10 เมษายน 2549 16:45 น.
First_January
+++++++++++++++++++++++++++++++
ฝันฝัน ตื่นตื่น
ชื่นชื่น เหงาเหงา
บางบาง เบาเบา
เก่าเก่า จางจาง
เย้าเย้า ยิ้มยิ้ม
พริ้มพริ้ม คว้างคว้าง
เลือนเลือน ลางลาง
ห่างห่าง ลวงลวง
ลืมลืม ลาลา
หาหา ห่วงห่วง
ถามถาม ทวงทวง
กลวงกลวง ไกลไกล
ลุกลุก เดินเดิน
เกินเกิน ใกล้ใกล้
แท้แท้ ใดใด
ไปไป มามา
...................
แวะมาเยือน
ในวันที่เราเหมือน..
เป็นคนอื่น
.
.
.
.
.
.
คิดถึงเธอ
ถึงเธอไม่คิด
+++++++++++++++++++++++++++++++
15 กรกฎาคม 2547 19:45 น.
First_January
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
บอกเธอได้แค่นี้
ลาก่อนคนดี ลาก่อนความฝัน
ไม่ใช่ว่าอยากไป แต่ไม่มีทางเลือกเหมือนกัน
เส้นทางนี้ฉันถูกขีดคั่น ให้ก้าวต่างกันกับใครๆ
อยู่กับเธอได้แค่วันนี้
ทางที่เลือกก็ไม่รู้จะร้ายดี สักเท่าไหร่
แต่เมื่อเลือกแล้ว ฉันก็ต้องเดินต่อไป
ฉันมีบาดแผลในใจ เกินที่ใครจะเยียวยา
ไม่อยากให้เห็นว่านํ้าตาฉันไหล
แต่ก็ต้องมองเพื่อจำเราเอาไว้ คนที่อยู่ตรงหน้า
ฉันต้องไปแล้ว ตะวันจะลาฟ้าแล้ว สู่ห้วงนิทรา
บอกเธอได้แค่นี้ คำว่าลา บอกเธอเอาไว้ว่า..รัก..
.....................................................................................................
แวะมาลา
แล้วคงได้เจอกันใหม่
^_______^
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
14 กรกฎาคม 2547 15:44 น.
First_January
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
1 เดือน ที่หายหน้าไป
ลมหายใจของคนช่างเดินทาง
คือ ออกไปสัมผัสฟ้ากว้าง...ฟังเสียงลมไหว
ฉันไม่ได้มีอุดมการณ์ สำคัญอะไร
เพราะความอิสระเรียกร้องหัวใจ ฉันก็แค่ไปตามมัน
สูดกลิ่นพเนจร
แล้วพรายยิ้มออกมาเป็นบทกลอน แห่งความฝัน
ฮัมบทเพลงชื่อว่า...เงียบงัน
สนุกเหงาๆ ใต้ดวงตะวัน..ใต้เงาจันทร์และดวงดาว
พอใจที่จะวิ่งไปบนผืนทราย
กระโดดตัวลอยไม่เหน็ดหน่าย ไม่เหน็บหนาว
โดดสูง ตกแรง..ข้อเท้าแผลงเป็นแผลยาว
บ้าเอง เจ็บเอง จะไปว่ากล่าว ความผิดให้ใคร
นํ้าตาร่วงบ้างแต่ยังยิ้มอยู่
ล้มบ้างแต่ยังยิ้มสู้ ยังหยัดอยู่ได้ไหว
เจ็บบ้าง ผิดบ้าง แพ้ก็ช่างไม่หนักหนาอะไร
มีพลั้งก็ต้องมีเริ่มต้นใหม่ เป็นธรรมดา
แค่ยังเดินได้ด้วยขาตัวเอง
มีบ้างที่จะหวั่นเกรง กับวันข้างหน้า
แต่ฉันก็ต้องไปต่อ..ไม่อยู่รอรางวัลแห่งศรัทธา
ฉันไม่เก่ง แต่ฉันกล้า...จะออกล่าความฝันให้เป็นจริง
......................................
ถ้าเรา อยากจะอธิบาย บอกบางคนว่า
ขออยู่ห่างกันสักพัก..ได้ไหม..
จะบอกว่าไงดีล่ะ
อยากมีเวลา...ให้ตัวเองบ้าง
ขอเวลาพัก....ให้หัวใจเราสองคน
หรือ
อยากออกเดินทาง ไปตามหาอะไรบางอย่าง...ด้วยความเป็นนักเดินทางในหัวใจเรียกร้อง
ตรงกันข้าม
ถ้ามีคนมาบอกกับคุณว่า.....ขออยู่ห่างกันสักพักเถอะนะ...
เราจะรู้สึกยังไง...จะตอบว่าไงดีล่ะ
..................
ตอนนี้ เรากำลังทำอย่างนั้นอยู่...
อยู่ห่างกันสักพัก..แค่สักเดือน...
ไม่เจอกันเลย
แค่ โทรหาบ้าง...
ไม่รู้ว่าตัวเอง....ทำได้ยังไง
และไม่กล้าถามอีกคนนั้นว่า...ทนได้ยังไง
.....โกรธหรือเปล่า....
