25 กันยายน 2550 21:51 น.
KhonKhongSaiLom
ฉันรักเธอน้อยไปหรือก็เปล่า
ฉันเคยก้าวร้าวกับเธอหรือก็ไม่
ถ้าคอยเอาอกเอาใจคำตอบคือใช่
รับรักฉันหน่อยได้ไหมคนดี
หรือฉันคนนี้มีอะไรที่ต่าง
เธอจึงปล่อยอ้างว้างอยู่อย่างนี้
งอนง้อรอเธออยู่ตั้งหลายปี
ไม่เห็นคุณค่าความดีไม่เห็นใจ
รับความรักฉันเอาไว้สักนิด
พิจารณาให้ฉันมีสิทธิแค่สักหน
ระยะเวลาคงพอพิสูจน์คน
ที่ผ่านมาใช่อยู่ด้วยอดทน
แต่เป็นเพราะคน..."มันรักเธอ"
25 กันยายน 2550 08:02 น.
KhonKhongSaiLom
เช้าวันใหม่ของอีกวัน
โลกของฉันยังดูว่างเปล่า
ปิดตัวเองพร้อมกับเรื่องราว
แต่หัวใจไม่ยอมก้าวออกจากตรงนี้
เช้าวันใหม่ของคนดี
ตื่นมาตอนนี้เธอยังมีใครอยู่ที่เดิม
คงไม่ใช่ฉันคนที่เข้าไปเพิ่มเติม
เพราะไม่มีสิทธิ์ที่จะเริ่มแค่คนรอจากไป
เช้าวันใหม่ของใครอีกคน
เขาคงไม่รู้ว่าหัวใจฉันสับสนวกวนแค่ไหน
แค่คืนๆหนึ่งกับคนของหัวใจ
ทำอีกคนรู้สึกอ่อนไหว...เจ็บลึกหัวใจ"แทบสิ้นแรง"
25 กันยายน 2550 05:29 น.
KhonKhongSaiLom
ค่ำคืนนี้ยาวนานกว่าทุกวันที่เป็น
เข็มนาฬิกาที่เคยมองเห็นกลับเดินอย่างเงียบเหงา
แต่ละนาทีดูเหมือนเดินอย่างอ่อนล้ากว่าทุกคราว
ค่ำคืนนี้ช่างยืดยาวกว่าจะเช้าคงยากเย็น
ฉันจะหลับตาลงอย่างไรในเมื่อหัวใจยังเป็นแบบนี้
หลับตาลงกี่ครั้งกี่ทีความรู้สึกที่มีก็ยังไหวหวั่น
ภาพที่เห็นเธอกับเขาไม่ต่างกับภาพเรามีกัน
หัวใจฉันยังคงสั่นเพราะภาพเธอกับเขาในฝัน
ทำเอาน้ำตาเอ่อล้นไหลกลั่น "ทั้งคืน"
24 กันยายน 2550 19:33 น.
KhonKhongSaiLom
จะให้ฉันพูดอะไรออกไป...
เธอเองใช่ไหมที่เปลี่ยนใจรับเขาเข้ามาหา
คำสัญญาจะไม่ย้อนเรื่องรักเก่าเปลี่ยนไปตามเวลา
คำพูดที่เคยฟังว่า...จะไม่ย้อนคืนวันมันไม่จริง
จะให้ฉันพูดอะไรออกไป...
ไม่มีคำพูดใดๆนอกจากคำว่า.."ไม่เคยเสียใจเท่านี้"
ในแววตาฉันที่ซ่อนเก็บเจ็บแค่ไหนอย่ารู้เลยคนดี
ฉันก็เป็นของฉันแบบนี้...กี่ครั้งกี่ทีที่อ่อนไหว
ก็บอกเธอทุกครั้งว่า..."ไม่เป็นไร"
ก็แค่คนอ่อนล้าเสียใจ...ยิ่งรักมากเท่าไหร่...
"ยิ่งเสียใจเท่ากัน"
23 กันยายน 2550 05:03 น.
KhonKhongSaiLom
ฉันรู้ว่าเธอเองก็เสียใจ
รู้ว่าเธอไม่อยากจากไกลทิ้งฉันไปแบบนี้
แต่เขาคนนั้นรอเธออยู่นะคนดี
ถึงเวลาที่ต้องจาก...ไม่อยากให้ลำบากใจ
ฉันผิดเองที่เป็นคนเข้ามาทีหลัง
รู้ก็ไม่ยั้งยังปล่อยใจรักพลั้งเผลอ
กอดฉันสักนิดได้ไหมก่อนจากไปไม่ได้พบเจอ
ก่อนที่น้ำตาจะไหลเอ่อกอดฉันไว้นานๆ
ถ้าทำได้...ฉันแค่อยากจะรั้งเธอไว้เพียงครู่
ถ้าเธอรู้...ฉันวอนขอให้เธออยู่ต่อเพื่อฉัน
แม้สุดท้าย...ฉันก็รู้ว่าเธอต้องไปจากกัน
และสุดท้ายก็คือฉัน...ที่ไม่อาจกลั้นรอยน้ำตา
ฉันไม่รู้ว่าฉันควรต้องเลือกทำสิ่งใด
ให้เธออยู่ใกล้เพื่อยื้อความรู้สึกเสียใจอ่อนล้า
หรือควรเลือกมองเธอเดินจากไปจนลับตา
แต่ก็ได้รู้ว่าแม้เธอจะอยู่กับฉันจนจากลา
ความรู้สึกที่อ่อนล้าเหมือนไม่ได้รับการรักษา
ไม่ได้รับการเยียวยาเพียงแต่แค่ทำให้เสียน้ำตา
" ช้าลง"
หน้าส่วนตัว
1009
