20 กันยายน 2545 18:57 น.
Pheem
ฉันเขียนกลอนครั้งใดใจสนุก
ฉันรู้สึกสิ้นทุกข์สุขกับฝัน
เขียนบทกลอนร้อยคำสื่อสัมพันธ์
ถึงมวลมิตรนักฝันกำนันใจ
แม้บทกลอนไม่ซึ้งตรึงดวงจิต
หวังมวลมิตรอาจเห็นเป็นกระษัย
ต้องลิ้มรสขมขื่นช่วยฝืนใจ
อ่านเรื่อยไปจนหมดจบบทกลอน
แล้วช่วยส่งกำลังใจให้ฉันบ้าง
เป็นพลังก้าวย่างทางอักษร
ด้วยคำชมติเตือนเพื่อนอาทร
ช่วยกันสอนบอกมาอย่าเกรงใจ
เป็นกำลังแรงใจได้พัฒนา
ดั่งค้นหาหนทางสว่างไสว
เขียนบทกลอนไพเราะเหมาะถูกใจ
อยู่ที่ไหนก็ร่วมฝันอันเดียวกันฯ
12 กันยายน 2545 09:54 น.
Pheem
ดั่งราตรีดาราจันทราดับ
ไร้สิ้นสรรพ์เสียงสัตว์สงัดเสียง
คือคนยากกำสรดหมดสำเนียง
ได้แต่เพียงสะอื้นขมขื่นใจ
ชลเนตรเต็มตาธาราหลั่ง
แล้วพรูพรั่งลงอาบฉาบแก้มใส
ระทมทุกข์โทมนัสอัดแน่นใจ
ยากจะเรียกหาใครมาใยดี
ดั่งน้ำท่วมกลบปากยากจะเอ่ย
ทนนิ่งเฉยสงบหลบหน้าหนี
ได้แต่เก็บทุกข์ตรมถมทวี
เพราะศักดิ์ศรีเหินห่างต่างจากกัน
ดั่งคนพรากจากนาวาพาชีวิต
ทั่วทุกทิศสิ้นหวังไร้ฝั่งฝัน
ถูกทิ้งให้ลอยคอรอชีวัน
ต้องอาสัญในสมุทรสุดกว้างไกล
ขอแสงน้อยริบหรี่ให้มีหวัง
เพื่อชี้ทิศนำทางสว่างไสว
ขอฟางเส้นสุดท้ายหมายเกาะไป
คือคนผู้เข้าใจให้แนวทาง
เพื่อคนยากมีใจใฝ่สร้างสรรค์
ได้ฝ่าฟันอุปสรรคที่ดักขวาง
แม้มีแสงน้อยนิดส่องทิศทาง
คงได้เดินก้าวย่างอย่างมั่นใจฯ
หน้าส่วนตัว
1130
