15 กรกฎาคม 2547 19:45 น.
First_January
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
บอกเธอได้แค่นี้
ลาก่อนคนดี ลาก่อนความฝัน
ไม่ใช่ว่าอยากไป แต่ไม่มีทางเลือกเหมือนกัน
เส้นทางนี้ฉันถูกขีดคั่น ให้ก้าวต่างกันกับใครๆ
อยู่กับเธอได้แค่วันนี้
ทางที่เลือกก็ไม่รู้จะร้ายดี สักเท่าไหร่
แต่เมื่อเลือกแล้ว ฉันก็ต้องเดินต่อไป
ฉันมีบาดแผลในใจ เกินที่ใครจะเยียวยา
ไม่อยากให้เห็นว่านํ้าตาฉันไหล
แต่ก็ต้องมองเพื่อจำเราเอาไว้ คนที่อยู่ตรงหน้า
ฉันต้องไปแล้ว ตะวันจะลาฟ้าแล้ว สู่ห้วงนิทรา
บอกเธอได้แค่นี้ คำว่าลา บอกเธอเอาไว้ว่า..รัก..
.....................................................................................................
แวะมาลา
แล้วคงได้เจอกันใหม่
^_______^
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
14 กรกฎาคม 2547 15:44 น.
First_January
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
1 เดือน ที่หายหน้าไป
ลมหายใจของคนช่างเดินทาง
คือ ออกไปสัมผัสฟ้ากว้าง...ฟังเสียงลมไหว
ฉันไม่ได้มีอุดมการณ์ สำคัญอะไร
เพราะความอิสระเรียกร้องหัวใจ ฉันก็แค่ไปตามมัน
สูดกลิ่นพเนจร
แล้วพรายยิ้มออกมาเป็นบทกลอน แห่งความฝัน
ฮัมบทเพลงชื่อว่า...เงียบงัน
สนุกเหงาๆ ใต้ดวงตะวัน..ใต้เงาจันทร์และดวงดาว
พอใจที่จะวิ่งไปบนผืนทราย
กระโดดตัวลอยไม่เหน็ดหน่าย ไม่เหน็บหนาว
โดดสูง ตกแรง..ข้อเท้าแผลงเป็นแผลยาว
บ้าเอง เจ็บเอง จะไปว่ากล่าว ความผิดให้ใคร
นํ้าตาร่วงบ้างแต่ยังยิ้มอยู่
ล้มบ้างแต่ยังยิ้มสู้ ยังหยัดอยู่ได้ไหว
เจ็บบ้าง ผิดบ้าง แพ้ก็ช่างไม่หนักหนาอะไร
มีพลั้งก็ต้องมีเริ่มต้นใหม่ เป็นธรรมดา
แค่ยังเดินได้ด้วยขาตัวเอง
มีบ้างที่จะหวั่นเกรง กับวันข้างหน้า
แต่ฉันก็ต้องไปต่อ..ไม่อยู่รอรางวัลแห่งศรัทธา
ฉันไม่เก่ง แต่ฉันกล้า...จะออกล่าความฝันให้เป็นจริง
......................................
ถ้าเรา อยากจะอธิบาย บอกบางคนว่า
ขออยู่ห่างกันสักพัก..ได้ไหม..
จะบอกว่าไงดีล่ะ
อยากมีเวลา...ให้ตัวเองบ้าง
ขอเวลาพัก....ให้หัวใจเราสองคน
หรือ
อยากออกเดินทาง ไปตามหาอะไรบางอย่าง...ด้วยความเป็นนักเดินทางในหัวใจเรียกร้อง
ตรงกันข้าม
ถ้ามีคนมาบอกกับคุณว่า.....ขออยู่ห่างกันสักพักเถอะนะ...
เราจะรู้สึกยังไง...จะตอบว่าไงดีล่ะ
..................
ตอนนี้ เรากำลังทำอย่างนั้นอยู่...
อยู่ห่างกันสักพัก..แค่สักเดือน...
ไม่เจอกันเลย
แค่ โทรหาบ้าง...
ไม่รู้ว่าตัวเอง....ทำได้ยังไง
และไม่กล้าถามอีกคนนั้นว่า...ทนได้ยังไง
.....โกรธหรือเปล่า....
ไม่กล้าถามว่า
รักกันน้อยลงหรือเปล่า........เมื่อเราอยู่ห่างกัน
.............................................................................................................
หนึ่ง หายหน้า หายตาไปเดือนกว่าแล้ว
ไม่รู้ว่า ชาว ไทยโพเอม ลืมกันไปหรือยัง
มีอะไรให้เหนื่อย และ ท้อ หลายเรื่อง
ทั้ง เรื่องงาน และเรื่องจิตใจของตัวเอง
ต่อไปนี้คงไม่ค่อยได้แวะมาบ่อยเหมือนเดิม
แต่ก็พยายามจะแวะเมื่อว่าง
....................
มันอาจจะหมดยุคของเราแล้วก็ได้
อย่างน้อยที่สุด ก็หมดไปแล้วในหัวใจของเราเอง
ขอให้ทุกคนโชคดีนะ
ดูแลตัวเองดีดี
take care
1
be #1st
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
หน้าส่วนตัว
1644
