http://www.thaipoem.com/forever/ipage/song330.html http://www.thaipoem.com/forever/ipage/song81.html (ค่ำแล้วในฤดูหนาว..หนาวลมที่เรณู) ............ วูบแรก..ของไหวพรายแห่งสายลมหนาว กำลัง...พัดพร่างพาให้ สายหมอกกระจ่าง และ.. มวลเมฆแสนงามค่อยๆพล้อยสายพรายพลิ้วปลิว ฟ่องท่องทาบฟ้า จน..ราวกับทาบทาด้วยอิ่มสีเทาทอง พลางส่องล่องไล้ลูบจูบแผ่วผิวน้ำ จนมองเห็นระยิบริ้วพลิ้วไหวดั่งแสงเพชรเกล็ดแก้วแวววะวับ จับสายน้ำรักนิรันดร์งามดั่งภาพฝันในยามเหมันตฤดู ที่คือ.. ฤดูกาลแรกแย้มแห่งปลายฝนต้นหนาว อันแสนเหน็บหนาวหนาวเหน็บในดวงใจ หาก.. ไม่ยอมรับความแปรไปในวัฎฎกาล แห่งธรรม ..ธรรมชาติอันวนหวานเวียนย้อน กลับมาสอนสัจจะใจ ราวกับฤดีใจฤดูกาล ที่.. ทุกสิ่งทุกอย่าง มักจะแค่ผันผ่านมาผ่านไป ไม่คงที่คงทน... ราวกับ... กมลแห่งมวลมนุษย์นี้ที่มากมีมากมาย ที่จำต้องพบดีร้ายมากรายกล้ำ.. ให้รู้ปล่อยวางร้างไร้ อย่างเข้าใจ ให้.. ฝึกฝนเพียรพาจิตใสให้บานไสวราวบัวพ้นน้ำ และ กับยามนี้..ที่ สาวนา..คนดีกับอ้ายยอดดวงใจ กำลังเดินคลอเคลียเคียงคู่กันริมชายชล ริมบึงบัวกับฟ้าเริ่มสลัวโพล้เพล้สีไพลในยามค่ำ กับ.. สายลมหนาว ที่พราวพัดระร่ำระรินระรินมาพร่างพรมพราย มาร่ายมนต์ให้หนาวกายหากมิหนาวใจ ด้วยได้ไออุ่นโอบเอื้อจากอ้อมกอดอันอวลรักจนได้ไอร้อน อ้าย..หันมาแย้มยิ้มอบอุ่นอ่อนโยน ให้สาวนา และ... กระชับไหล่แข็งแรง ให้เอนอิงพิงพักราวกับจะพิทักษ์ลมหนาว ที่.. กำลังกรีดกรายมากรายกล้ำ.. มิให้ช้ำชอกหยอกเนื้อนวลเนื้อนาง.. ให้ระคางระเคืองผิวผ่องยองใยดั่งน้ำผึ้งไพรน้ำผึ้งรวง เสียงบทเพลง...แห่งคิมหันตฤดู...กำลังครางครวญ หวนไห้...ลอยแว่วแผ่วมา..ในมโนนึก ให้.. ย้อนรอยถอยหลังรำลึก คิดถึงอดีตอันแสนงามในกาลโบราณ บทเพลง...ที่หนุ่มสาว จะพากันรอวันเวลาแห่งสายลมที่มาพรมพร่าง ให้.. ทุกคนเฝ้ารอ งานฤดูหนาว ที่จะให้สนุกสนานเตรียมต้อนรับปีใหม่ อันคือ... สัญญลักษณ์แห่งวัยวันให้ได้เริ่มต้นชีวิต หากคิดผิดทำพลาด อย่างผู้ฉลาดหวัง ............ http://www.thaipoem.com/forever/ipage/song330.html ค่ำแล้วในฤดูหนาว พอย่างเข้าเขตหน้าหนาว ลมหนาวก็โชยพัดกระหน่ำ สายลมเอื่อยมาในเวลาค่ำ ฮึม ฉ่ำชื่นกว่าทุกวัน น้าค้างพร่างพรมลมเย็นรำเพย หนาวโอ้อกเอ๋ยหนาวจนสั่น เสียงเรไรร้องก้องสนั่น ฮึม ทำให้ฉันเป็นสุขใจ เสียงเพลงค่ำแล้ว ค่ำแล้ว ค่ำแล้ว ดังแว่วมาแต่ไกล นี่ใครหนอใคร ฮึม ช่างประดิษฐ์คิดเพลงค่ำๆ หนาวลมยิ่งทำให้ใจคนึง คิดถึงแต่รักที่หวานฉ่ำ หารักอื่นใดไหนจะหวานล้ำ ฮึม ฉ่ำเท่ารักเราไม่มี สวนลุมพินีถิ่นที่เคยไป เขาดินถิ่นไกลก่อนนี้เคยชื่น เดี๋ยวนี้ผ่านไปเห็นแล้วขมขื่น ฮึม ไม่ชวนชื่นเหมือนก่อนนั้น นภาสะอาดดูงามสดใส ฉันรักจับใจสะอาดนั่น หนาวลมเยือกเย็นนั้นทำให้สั่น ฮึม จิตใจฉันเลื่อนลอยไป เสียงเพลงค่ำแล้ว ค่ำแล้ว ค่ำแล้ว ดังแว่วมาแต่ไกล นี่ใครหนอใคร ฮึม ช่างประดิษฐ์คิดเพลงค่ำๆ คิดถึงร่วมทางเคยเที่ยวด้วยกัน ทุกคืนก่อนนั้นหนาวชื่นฉ่ำ ทุกทีที่ไปฝังใจจดจำ ฮึม ไม่ลืมคำที่ฝากกัน... ............... สำหรับ..สาวนา เมื่อย่างเข้าเขตหน้าหนาว ที่ลมหนาวพัดกระหน่ำ ระร่ำริน...ให้ดวงใจแสนรักแสนถวิลหวัง ตั้งใจจะไปอยุธยา..เมืองเก่าขอเงราแต่ก่อน เพื่อไปสัมผัส ประเพณีทำขวัญข้าว พิธีสำคัญของชาวนา ประเพณีพื้นบ้าน ที่แสดงให้เห็นถึงวิถีชีวิตของคนไทย อันผูกพันกับสายน้ำมาเนิ่นนาน โดยในฤดูฝนเมื่อเสร็จ สิ้นการดำนา นับจากเดือนสิงหาคมเป็นต้นไป จนถึงราว เดือนพฤศจิกายน ที่น้ำหลากเต็มตลิ่ง ที่ชาวบ้านร้านถิ่นริมชายชลจะจัด งานแข่งเรือกันขึ้น เพื่อความสนุกสนานและการ สมัครสมานสามัคคีกัน และ.. ทำพิธี ที่ยาม เมื่อต้นข้าว แตกกองอกงาม.. จะทำพิธี " ขวัญข้าว " เพื่อเป็นการขอบคุณ และ... เอาใจแม่โพสพที่ให้ความอุดมสมบูรณ์แก่ผืนนา ที่พอถึง... เดือนอ้ายชาวนาจะลงแขกเกี่ยวข้าว แล้ว...