4 พฤษภาคม 2547 16:14 น.
First_January
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ฉันเป็นเจ้าของ ฟ้าสีฟ้า...
และผืนทะเลตรงหน้า เป็นของแถม
ผูกเปลไกว - เปิดเพลงหวานใจ - เฌอแตม
ฮัมตามจังหวะรอยยิ้มเต็มแก้ม เติมแต้มหัวใจ
วิ่งลงทะเล พร้อมเย้เย ตะโกนร้อง...
เสียงคลื่นรับทำนอง รํ่าร้อง แว่วเสียงใส
เขียนคำรักที่เม็ดทราย...แล้วแปลงกายเป็นเรือใบ
บรรทุกเอาความรู้สึกของใจ..ไปบอกกับใคร สักคน...
ฉันเป็นเจ้าของท้องทะเลสีคราม...
มีฟ้าสีฟ้า เป็นคู่หูติดตาม ทุกแห่งหน
เต้นรำบนผืนทราย..เอ่ยทักทายเมฆขาวเบื้องบน
ฉันเป็นแค่เพียงคนจรหนึ่งคน..ที่มีรักซุกซน ปนในใจ
ฉันอยากเป็นเจ้าของความรักจากเธอ...
มีความรักล้นเอ่อ นำมาเสนอแล้วเธอจะแลกไหม
ไม่อยากได้ฟ้าทั้งฟ้า ท้องทะเลตรงหน้า หรือเพลงหวานใดใด
ขอแค่มีเธอและรักใสใส.. ให้แลกกับอะไร จะชูสองนิ้วบอกไปว่ายินยอม....
.............................
คิดถึงนีโมที่หมู่เกาะสุรินทร์จัง
เห็นตัวจริงใต้ทะเล
น่ารักมาก ๆ
^______^
คิดถึง ใครคนนั้น ด้วยเช่นกัน
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
4 พฤษภาคม 2547 00:00 น.
First_January
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
รอยเท้าฝังลงรอยทราย จรดปลายหาด...
หยิบกิ่งไม้ขีดวาด..ถ้อยคำคิดถึง และคิดถึง...
เขียนรูปหัวใจลงบนผืนทรายความคำนึง
ให้คลื่นซัดบางข้อความไปถึง..ใครคนหนึ่งที่แสนไกล
วิ่งไปบนผืนทราย จรดปลายหาด...
คลื่นทะเลซัดสาด คลื่นความเหงากรีดบาด ซัดไซ้
รอยเท้าจางหายเมื่อคลื่นมา..แต่รอยนํ้าตาไม่เคยจางไป
ดั่งคลื่นความคิดถึงข้างในใจ ที่เจือรอยหม่นไหว ไม่สร่างซา
สายลมพัดปลิว เส้นผมพัดพริ้ว ที่ริมหาด...
ฉันคนเดิม วางความคิดถึงเกลื่อนกลาด ที่ริมขอบฟ้า
ยํ่าเย็น ส่งยิ้มให้สายลม - เสยผม - เอ่ยบอกตะวันลับลา
ฉันคนเดิม เดินมาส่งนํ้าตา สู่ห้วงองศาแห่งคํ่าคืน
หยดนํ้าตา ควรคู่จะอยู่กับราตรีกาล...
หยดนํ้าตาแสนหวาน ควรคู่จะปลูกหว่านในเสียงสะอื้น
หยดนํ้าตาสีเทาคลอเคล้าทรายสีหม่น ในเสียงฝนครืน
หยดนํ้าตาปะปนพายุฝนรื้อรื้น ปลุกคนเหงาให้ตื่นนับลมหายใจ
ไม่มีเธอ - ฉันอาจจะเพ้อ แต่ยังมีชีวิตอยู่...
แม้ไม่อาจรับรู้ ว่าจะใช้ชีวิตที่เหลืออยู่ไปได้ดีแค่ไหน
ไม่ชิน กับการดื่มกินความอ้างว้าง เคว้งคว้าง รำไร....
สุดท้าย...ก็ยังรอเธออยู่รู้ไหม เพื่อนำรักมาคืนที่ตักใจ ดังเดิม
...........................
