26 กันยายน 2548 11:00 น.
keekie
ไม่ต้องมองเห็นฉัน ..
แค่เพียงรู้อยู่ข้างกันไม่หันหนี
หลับตาพักผ่อนเถอะคนดี ..
ขอเพียงรู้ .. ฉันคนนี้ที่อยู่เคียง
ไม่ต้องเอ่ยคำหวาน ..
หนึ่งวจีเมื่อวันวาน .. ยังยินเสียง
หนึ่งคำนั้น .. แม้วันนี้มันเป็นเพียง
หนึ่งคำพูดในอดีต .. เคยกรีดใจ ..
ยื่นมือมาสิ .. คนดี
หากวันนี้ .. หวาดหวั่นสั่นไหว
รอบข้างมิมีแม้เงาของใคร
โปรดรู้ไว้ .. เธอยังมีฉัน ..
รู้สึกไหม? ..
วางหัวใจเธอบนหัวใจฉัน
ล่องลอย .. โบยบินด้วยกัน
ผูกพันในฝันของเรา ..
แม้เพียงเสี้ยวนาที ..
ที่สองหัวใจผูกพัน ..
แม้เธอมองไม่เห็นฉัน ..
รู้ไว้ ..อยู่ข้างกันเสมอ ..
22 กันยายน 2548 22:32 น.
keekie
หัวใจฉันมีเจ้าของ ..
ผู้ครอบครองคือเขาที่เฝ้าหวง
มอบความรักที่มีหมดทั้งปวง
ฤดีดวงยกให้เขาคอยดูแล
หัวใจฉันไร้ห้องว่าง..
เงาเลือนลางวางทาบทับบาดแผล
เขาเยียวยาและรักษาดวงแด
ด้วยรักแท้ไล่ทุกข์เติมสุขจริง
หัวใจฉันหมดคุณค่า..
สิ้นปัญญาพร่ำเพ้อเผลอสุงสิง
มิอาจเทียบเคียงข้างวางแอบอิง
หักห้ามสิ่งอาจเกิดเตลิดไป
หัวใจฉันมีดวงเดียว..
ร้อยบ่วงเกี่ยวผูกพันความฝันไว้
หนึ่งเจ้าของครองสี่ห้องหัวใจ
มิอาจแบ่งปันใครไร้สำรอง
21 กันยายน 2548 20:52 น.
keekie
การกระทำย้ำตนบนหนทาง
ทุกก้าวย่างเหยียบพื้นทนฝืนไว้
แม้นมิอยากหากกลืนกล้ำย่ำต่อไป
ด้วยเข้าใจในวิถีชีวิตตน
ถูกประนามเหยียดหยามยามล้มร่วง
ผิดทั้งปวงตามซ้ำย้ำหมองหม่น
เจ้าเกิดมาไร้ค่าความเป็นคน
แปดเปื้อนปนมลทินสิ้นความดี
ขอ..อย่า..มา..ให้..เห็น
จะพาเป็นชั่วช้าไร้ราศี
สร้างริ้วรอยพลอยหมองต้องราคี
สิ้นกันทีความสัมพันธ์อันเป็นมา
จะไม่ขออธิบายเพื่อคลายผิด
ตราบชีวิตปิดความอย่าตามหา
หากจะตัดขาดกันขออำลา
คนชั่วช้าเนรคุณที่ควรลืม
19 กันยายน 2548 11:08 น.
keekie
ด้วยปีกของรัก ..
กางปกป้องพิทักษ์ประจักษ์แจ้ง
กาลล่วงเลยเผยหวังดีมิคลางแคลง
ร้อยถ้อยคำย้ำแสดงความจริงใจ
รักย่อมเข้าใจในกัน ..
ทะเลขวางทางกั้นมิหวั่นไหว
แม้ฟ้าสูงดินต่ำย้ำความนัย
ยังมั่นคงตลอดไปตลอดกาล
เส้นฟางนับร้อย ..
ถักเรียงถ้อยทออักษรามาประสาน
แซมอบอุ่นปรารถนาดีมีมานาน
มอบเป็นทานเกราะหุ้มคุ้มหัวใจ
ด้วยปีกของรัก ..
ซาบซ่านนักตราตรึงดังขึงไว้
เก็บกอดมันตรงกลางหว่างหทัย
อวลอุ่นไอใต้ปีกแห่งรักเอย ..
7 กันยายน 2548 16:37 น.
keekie
บนเส้นทางอันรกชัฎ ..
สัมภาระรึงรัดเต็มสองบ่า ..
สองเท้าก้าวเดินต่อไปข้างหน้า ..
ผ่านกาลเวลา .. ผ่านไป ..
บนเส้นทางที่ทอดยาว ..
หมอกบางสีขาว .. พรางทางไว้ ..
เลือนราง .. มัวหม่น .. จนใจ ..
มิอาจมองเห็นได้ .. ในความจริง ..
หนัก ..
ขอนั่งพักสักเดี๋ยว .. นั่งนิ่งนิ่ง ..
เอนกายใต้ไม้ใหญ่ .. พักพิง ..
แต่ไม่ทิ้ง .. สัมภาระที่แบกมา ..
ฟืนนั้นสำหรับแม่ ..
เหลือบแลเหลียวมอง .. ค้นหา ..
แม่อยากได้ไว้ทำกับข้าวกับปลา ..
เก็บมันมาเพื่อแม่ .. เพื่อปากท้อง ..
ไพลนั้นของพ่อ ..
ยามปวดข้อ .. พ่อเจ็บจนร้อง ..
เก็บไพลมาตำผสมยาดอง ..
คราวนี้พ่อต้องหายเจ็บ .. แน่ ..
อย่าเสียเวลา ..
อย่ามัวชักช้า .. อย่ามีข้อแม้ ..
แม้นหมอกควัน .. อากาศ .. ปรวนแปร ..
อย่าสนใจเหลียวแลมันเลย ..
พ่อแม่รออยู่ ..
ป่านนี้คงคอยเฝ้าดู .. มิอยู่เฉย ..
อุปสรรคขวากหนาม .. มันคือเชลย ..
ทำความคุ้นเคย .. แล้วก้าวผ่านมัน ..
สองขาล้า ..
สองแขนกล้ายังกุมสัมภาระไว้มั่น ..
ก้าวไปตามทางลาดชัน ..
จะมิหวั่น .. ณ ปลายสุดทาง .. มีคนรอ ..
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟkeekie
หน้าส่วนตัว
976
