.. พัน - ผูก ..

keekie

เกิดเพื่อตาย อยู่เพื่อพลัดพราก
	ผูกพันเพื่อลาจาก สร้างเพื่อผุพัง
	มีวันเวลาและนาฬิกาคอยเตือนว่า ..
	ทุกอย่างเกิดขึ้นจริง .. และจะผ่านพ้นไป  ..


	"หัววุ้นหายไปไหนแล้ว .. "  เสียงแม่ถามทันที่ที่ฉันก้าวเข้าบ้าน
	เจ้าหัววุ้นคือปลาทองตัวอ้วนน่ารักที่ฉันเพิ่งซื้อมาได้ไม่กี่วันพร้อมตู้ใบใส .. 
		
	"ยกให้พี่เล็กไปแล้ว .. "  พี่เล็กคือคนข้างบ้าน
	"อ้าว .. ทำไมล่ะ? "  แม่ร้องถามเสียงดัง
	"ไม่อยากเลี้ยงแระ .. "  ฉันตอบแล้วเดินเข้าห้องปิดประตู
	ได้ยินเสียงแม่พึมพำตามหลัง   "อะไรของมัน? นับวันจะยิ่งเพี้ยนขึ้นทุกวัน .. " 

	ฉันวางกระเป๋าลงบนพื้นข้างๆ เจ้าตุ๊กตาหมาสีขาวตัวยักษ์ ..
	
	นั่งจมอยู่เป็นเพื่อนกับความเงียบ ..  

	.............. 

	.......
	....

	รื้อชั้นวางอัลบั้มรูป .. 
	ตะกุยๆๆๆๆๆ .. (แหม ทำยังกะเป็นเจ้าด็อก) .. 
	จนพบเล่มที่มีหมึกสีน้ำเงินเขียนไว้ด้านหน้าอัลบั้มว่า .. 

	.. สัตหีบ  เมษายน 2547 .. 

	เปิดหน้าแรก .. 
	รูปหมาลาบราดอร์สีครีมตัวโต .. กำลังยกขาหน้าสวัสดีต่อหน้ากล้อง .. 
	กับอีกรูป มันกำลังกัดแทะกระดูกไก่ที่ฉันแวะซื้อจากตลาดไปฝากมัน .. 
	
	ฉันยิ้มให้กับ .. เจ้าบิ๊ก .. 
	นึกถึงวันแรกที่ฉันไปอุ้มมันมาจากแถวสุขุมวิท .. 
	ฉันไปพบมันตอนเข้าไปดูไซด์งาน .. 

	"ไอ้หย๋า .. มันออกทีครอกนี้สามตัว จะเลี้ยงยังไงไหว? .. ลื้อขายๆ มันไปเห๊อะ .. " 
	เสียงอาแปะเจ้าของร้านกาแฟใกล้ๆ ดังลั่นหน้าร้าน
	ฉันหันไปมองตามเสียงพบเด็กสาวหน้าตาน่ารักจิ้มลิ้มมีเจ้าหมาสามตัวเล็กในอ้อมกอด
	เธอส่ายศีรษะช้าๆ .. เป็นทีบอกว่าไม่มีทางที่เธอจะขายพวกมัน
	"ถ้าลื้อไม่ขายมันไปนะ อั๊วจะเอามันไปปล่อย .. ที่มีอยู่นี่ก็เลี้ยงกันไม่ไหวแล้ว .. " 
	เด็กสาวเริ่มร้องไห้กระซิกๆ .. 

	ในที่สุดด้วยความสงสารฉันก็เลยอุ้มเจ้าตัวพี่ใหญ่สุดกลับบ้าน
	โดยสัญญิงสัญญากับเด็กสาวเจ้าของมันว่าจะกลับมารับเจ้าตัวน้องอีกสองตัวในวันหลัง
	จะดูแลมันอย่างดีและอนุญาตให้เธอไปเยี่ยมมันได้ในทุกเวลาที่เธอคิดถึงพวกมัน ..

	ก้าวแรกที่ฉันอุ้มเจ้าบิ๊กเข้าบ้าน .. 

