คิด ล่อง ลอย

KIRATI

แปลกใจตัวเอง...อ่ะ
อ่านกลอนของอาคุง อิม จอง อัล ..แล้ว...คิดถึง...เพื่อนๆเหมือนกัน...

เมื่อก่อน...
เพื่อน....เหมือนทุกสิ่งทุกอย่าง...
มากกว่า...พี่น้อง...
มากกว่า...ครูอาจารย์...
รึ มากว่าพ่อแม่...ซะด้วยซ้ำ...
ในความสนิท...ไว้วางใจ...

เมื่อ...ถึงวันที่...ชีวิต...ต้องเดินไปข้างหน้า...
ความเปลี่ยวเหงา...ก็เริ่มเข้ามาแทนที่...
จนบางครั้ง...นึกไม่ออกว่า...ชีวิต...จะเดินต่อไปอย่างไร...

ตอนนั้น...อยากรู้เพียงอย่างเดียวว่า...
เพื่อนมันคิดแบบเดียวกับเราไหม?

จนในที่สุด...ก็เริ่มเรียนรู้ว่า...

"เราคือเรา"...

ปัจจุบัน...ขาดการติดต่อกันไป...
นานๆจะได้คุยกันที...พบเจอกันที...(สอง สาม สี่ห้าหกปี มีคนเดียวที่เกือบยี่สิบปีแล้ว) 
โดยไม่รู้ข่าวเป็นตายร้ายดีอย่างไร...

แต่ก็เพิ่งจะได้คุยโทรศัพท์...ด้วยเมื่อไม่นานนี้...
คำแรก...ที่ได้ยิน...จากเพื่อนคนนี้...

"เป็นไงบ้างวะ เจ้าหมาน้อยเพื่อนใจ"

มันคือเพลง "ดำกับเจ้าหมาน้อย" ของ วง ฟอร์เรฟเวอร์ 
ซึ่งเขา...ชอบขอให้ผมเล่นกีตาร์ให้ร้อง...
มีเขาคนเดียวในโลกที่เรียกผมแบบนี้....

ส่วนเขา...คำแรกที่ได้ยินจากผม...ในรอบเกือบยี่สิบปี...
คือคำว่า "เจ้ย" ซึ่งเป็นคำติดปากของผมมานานมาก...
ความรู้สึก...ของเราทั้งคู่...มันอาจเรียกได้...ว่า ปิติ...
ย้อนนับวันเวลาที่ห่างหายกันไป...ต่างฝ่ายต่างก็เรียกหา...เหตุผล...
ว่ามันเกิดอะไรขึ้น...ระหว่าง...เขากับผม...

แล้วเราก็แย่งกันตอบในโทรศัพท์...ซึ่งดันเหมือนกันอีก...
"ถ้าเมิงกะกรู...ไม่ห่างกันนานขนาดนี้...เราจะรู้มะ...
ว่าความรู้สึกในตอนนี้...เป็นอย่างไง...โคตรดีใจเลยว่ะ"...ฮาไป...

นั่นเป็นแค่หนึ่งคนที่เจอ...

และที่ประหลาดใจ...ก็คือ..เมื่อใดที่ได้โคจรมาเจอกันบ้าง บางคน...
ความรู้สึก...มันกลับมีเหมือนเดิมทุกอย่าง....
ทั้งการพูดจา...ความสนิทชิดใกล้...

"ตกลงแล้ว พวกเราเป็นเพื่อนกันยังไงฟร่ะ"
เพื่อนคนหนึ่ง เขาถามขึ้นมา...

ผมประมาณเอาเอง และตอบกับเพื่อนๆ.....ไปว่า...

แม้มันจะดูแปลกๆ...แต่มันก็เรียกว่าเพื่อน...

ความผูกพัน...ที่เคยมี...มันก็ยังรักษา...สถานะ...ของตัวมันเองไว้...อย่างมั่นคง...

เพียงแต่...ใจเรา...เป็นเอกเทศ...
ต่อการพึ่งพาด้านความรู้สึกต่างๆจากคำว่า "เพื่อน" ไปไกลแล้ว...

เพื่อนในความหมายของผม...จึงมีนิยามว่า
"ผู้ที่ได้สัมผัสใจ...จนใจเรายอมรับและให้ความไว้วางใจ..ไว้..."
(มากน้อย ก็แล้วแต่ละคน) 
และมันจะคงสถานภาพ...นั้นไว้...ไม่เปลี่ยนแปลงไปจนวันสุดท้ายของชีวิต...

เพื่อนห้าคน...เมื่อวันนึง...เคยวิ่งลุยคมมีด...
เอาตัวเป็นเกราะ...ป้องคมให้...
มาวันนี้....ผมทำแบบนั้นไม่ได้แล้ว....
คำพูดนี้...เพื่อนทุกคน...ยอมรับว่า..."ใช่"

แต่พวกเราก็จะเป็นเพื่อนกัน ตลอดไป...

ขอบคุณ...ที่คุงอิม...พาความคิดผม...ล่องลอยกลับไปหาเพื่อน...อีกครั้ง...%6%%11%

วันนี้...ไม่อิอิ แระ...กำลังซึ้ง...อิอิ %20%

%11%%64%%64%%64%%11%%6%%36%