ไม่กล้าถามว่า
รักกันน้อยลงหรือเปล่า........เมื่อเราอยู่ห่างกัน
.............................................................................................................
หนึ่ง หายหน้า หายตาไปเดือนกว่าแล้ว
ไม่รู้ว่า ชาว ไทยโพเอม ลืมกันไปหรือยัง
มีอะไรให้เหนื่อย และ ท้อ หลายเรื่อง
ทั้ง เรื่องงาน และเรื่องจิตใจของตัวเอง
ต่อไปนี้คงไม่ค่อยได้แวะมาบ่อยเหมือนเดิม
แต่ก็พยายามจะแวะเมื่อว่าง
....................
มันอาจจะหมดยุคของเราแล้วก็ได้
อย่างน้อยที่สุด ก็หมดไปแล้วในหัวใจของเราเอง
ขอให้ทุกคนโชคดีนะ
ดูแลตัวเองดีดี
take care
1
be #1st
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
27 พฤษภาคม 2547 17:03 น.
First_January
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
ยืนอยู่คนเดียว
มองฟ้าเปลี่ยว ที่ปลายหน้าผา
ก้าวเดินออกไปแล้วโดดลงมา
ฉันคว้าง ฉันล้า นํ้าตาฉันไหล
ไม่ได้เป็นคนแสนดี
ทำได้แค่แรงที่มี จะทำให้
ฝืนยิ้มได้ไม่นาน ไม่ใช่คนหวานอะไร
เสแสร้งได้แค่นี้รู้ไหม วันนี้ฉันทำไม่ไหวจริงๆ
ถอยออกมาเงียบๆ
กุมมือตัวเองเย็นเยียบ ฉันถูกทอดทิ้ง
เพราะฉันคิดต่าง จึงถูกแยกห่างจากโลกที่เป็นจริง
ฉันหยุดยืนอยู่นิ่งๆ ยอมรับความจริงว่าอ่อนแอ
ไม่ต้องการความเห็นใจ
ไม่ต้องการมือของผู้ใด ไม่ขอให้ใครแยแส
อย่ามองฉัน หยดนํ้าตานั้นไม่ต้องการคนดูแล
ถึงฉันบ้า ฉันยํ่าแย่ แต่ไม่อยากตอแหลอีกต่อไป
อย่ามาแกล้งทำดีกับฉัน
ฉันกลัว ฉันหวั่น กับสิ่งที่มีให้
กลัวจะกลายเป็นยาพิษ ผูกติดทำร้ายใจ
อย่ามามอง อย่ามาใกล้ ก้าวเดินออกไปห่างๆ กัน
ไปแล้ว ฉันจะไปแล้ว
ลมหายใจฉันแผ่ว เกินจะเก็บกอบความฝัน
ลาแล้ว ฉันลาแล้ว ดวงตะวัน
ก้นเหวตรงนั้น จะมีฉัน นั่งอยู่คนเดียว
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
เ ห นื่ อ ย
เ บื่ อ
21 พฤษภาคม 2547 12:42 น.
First_January
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
+ First_EROTIC +
..................................................................................................................................
รอยจุมพิต ยังติดตรึง คะนึงหา
รอยแววตา ยังมาเยือน เปื้อนความฝัน
รอยกรุ่นกอด ที่พรอดพริ้ม ยิ้มยั่วกัน
รอยผูกพัน ยังสั่นเย้า กระเซ้าใจ
ถอดทิ้งถอน อาภรณ์เปลื้อง ลืมเรื่องเศร้า
มีเพียงเรา คุ้นเคล้ารัก แล้วซักไซ้
ซุกซ่อนตัว ตามเนียนัว คลุกคั่วใจ
ร้อนกว่าไฟ สุมไหม้เร้า เผากายา
จูบแล้วกอด รุกเฟ้นฟอด มิมอดเบื่อ
จูบกลิ่นเสื้อ เหมือนเสือหิว เพลินชิวหา
จูบที่ไหล่ จูบที่ใจ จูบในตา
จูบเรือนขา จูบเรือนผม ชมชื่นทรวง
ไล้เรือนร่าง วางดวงจิต ตราติดรัก
ลูบเรือนพักตร์ ปักดวงใจ คราใคร่หวง
โยกยักย้าย มิคลายเว้น เช่นถามทวง
หนักแล้วหน่วง ถ่วงแล้วรุก กระตุกใจ
รอยจุมพิต ยังติดตรึง รำพึงหา
รอยดวงตา ยังพร่าเหม่อ เพ้อสั่นไหว
รอยกลิ่นกอด ที่ทอดกาย กลั้วก่ายใจ
รอยรักใคร่ ยังใฝ่เฝ้า ให้เราครวญ
..................................................................................................................................
บ ท ห นึ่ ง ข อ ง ค ว า ม ใ ค ร่
ที่ ไ ม่ ใ ช่ ค ว า ม รั ก
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ทดลองเขียนงานแบบนี้ดูบ้าง อืม..ไม่ใช่เล่นแฮะ
หน้าส่วนตัว
2127