ส่งกลอนจาก ทะเลสวย หมู่เกาะสุรินทร์ มาฝากครับ
คนกลิ่นเหงา นี่เหมาะกับกลิ่นทะเลจริงๆ
...
ตอนแรกกะจะเอาภาพมาให้ชมกันด้วย
แต่ภาพใหญ่ไปหน่อย
ชมภาพที่สวยๆ ของไทยโพเอมไปก่อนนะครับ
^______^
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
3 พฤษภาคม 2547 11:33 น.
First_January
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
นานแล้ว.....
ความทรงจำบางแผ่ว....ระบายในภาพถ่ายใบเก่าๆ
นานแล้ว..ที่เรายังยืนยันแน่นแน่วในความเป็นเรา
ยึดยื้อ-เอ่ยคำรักเงียบเหงา..เจือจางเบาๆ ในเงาตา
เธอบอกว่า แค่เผลอใจไปกับเขา...
ก็แค่เพื่อนคุยในวันเหงา ไม่ได้คิดเกินกว่า...
เธอพรํ่าขอโทษ..ขอให้ฉันหายโกรธ เรื่องที่ได้พ้นมา
ลูบผมเธอเบาๆ แล้วบอกว่า ไม่เคยถือสา..เรื่องใดใด
ยอมรับว่าฉันเป็นคนใจอ่อน....
ระบายใจเธอด้วยความอาทร..เว้าวอนอ่อนไหว...
เข้าใจฐานะตัวเอง..แค่ที่พักฟังเพลงยามเธอเสียใจ
ยามเธอไม่มีใคร..รู้ใช่ไหม เธอยังมีกัน
เธอใช้คำรักซื้อฝ่ามือเพื่อปิดทั้งฟ้า...
ปิดหู ปิดตา....เพื่อยื้อเวลาที่ใจฉัน
เธอขาดฉันไม่ได้-ที่ระบายอารมณ์รำพัน
เธอขาดฉันไม่ได้-คนที่ยอมให้เธอนั้น แทงข้างหลังกันอย่างพึงใจ
หยุดร้องไห้นะ..เช็ดนํ้าตาซะ คนเก่ง
ต่อจากนี้เธอคงต้องดูแลตัวเอง เข้าใจใช่ไหม...
หน้าที่ฉันหมดแล้ว โง่งมมานานแล้วที่เป็นไป
นํ้าตาปลอมๆ ที่เธอให้..ซื้อรักแท้จริงไม่ได้อีกแล้วเธอ...
...............
ส่งมาให้อ่านแล้วนะครับ บทสุดท้ายของกลอนชุด...ค น คั่ น เ ว ล า.....
หวังว่าจะชอบนะครับ
คราวหน้า จะเอาภาพที่หมู่เกาะสุรินทร์มาให้ชมกัน
แล้วมีกลอนกลิ่นฟ้ากลิ่นทะเลมาฝากครับ
^_____^
p.s. ช่วงนี้งานยุ่ง
มาโพสกลอนแล้วก็หาย อย่าว่ากันนะครับ
แล้วเจอกันครับ
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
30 เมษายน 2547 12:44 น.
First_January
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
จำนนใจ กับคำขอร้องของเธอ....
ให้เราจบความรักที่เคยดีเสมอ ไว้ที่นี่
ฟ้าสวยดีนะ..สายลมก็อ่อนหวานที่พัดมา แต่ละที
จึงไม่อยากยืนร้องไห้อยู่ตรงนี้..แม้จะมากมายดีกรีความปวดใจ..
กลับบ้านกันเถอะนะคนดี...
ขอยืดเวลาแยกกันตรงนี้ จะได้ไหม
ให้ฉันได้ไปส่งเธอที่บ้าน..อย่างที่เคยทำ ที่ฉันเคยไป
หลังจากวันนี้ ฉันคงไปส่งเธอไม่ได้ เหมือนที่ผ่านมา
ก็เราเลิกกันแล้ว....
