30 มีนาคม 2545 05:02 น.
mono
ทั้ง ๆ ที่บอกตัวเองแล้วว่า...จะไม่เรียกร้อง
ไม่ต้องการให้เธอหันมามอง...ไม่ว่าจะเจ็บแค่ไหน
แต่ทำไม..ไม่รู้..ฉันยังรู้สึกอยู่...รู้สึกปวดร้าวทั้งใจ
ยังอยากได้ยินสักคำปลอบใจ...แต่เธอก็ไม่เคยหยิบยื่นให้เลย
ฉันรู้ตัวดี...ว่าอ่อนแอ
และทุกครั้งก็ยังพ่ายแพ้...กับการเมินเฉย
บอกตัวเองตลอดเวลา..ว่าฉันทนได้..แม้เธอจะไม่สนใจอะไรเลย
เพราะอยากให้หัวใจได้มีโอกาสพร่ำเอ่ย...คำว่ารักกับคนคุ้นเคยของใจ
แต่ตลอดเวลา...ฉันก็สัมผัสได้แค่คำว่า..ปวดร้าว
ทุก ๆ ก้าวที่เดินผ่านเรื่องราว..มันช่างนานยาวร้าวรานจนหม่นไหม้
ฉันเจ็บช้ำ..แต่ก็ทำได้แค่พร่ำบอกตัวเองทุกคำ...ว่าไม่เป็นไร
ฉันให้อภัยเรื่อยไป...เพราะรู้ดีอยู่แก่ใจ..ว่าความรู้สึกสุดท้ายก็รักเธอ
29 มีนาคม 2545 00:28 น.
mono
ใคร-ใครก็บอกว่าฉันไม่เหมือนคนเก่า
แววตาเงียบเหงา...จนน่าใจหาย
เหมือนมีเรื่องค้างคาใจ...เก็บไว้มากมาย
เพราะอะไรจึงดูเดียวดาย...อยากให้ระบายความในใจ
กลับมามองดูตัวเอง...ในกระจกบานเก่า
แววตาที่หม่นเศร้า...นี่ฉันก็แค่กำลังเหงา..ใช่ไหม
เปล่าเลย...เสียงสะท้อนของใจที่ตอบ...
...แต่ฉันกำลังบอบช้ำ...ทั้งหัวใจ
ภาพใครคนหนึ่งกลับชัดเจนจนหวั่นไหว...แทนคำตอบใดที่ได้เจอ
นี่หรือ...สาเหตุที่ฉันไม่เหมือนคนเก่า
แววตาที่ดูหม่นเศร้า...ก็คงเพราะคิดถึงแต่เขาอยู่เสมอ
รอบกายจึงดูเงียบเหงา...มีแค่ความว่างเปล่าที่พบเจอ
สาเหตุที่ใจของฉันมันเพ้อ...ก็คงเป็นเพราะเธอจากไป
27 มีนาคม 2545 02:09 น.
mono
ที่เดินจากเธอมา..ฉันรู้สึกตลอดเวลาว่ามันผิด
แต่ก็มีเหตุผล..อยากให้เธอรับฟังสักนิด...จากผู้ชายคนนี้
ที่ฉันตัดสินใจเดินจากไป...ไม่ใช่ไม่รักเธอนะ..คนดี
แต่รู้ว่า..ความรู้สึกที่เธอมี..และให้ฉันคนนี้..ก็แค่พี่ชาย
ฉันเฝ้ารอ...หัวใจเธอมาเนิ่นนาน
แต่วันเวลาที่ผ่าน..ฉันร้าวราน..กับการเป็นคนไม่มีความหมาย
ฉันรักเธอ..แต่ก็เป็นเพียงแค่คนที่รอเก้อ..เพ้อไปมากมาย
ฉันเดียวดาย...แต่ก็ยังหวังว่า...สักวันคนข้างกายจะเป็นเธอ
ฉันซาบซึ้ง..กับความรู้สึกดี ๆ ที่เธอมีให้
แต่เธอก็รู้ใช่ไหม...ว่าฉันรอวันที่เธอจะตอบรับ...