	"ไปเอามันมาจากไหน? .. อย่าบอกนะว่าจะเลี้ยงมันที่นี่ .. ไม่ -ได้ ..
	ที่นี่บ้านคนนะไม่ใช่สวนสัตว์ .. พามันออกไปเลย .. " 
	ไม่ใช่ใครที่ไหน .. แม่ของฉันเอง ท่านเกลียดการเลี้ยงสัตว์ทุกชนิดในโลก
	แม้แต่มดและแมลงสาปในบ้านฉันยังไม่มีซักตัว ..
	เพราะพวกมันคงได้ยินกิตติศัพท์ถึงการเกลียดพวกมันของแม่ฉัน
	จนขนหัวลุกไปตามๆ กัน ไม่กล้าเยื้องกรายเข้ามาพักพิงในบ้าน .. 
	
	ฉันจึงพามันไปฝากเลี้ยงไว้ที่บ้านพ่อ .. ยังไงซะพ่อฉันก็รักหมาล่ะน่า .. 
	แต่เจ้าบิ๊กมันอยู่ได้ไม่กี่สัปดาห์ .. ฉันก็ต้องพามันระเห็จหาที่อยู่ใหม่ 
	เพราะมันโตเร็วมาก .. ตัวมันใหญ่เอาการ .. บวกกับความขี้เล่นของมัน
	ที่ชอบกระโจนใส่คนที่เดินผ่านไปมาหน้าบ้านจนทุกคนกลัวมัน ..
	ไม่มีใครไว้ใจหมาซักคน .. 

	และบรรดาคนที่บอกว่ารักหมานักหนา .. ก็ไม่มีใครยอมรับมันไปเลี้ยง 
	เหตุผลเพราะ .. ไม่ชอบหมาสาวๆ .. จะเลี้ยงเฉพาะหมาหนุ่มๆ เท่านั้น .. 

	ในที่สุดฉันจึงต้องลากมันขึ้นรถ ..
	พามันไปอยู่ถึงไซด์งานที่สัตหีบ .. ฝากให้พี่อ่ำช่วยดูแลมัน

	ฉันขับรถไปเยี่ยมมันทุกวันเสาร์ .. และในระหว่างสัปดาห์บ้างหากต้องไปทำงาน
	และอีกไม่นานฉันก็อุ้มไอ้เจ้าน้องสาวสองตัวของเจ้าบิ๊กไปอยู่ที่นั่นด้วย ..
	พวกมันได้กลับมารวมพี่น้องกันอีกครั้งหลังจากพลัดพรากกันตั้งแต่เกิด
	หากแต่พวกมันก็ขาดพ่อกับแม่อยู่ดี .. 

	ชีวิตก็อย่างนี้ .. ตอนมีชีวิตอยู่ก็เลือกอะไรไม่ได้มากนักหรอกเจ้าหมาเอ๊ย .. 

	น้องสาวสองตัวของเจ้าบิ๊กขี้โรค .. มันอยู่ได้ไม่นานก็ต้องจากไปด้วยโรคพยาธิ .. 
	
	ชีวิตก็อย่างนี้ .. หนีการพลัดพรากไม่พ้นหรอกเจ้าหมาเอ๊ย .. 
	ไม่พรากเป็นก็พรากตาย .. 

	เจ้าบิ๊กซึมเซาลงไป .. 
	ยามฉันไปหามัน .. มันก็จะกระโจนเข้าใส่ ตะเกียกตะกายพยายามแลบลิ้นเลียหน้าฉัน
	มันคงเห็นฉันเป็นญาติคนสุดท้ายของมันที่เห็นมันมาตั้งแต่เกิดล่ะมั้งนะ .. 
	
	ฉันคว้ากล้องถ่ายรูปในรถ .. หวังจะเก็บรูปมันไว้เป็นที่ระลึกยามฉันไม่ได้มาหามันที่นี่ .. 
	ยามฉันคิดถึงมัน .. กดชัตเตอร์ .. แช๊ะ .. 

	"อย่าถ่ายรูปมันลูก .. โบราณเขาถือ .. ถ้าถ่ายรูปสัตว์เลี้ยง .. เดี๋ยวมันจะตาย .. "  
เสียงพ่อปรามฉัน แต่ช้าไปแล้ว .. ฉันกดชัตเตอร์ไปแล้วนี่นา .. 
	