เอาข้าวเข้าลาน ก็จะทำพิธี " รับขวัญเข้าลาน " เชิญพระแม่โพสพกลับเข้าเรือน จากนั้นก่อนนวดข้าวจะทำพิธี " ขวัญลาน " ให้เป็น สิริมงคล ซึ่งก็คล้ายกับรับขวัญเข้าลานนั่นเอง... ประเพณีทำขวัญข้าว เมื่อข้าวเริ่มตั้งท้อง ชาวนาจะเอาไม้ไผ่มาสานชะลอมแล้วนำ ครื่องแต่งตัวของหญิง ... เช่นแป้ง น้ำมันใส่ผม น้ำอบไทย หวี กระจก ใส่ในชะลอมพร้อมด้วยขนมหวาน ๒ - ๓ อย่าง ส้มเขียวหวาน ส้มโอแกะกลีบ ปักเสาไม้ไผ่แล้วเอาชะลอมแขวนไว้ในนา เพื่อให้แม่พระโพสพแต่งตัวและเสวยสิ่งของนั้น จะได้ออกรวงได้ผลดี.. ทำพิธีลงยันต์เสกเป่า แล้วเอาตอกไม้ไผ่มาขัดไขว้เป็นรูปยันต์ ๕ มุม ปักไว้ที่ปากหม้อ เขาเรียกว่า "เฉลว ลักษณะเฉลวแบบหนึ่ง ที่ใช้ไม้ไผ่สาน จักเป็นตอกเส้นบางๆ สานตาเหลี่ยม..หรือตาชะลอมมัดไว้กับไม้ไผ่ ปักให้แน่นในแปลงดำนา... หมายถึงการปัดรังควานสิ่งชั่วร้าย ที่...จะทำให้ข้าวไม่งอกงาม รวมทั้งเป็นเครื่องหมายที่ทำให้เจ้าของนาเป็นศิริมงคล ในการประกอบอาชีพเก่ากาล .. สืบสานตำนานนาต่อไปอย่างไม่รู้สิ้นรู้จบ......... และ.. หวังดวงใจสาวนา ก็คงถูกรับขวัญ... ให้.. พบพลังอิ่มหวานในลานใจเฉกเช่นกัน ในทุกยามย่ำแห่งเหมันตฤดู สาวนา.. ผู้เกิดมาคู่กับวัวควาย... รักวิถีไร่นาวิถี*บุญข้าวประดับดิน* ผู้มิยอมทิ้งถิ่น..ลืมทุ่งทอง ลืมรวงหอมข้าวใหม่ ที่...ยังมีดวงใจใสงาม จึง..เพียงเพียรหวังไปต่อตามเติมใจ ให้ยิ่งไสวงามเกิดก่อพอกันกับกอรวงเรียว ที่.. ยังมีหวังรอคมเคียวพลีเกี่ยวเก็บ ทุกเมล็ดข้าวพราวหอมงามจากผืนดินถิ่นแหลมทอง ที่คงกลับมาหล่อเลี้ยงท้องผองพี่น้องคนไทย ให้... ยังไม่สิ้นเรี่ยวแรงด้วยแรงรักในรวงเรียวเรียวรวง มิหวงหยาดเหงื่อ..ที่ยอมพลีมิรู้สิ้น แม้นใคร...จะหยามหมิ่น ว่าแสนเหม็นสิ้นงาม ก็ตามทีตามใจ ด้วยแรงใจแรงรักมิมีวันจักให้รอยใจรอยไถจักแปร.. และ.. เพียรมิท้อแท้ ที่จะพยายาม...*รักษาพันธุ์ควายเจ้าเพื่อนยาก..* ให้ฝากอุดม...ช่วยกันหว่านพรมผืนนาให้แปรสี ดั่งมี.. พรมแพรทองแห่งท้องนามาผลิกล้า บานประดับหล้าประดับดินประทังท้องประทังหิว ให้ทุกกายชาวไทยมีกิน..มิอดตาย มิหมายทะเยอทะยาน มิหวังรานยาก...ไปฝากผีไข้ในราวเมืองเรืองรุ่ง ให้ยิ่งยุ่งยากยิ่งนัก หาก.. มิพบกับความสงบงาม มิสมถะมิมีธรรมชาติ ที่แสนสะอาดบริสุทธิ์ใส ที่จะค่อยๆหลอมละลาย..