จะไม่รู้จักกันแล้ว ไม่อาจทักเมื่อเจอหน้า
เธอขอให้เราลืมเรื่องราว ที่ผ่านเวลา...
รู้ไหม ถ้าลืมได้ฉันก็คงลืมไปว่า...ตัวเองเคยหายใจ...
มันอาจจะแค่ไม่นานที่เราได้คบ...
ได้มาพบ เมื่อตอนที่เธอกับเขาบอกจบ เพียงหวั่นไหว
ฉันแค่คนที่เข้ามาแทรก ตรงรอยแยกระหว่างใจ
เมื่อเขามาขอคืนดีใหม่ เธอก็พร้อมจะกลับไป ทุกเวลา
จำนนใจ กับคำขอร้องของเธอ...
หลังชนฝายอมแพ้นํ้าตาเอ่อ จะไม่กลับไปเจอ ไม่ไปหา
รู้ตัวเองดี..แค่คนที่เธอเผลอปันใจที่มี โยนทิ้งให้มา...
แทนคำขอบคุณจากฉันด้วยนํ้าตา..ขอบคุณที่เคยโกหกว่า..รักกัน...
.............
ส่งกลอนบทที่ 2 มาให้อ่านแล้วนะครับ
กับกลอนชุด ... ค น คั่ น เ ว ล า....
หวังว่าจะชอบนะครับ
^______^
แล้วอย่าลืมรออ่านตอนที่ 3
ตอนจบแล้วนะครับ
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
29 เมษายน 2547 15:43 น.
First_January
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
เธอจับมือฉันด้วยความหวั่นไหว...
ไม่ได้มั่นคงอะไร ในเมื่อหัวใจยังมีเขาอยู่
และวันนี้เขาร้องไห้..คือภาพร้าวใจที่เธอไม่อาจทนดู
อยากปล่อยมือกันไปหาเขา ฉันรู้....ฉันเข้าใจ...
ทนเจ็บปวดอยู่ลึก-ลึก
ทนมองสายตาซ่อนความรู้สึก...แสนหม่นไหว
คนที่เธอยังรัก..วันนี้หัวใจมีแผลเจ็บหนัก รอเธอกลับไป
ที่ฉันทำได้ แค่ปิดปากตัวเองแล้วร้องไห้..เงียบๆ ลำพัง
เพราะรู้ดี ว่าเธอคงจะอยู่กับฉันคนนี้อีกไม่นาน...
ฉันแค่ตัวคั่นกลางความร้าวราน ในวันวานที่เธอพลั้ง
แค่คนรักษาความเจ็บที่มีความปวดไม่จีรัง...
ถ้าไม่มีฉันเธอคงไปหาแขาแล้วตามใจสั่ง ตามใจต้องการ
ขอถอนตัว จากการเป็นคนขวางทางเธอ...
จึงจำนนใจยอมรับได้เสมอ ว่าเป็นให้เธอได้แค่ทางผ่าน
รู้ดี จะฝืนดึงรั้งเธอไว้..จะยึดยื้อหัวใจได้อีกกี่นาน
เรื่องของเรามันก็แค่เรื่องเก่าที่เอามาเล่าขาน..คั่นเวลา
อย่ามองตาฉัน เพราะเธอจะเห็นคนเจ็บ...
ค น ที่ รั ก เ ธ อ คนนี้ไม่อาจซ่อนเก็บ ความโหยหา
ค น ที่ เ ธ อ รั ก เขารออยู่ รอให้เธอกลับไปดูเช็ดนํ้าตา
ส่วนฉันจะเข้มแข็งกลั้นนํ้าตา จะไม่บอกเธอว่า ไม่อยากให้เธอไป
ฉันจะกัดฟันกลั้นนํ้าตา จะไม่บอกออกไปว่า ขาดเธอคงขาดใจ
........................
เอากลอนเศร้า ๆ มาให้อ่านครับ
ชุดนี้มา 3 บทครับ
ให้ชื่อว่า...ค น คั่ น เ ว ล า...
^_____^
หวังว่าจะชอบนะครับ
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
หน้าส่วนตัว
988