...ความรักที่ให้อยู่เสมอ
แต่ไม่ว่าจะผ่านไปนานแค่ไหน...ก็ไม่มีอุ่นไอใด..ให้ฉันได้เจอ
ฉันก็เป็นเพียงแค่..คนที่รอเก้อ...เฝ้าฝันเพ้อไปวันวัน
แต่วันนี้...ฉันก้าวออกมา
เพื่อแบ่งเบาหัวใจที่เหนื่อยล้า..กับใครสักคน..ที่เดินทางตามหาความฝัน
คนที่ต้องการเพียงแค่หนึ่งคำว่า...รักแต่เขาตอบรับกลับมานับร้อย..นับพัน
เขาไม่ใช่คนในฝัน..แต่วันหนึ่งเขาอาจเป็นคนที่ทำให้ความฝันเป็นจริง
ฉันรู้ว่า...เธอคงไม่เข้าใจความหมาย
ทั้งหมดก็แค่เหตุผลจาก..พี่ชาย ที่จะต้องยอมรับให้ได้ในทุก ๆ สิ่ง
ความรู้สึกที่เธอให้คืออะไร...ฉันก็จะเข้าใจทุกความเป็นไปในความจริง
ต่อไปรักที่ให้เธอ...จะคงอยู่ในใจอย่างสงบนิ่ง...
...แม้ไม่สามารถทดแทนด้วยทุกสิ่ง..หรือหัวใจใคร-ใคร
26 มีนาคม 2545 01:40 น.
mono
ฉันเรียกเธอว่า...ความรัก
คนที่ทำให้หัวใจได้รู้จัก..กับบางสิ่ง..บางอย่าง
ฉันไม่ได้รู้สึกถึงกับ...มีดอกไม้สวยใส..โรยไปบนเส้นทาง
แต่ฉันแค่รู้สึกได้ว่า...ทุก ๆ ก้าวย่างที่มีเธอเคียงข้าง..ก็อุ่นใจ
ฉันรับรู้ได้ถึง...บางสิ่งในตัวเธอ
คนที่ทำให้โลกเงียบเหงา...ที่เคยพบเจอ..ไม่เคว้งคว้างกว้างใหญ่
ฉันสัมผัสได้ถึง...ความรู้สึกในมุมเล็ก ๆ มุมหนึ่ง..ที่สวยงามในหัวใจ
เธอ..คนที่แม้จะต้องห่างไกล...แต่ก็เหมือนยังอยู่ใกล้..ตลอดเวลา
ฉันไม่ขาดอะไรไป...ในความรู้สึก
แค่มีเธอ...ก็เหมือนมีทุกสิ่งที่ใจส่วนลึก...เคยถามหา
ไม่ต้องคอยบอก...ว่ารักกันมากแค่ไหน...
...แต่ก็สัมผัสได้ทุกความหมาย..ในแววตา
ทุกสิ่งที่เป็นเธอ..ซึมซับอยู่เต็มหัวใจ...จะคงอยู่ตลอดไปในวันเวลา..
...เป็นความรู้สึกที่ตอบได้ว่า..ล้ำค่า..และ..ฉันเรียกเธอว่า...ความรัก
25 มีนาคม 2545 00:28 น.
mono
ความรัก...ทุกครั้งที่ผ่านมา
ฉันซึมซับได้เพียงความปวดปร่า...ก็เท่านั้น
ไม่มีรักครั้งใด...เดินได้ไกลดั่งที่ใจใฝ่ฝัน
สัมผัสได้เพียงความผูกพัน...ในทุก ๆ วันที่เลือนลาง
จนไม่หวังอะไรแล้ว...กับความรัก
เพราะที่เคยรู้จัก...ก็แค่ความรักเลือนร้าง
ไม่ต้องฝันให้ไกล...ถึงปลายทาง
ที่เห็นก็เป็นเพียงแค่...เยื่อใยเบาบาง...
...ที่ทุกก้าวย่าง...ก็ค่อย ๆ ห่างกันไป
ไม่ว่าจะพยายามรักษาไว้อย่างไร...ก็แล้วแต่
สุดท้ายก็ต้องยอมแพ้...รักมีข้อแม้..ให้เลิกลากันจนได้
ความรักสอนให้รู้จักความร้าวรวด..เจ็บปวด..จนฝังใจ
ทำให้รู้ว่าความฝันกับความจริงห่างไกล...
...ความรักที่ฝันว่ายิ่งใหญ่...แท้จริง...ก็ยังไม่เห็นมีอะไรคงเดิม
หน้าส่วนตัว
1018
