๆที่แทบจะเลือนหายไปแล้วกลับคืนมา  ขอบคุณค่ะ ตลอดทางกลับบ้านปองยังสนุกที่จะเล่าเรื่องราวต่างๆให้ฉันฟังจนถึงบ้าน..ปองช่วยฉันเก็บสิ่งของต่างๆเรียบร้อย คุณอรให้ปองนั่งทำงานต่อที่บ้านคืนนี้ได้ไหมคะ   ปองลุกมาคุกเข่าเบื้องหน้าฉัน .. ปองอยากอยู่ใกล้ๆคุณอรและก็มีอีกหลายอย่างที่ปองอยากพูดอยากถามถ้าคุณอรอนุญาต ฉันนิ่งคิดไม่นานเลยสำหรับคำตอบ ฉันอนุญาตค่ะเพราะฉันก็มีสิ่งที่อยากถามปองเช่นกัน  
 ปองทำงานของปองนะคะ ฉันขอตัวขึ้นขัางบนสักครู่จะเตรียมเสื้อผ้าให้ปองด้วยค่ะ เมื่อฉันลงมาข้างล่างอีกครั้งก็ได้เห็นปองที่ขมักเขม้นกับแผ่นกระดาษมากมายตรงหน้า ฉันเลี่ยงเข้าครัวเตรียมโกโก้ร้อนที่ปองชอบ  หอมจังค่ะคุณอร    หอมก็ดื่มเสียก่อนที่จะเย็นนะคะ     ปองว่าหอมคุณอรต่างหากค่ะ 
 งานมากรึคะ ดื่มเสร็จแล้วอาบน้ำก่อนดีไหมจะได้ไม่เพลียฉันจะนั่งทำงานเป็นเพื่อนปองค่ะ   คุณอรเลี่ยงบาลีเก่ง 
 นี่หรือคะสำนวนอาจารย์ภาษาอังกฤษฉันยังอายเลยค่ะ  ปองอยู่ในอาณัติคุณอร ปองนั่งตัวตรงตั้งใจดื่มจนหมดถ้วย  คุณอรอยากถามอะไรปองคะ  ฉันสงสัยน่ะค่ะว่าหลังจากพบกันวันแรก แล้วปองก็เงียบหายไป  แล้วทำไมปองถึงติดต่อกลับมาด้วยเหตุผลที่ไม่เป็นเหตุผลเลย   คุณอร เป็นคำถามที่ปองอยากตอบคุณอรเหลือเกินค่ะ   แต่คุณอรบอกปองก่อนได้ไหมคะว่าช่วงเวลานั้นคุณอรล่ะคะนึกถึงปองบ้างไหม    กระดาษแผ่นเล็กๆที่สามารถติดต่อปองได้อยู่ในสัมผัสของฉันทุกวันค่ะ แต่ฉันคิดไม่ออกเลยว่าจะติดต่อปองได้อย่างไรนอกจากเงื่อนไขที่ปองตั้งไว้  คุณอร นี่คือสิ่งที่ปองอยากบอกคุณอรนะคะ  และก็มีคำถามอีกคำถามด้วยเช่นกันปองมีความหวังมานาน นานมากที่จะมีคนสักคนที่ปองได้ดูแล ได้รัก อย่างที่พ่อมีต่อแม่และเมื่อพบคุณอร ปองรู้สึกได้ว่าคุณอรคือคนๆนั้น ตลอดเวลาที่ปองเงียบหายไปปองหายไปเพื่อ  คิด  ค่ะ คิดว่าปองพร้อมหรือยังที่จะรับผิดชอบชีวิตคนอีกคนที่ปองปรารถนา  เมื่อปองตอบตัวเองได้ทุกอย่างว่าปองพร้อมปองถึงได้เดินเข้ามาหาคุณอร  และแม้ปองจะมั่นใจในความรู้สึกต้วเองกว่าครึ่งแต่ปองก็ยังอยากรู้จากคุณอรเองว่าคุณอรคิดและรู้สึกในเส้นทางสายเดียวกับปองหรือไม่ 
ฉันให้ความรู้สึกทั้งปวงผ่านสายตาเป็นคำตอบให้ปอง...