18 เมษายน 2554 16:30 น.
วิสกี้ เลอ ฟองเบียร์
ผ่านหนาวร้อนนอนอดทนกี่ฝนฟ้า
จนตีนกากรีดแก้มแกมรอยเฉา
รอยยิ้มยับเหมือนสะท้อนคราอ่อนเยาว์
ว่าชายหนึ่งวอนเว้าให้เฝ้าคอย
มาผูกบ่วงดวงใจก่อนไกลจาก
ด้วยลมปากหวานฉ่ำเหมือนน้ำอ้อย
ร่างสัญญาว่าด้วยรักอันหลักลอย
ทิ้งแหวนน้อยรัดนิ้วนางก่อนห่างไกล
ทุกวันนี้แหวนน้อยของอ้ายนั้น
คอยปิดกั้นไม่ให้สนชายคนไหน
ใช่รัดนิ้วแหวนนั้นมันรัดใจ
รัดตัวนางนี้ไว้รอพี่ชาย
จนฝนสาดแดดส่องมองกระจก
ช้ำในอกเห็นรูปใจวูบหาย
รอพี่จนความชรามาเยือนกาย
เริ่มจะหมดความหมายแห่งความงาม
นับแต่นี้เป็นต้นไป ขายไม่ออก
ผมเริ่มหงอกจากหนึ่งเส้นเป็นสองสาม
รอยย่นยับนับวันมันลุกลาม
เกินจะห้ามจะต้านทานกาลเวลา
ตำรวจครูลูกกำนันขอหมั้นแต่ง
เงินหลายแบงก์ไม่เปลี่ยนปลิ้นถวิลหา
พ่อแม่ปลอบเห็นลูกสาวเบื่อข้าวปลา
เขาหลอกเจ้าแล้วลูกจ๋าอย่ารอเลย
เกาะลูกกรงหน้าต่างห้องมองบ้านอ้าย
ไยบอกรักมักง่ายเล่าชายเอ๋ย
เพื่อนบ้านลือว่าพี่ชายได้เมียเชย
ไปเป็นเขยเถ้าแก่มีโรงงาน
พวกเพื่อนสาวเอาผัวได้ลูกสอง
นางใส่ซองน้องนุ่งยันลูกหลาน
เดินสายรับของชำร่วยช่วยแต่งาน
เอากลับบ้านมาวางเรียงหัวเตียงนอน
หยิบกรอบรูปภาพเก่าเราทั้งคู่
ขึ้นมาดูสมัยนางยังหน้าอ่อน
เห็นรูปพี่ทีไรใจขุ่นงอน
หรือจะแต่งนางตอนนอนโลงเย็น
เด็กเรียกแม่ เรียกป้า หน้ายับยุ่ง
ไหนล่ะลุงผัวป้า หาไม่เห็น
ครีมหน้าใสหน้าขาวทาเช้าเย็น
หรือล้อเล่นให้น้องต้องแก่ฟรี
ลืมชุดไหมในตู้อันอู้อับ
ไปลักหลับสาววัยรุ่นหุ่นเกาหลี
หลอกสาวแก่ผัดหน้าทั้งตาปี
จนหน้านี้ถูกแย่งซีนด้วยตีนกา
มันใจน้อยยังไงก็ไม่รู้
ร้องไห้อยู่ในกรงรักคนปากกล้า
นั่งหน้ายับ นับ พ.ศ. รอเวลา
หมดอายุคำสัญญาว่าห่วงใย
หมออาจทึ้งดึงหน้าผ่าเย็บหนัง
แต่ความหวังดึงตอนแก่แก้ไม่ไหว
หลอกให้รอแล้วเดินสายไปหลายใจ
รู้ไหมใครขึ้นคานเพราะการคอย
5 เมษายน 2554 16:05 น.
วิสกี้ เลอ ฟองเบียร์
ออฟเอ๋ย ออฟฟิศ
มีความคิดมีความอ่านมีปัญหา
มีวิพากษ์มีวิจารณ์มีปัญญา
มีอิจฉามีเรื่องมีเคืองกัน
มีวางเฉยมีมองจ้องจับผิด
มีประดิษฐ์มีประจบมีขบขัน
มีรอยยิ้มมีน้ำตาสารพัน
มีเธอฉันมีพวกมันมีพวกเรา
มีนินทากาเลมีเสแสร้ง
มีอ่อนแข็งมีตลกมีโศกเศร้า
มีปกป้องมีพ้องพรรคมีหนักเบา
มีใหม่เก่ามีลูกรักมีลูกชัง
มีมากมายหลายหลากมีปากเสียง
มีอคติมีลำเอียงมีหน้าหลัง
มีคลาดเคลื่อนมีเบือนบิดมีปิดบัง
มีคำสั่งมีคำสอนคำติชม
มีโต๊ะใหญ่มีโต๊ะเล็กมีเซคชั่น
มีฝ่าฟันมีฝ่าฝืนมีขื่นขม
มีเก็บกดมีระบายมีระบม
มีประเมินมีผลักล้มมีผลักดัน
“ที่ทำงาน” ก็คือที่ฉันทำงาน
ฉันไม่พาลจับผิดคิดเดียดฉัน
เธอดีมาฉันดีไปไม่ว่ากัน
เล็กน้อยนั้นจงอภัยอย่าใหญ่โต
ถึงแตกต่างอย่าแตกแยกให้แตกร้าว
ช่วยบอกกล่าวเจรจาอย่าโมโห
เบื่อรบราพวกขุดคุ้ยข่มคุยโว
ใครทำโง่ก็ตาม ฉันทำงาน
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟวิสกี้ เลอ ฟองเบียร์
หน้าส่วนตัว
4923