ซึมดวงใจให้พบเงียบงาม ในทุกยามทอดสายตา ไม่ว่า.. จะบึงเหว่ว้าที่เห็นผักบุ้งทอดยอดเลื้อยช่อชูชัน ฤาเห็น.. ปลาตะเพียนในยามสายวสันต์กระโดดผึง เพื่อรอกินข้าวที่พึ่งร่วงพรูกรูลงน้ำนา ยามข้าวกล้าสุกหลงเหลือจากเรียวจากเคียวคม..เกี่ยว.. สาวนา..พร้อมดวงใจมิเปลี่ยวเหงา หากงามเงียบในยามนี้... ยามที่...ยังมีอ้าย มาชิดใกล้เคียงกาย..ทรุดร่างไร้ลงรึมบึงบัว กับฟ้าสีชมพูเจือส้ม กลืนด้วยสีเทาทึม ที่.. กำลังคลี่ทอดทาบเงาสลัวๆลงมาโอบไล้ร่าง ให้ยิ่งงามอย่างนางไม้ในแสงละมุน..ละมุน สาวนา....เอนกายสยายผม..หอมกรุ่นพิงไหล่อ้าย รับสายลมหนาว...ริมชายนาใต้ตาลเดี่ยว.. ปล่อย.. ให้เจ้าสายน้ำ*ควายเดียวในดวงใจ* ได้เลาะเลียบเล็มหญ้า นอนเคี้ยวเอื้องอยู่ใกล้ๆ อย่างแสนสุขใจ.. อ้ายคนดีค่อยๆไหวร่างแข็งแรงกำยำ เอื้อมมือออกไปเด็ดบัวบูชา ที่... ผลิดอกงามแย้มแต้มตระการไปทั่วทั้งบึงฝัน แล้วนำมามัดรวบใส่ไว้ในใบบัว เขียวสดไสว แล้ว.. รัดร้อยด้วยสร้อยสายบัว มากำนัลให้ในอุ้งมือสาวนา พร้อม..กับรอเวลาให้เราสองไปวางพลีถวาย เป็นพุทธบูชาสัการะหน้าพระพักตร์พุทธ ในค่ำคืนนี้ ..ในราตรีนี้ ที่มีจันทร์เสี้ยวเกรียวทองดั่งเรือธรรมเรือทอง คอยท่าพา..ลัดเลี้ยวลอยล่องท่องทิพยรุ้ง พุ่งไป.. สู่แดนดินแห่งฝันว่างกระจ่างงาม ให้เพียรพาร่างท่ามเดือนครึ่งดวง มิห่วงหาใคร มี..เพียงจิตไสวเป็นหนึ่งเดียว ผสานเสี้ยวสมาธิกับความสงบงามเงียบ เปรียบประดุจดั่งปัญญาพิสุทธิ์ใส ที่จะนำพาพายใจพาจิต สู่แดนนิรมิตใต้ร่มพระรัตนตรัย ที่มีบึงใจบึ้งใจเราเพียงนั้น รอรับเรือธรรม ยามพบฝั่งแห่งความฝัน ที่จะกลายกลับเป็นจริง.. เมื่อเรากล้าพอ.. ที่จะสละทิ้งทุกสรรพสิ่งจากเรือใจ อย่างไม่ไยดี...และยึดมั่นถือมั่นไว้นาน มิ..ให้เรือพานพาล่ม จมใต้น้ำ ก่อนการได้ขึ้นถึงฝั่ง อันคือเกษมสานต์.. ตราบชั่วกาลกัลปาวสานต์ ตราบชั่วนิจนิรันดร...มิย้อนวน มาปนเปื้อนกับกิเลสโลกย์โศกสุขทุกข์รัก ที่.. หนักดั่งศิลาอีกแต่ไป..