	สิ่งที่พ่อพูดจะจริงหรือไม่ .. ฉันก็ไม่รู้ ..
	แต่สิ่งที่เกิดขึ้นจริงก็คือ .. 

	พี่อ่ำโทรศัพท์มาบอกหลังจากนั้นไม่กี่วันว่า ..
	เจ้าบิ๊กโดนเบื่อยา .. มันชอบกระโจนใส่คนที่เดินผ่านไปมาเพราะอยากเล่นด้วย .. 
	แต่ทุกคนกลัวมัน .. ไม่มีใครไว้ใจหมา .. 

	ชีวิตก็อย่างนี้ .. เกิดมาเพื่อตาย .. 
ฉันไม่ไปแม้แต่จะไปเพื่อจัดการกับร่างของมันเป็นครั้งสุดท้าย
ต้องให้พี่อ่ำเป็นคนจัดการให้ โดยที่ฉันก็ไม่รู้ว่าเขาทำยังไงกับมัน .. 

	สิ่งเดียวที่เจ้าบิ๊กทิ้งไว้ให้ฉันก็คือรอยอาลัยในใจฉันให้ได้คิดถึงมันมาจนทุกวันนี้ .. 

	ก๊อกๆๆๆๆ .. เสียงเคาะประตูห้อง ..
	ฉันลุกขึ้นมาเปิดประตู .. 

	"ฉันไปเอาเจ้าหัววุ้นกลับมาแล้วนะ .. อยู่ดีๆ ไปยกให้เขาทำไม? .." 
	ไม่รู้แม่จะมาบอก หรือจะมาถามกันแน่ .. 

	"หนูไม่เลี้ยงแล้วนะ .. ถ้าแม่จะเลี้ยงก็เอามันไปไกลๆ อย่าให้หนูเห็นมันอีก .. "
	ฉันบอกแม่ .. 
	"อ้าว ทำไมล่ะ .. ไม่อยากเลี้ยงแล้วไปซื้อมันมาทำไม ..? " แม่ถามเสียงดัง
	"ไม่รู้ล่ะ .. เอามันไปให้พี่เล็กเลี้ยงเถอะ .. แล้วบอกพี่เขาด้วย ..
	ว่าไม่ต้องส่งข่าวคราวว่ามันเป็นยังไง .. จะโตขึ้นหรือว่าจะ .. .. .. .. "  ฉันหยุดแค่นั้น
	"แม่เอามันไปให้เขาเถอะ .. อย่าเลี้ยงเลยนะแม่นะ .. "  ฉันอ้อนแม่ .. 
	"เออก็ได้ อะไรของมัน? .. "  แม่บ่นพึมพำๆ แล้วหันหลังเดินไป
	
	ฉันกลับมานั่งที่เดิม .. 
	หยิบรูปหมาลาบราดอร์สีครีมตัวโต .. 
	นึกถึงความน่ารัก ขี้เล่นของมันแล้วอดยิ้มไม่ได้ .. 
	.. ฉันน่าจะดูแลมันได้ดีกว่านี้ .. หากฉันก็ทำได้เพียงแค่นั้น .. 
	

	
	เ กิ ด เ พื่ อ ต า ย   อ ยู่ เ พื่ อ พ ลั ด พ ร า ก

	ผู ก พั น เ พื่ อ ล า จ า ก   ส ร้ า ง เ พื่ อ ผุ พั ง

	มี วั น เ ว ล  า แ ล ะ น า ฬิ ก า ค อ ย เ ตื  อ น ว่ า   . .

	ทุ ก อ ย่ า ง  เ กิ ด ขึ้ น จ ริ ง   .  .   แ ล ะ จ  ะ ผ่ า น พ้  น ไ ป  ..


	ห า ก ไ ม่ อ ย า ก พ  ลั ด พ  ร า ก ..  เ ร า ก็ ไ ม่  ค ว ร อ ยู่  ด้ ว ย กั น ..

	ห า ก ไ ม่ อ ย า ก  ล า จ า ก ..  เ ร า ก็ ไ ม่ ค ว ร  ผู ก พั น   . . 

	วันเวลาและนาฬิกาคอยเตือนว่า .. จงใช้ทุกวินาทีให้มีคุณค่าที่สุด
	สูดหายใจเข้า .. ถอนหายใจออก .. เข้า - ออก .. เข้า - ออก ..