ในภพภูมิกรรม สาวนาหลับตาราวบริกรรมคาถา ภาวนาสมาธิ และ.. ในคลองจิตที่คิดดีแสนเงียบงาม กลับราวได้ย้อนรำลึกนึกจินตนาไปถึง ภาพจาก.. *พระสุตตันตปิฎก เล่ม ๒๔ ขุททกนิกาย อปทาน * ที่.. สาวนาเคยหลั่งน้ำตาปิติเกษมยามได้พลีอ่าน ผ่านดวงตาและดวงใจแสนใสงาม.. และ... กับในยามนี้ราวกับ ในจิตดวงอัญมณี..ได้พลีพบภาพในทิพยนิรมิต อันมีเพียงจิตไสวเลื่อมประภัสสรเพียงนั้น จึงจะจับได้.... คล้ายดั่ง.... มีมุกมณี.. ที่พร่างพราวฉายฉันท์ดั่งฉัพพรรณรังสี ที่กำลังโชติช่วงแตกช่อ.. ดั่ง...กอเพชรพราวพร่างไสวในรวงใจของสาวนา ราวกับ...ภาพตรงหน้าได้พบประสบเอง..เช่นฉะนั้น...!!! .................... http://www.thaipoem.com/forever/ipage/song81.html หนาวลมที่เรณู ..โอภาส ทศพร เรณูนคร ถิ่นนี้ช่างมีมนต์ขลัง ได้พบนวลนาง ดั่งเหมือนต้องมนต์แน่นิ่ง น้องนุ่งซิ่นไหม ไว้ผมมวยสวยเพริด พริ้ง พี่รักเจ้าแล้วแท้จริง สาวเวียงพิงค์แห่งแดนอิสาน เราเคยสัมพันธ์ พรอดรักเมื่อคราวหน้าหนาว คืนฟ้าสกาว เหน็บหนาวน้ำค้างหรือนั่น เพราะได้เคียงน้อง ถึงต้องหนาวตายไม่หวาดหวั่น รุ่งรางต้องร้างไกลกัน สุดหวั่นไหว ก่อนลา ผ้าผวยร้อยผืน ไม่ชื่นเหมือนน้องอยู่ใกล้ ดูดอุร้อยไห ไม่คลายหนาวได้หรอกหนา ห่างน้อง พี่ต้องหนาวหนักอุรา คอยนับวันเวลา จะกลับมาอบไอรักเก่า เย็นลมเหมันต์ ผ่านพ้นยิ่งพาสะท้อน โธ่น้องบังอร ก่อนนั้นเคยคลอเคียงเจ้า ครั้งเที่ยวชมงานพระธาตุพนม ยามหน้าหนาว พี่ยังไม่ลืมนงเยาว์ โอ้แม่สาว เรณู...
สาวบ้านนา 26 พ.ย. 2548 23:30 น. - ID 83773 
6782
6
0
26 พฤศจิกายน 2548 23:41 น. - comment id 541688
*พระสุตตันตปิฎก เล่ม ๒๔ ขุททกนิกาย อปทาน *ว่าด้วยผลแห่งการบูชาด้วยดอกบัวบาน [๔๑๒] ภูเขาชื่อปทุม ตั้งอยู่ในที่ไม่ไกลต่อภูเขาหิมวันต์ เราทำอาศรมสร้างบรรณ ศาลาอย่างดีไว้ใกล้ภูเขาปทุมนั้น ที่ใกล้ภูเขานั้น มีแม่น้ำท่าน้ำราบเรียบ น่ารื่นรมย์ใจ น้ำใสแจ๋ว เย็นจืดสนิท น้ำไหลอยู่เป็นนิตย์
26 พฤศจิกายน 2548 23:47 น. - comment id 541691
ข้าวสารดำ วัตถุประหลาด ที่ ณ วันนี้ยังพิสูจน์ไม่ได้ว่ามีที่มาอย่างไร
27 พฤศจิกายน 2548 09:52 น. - comment id 541720
แก้วประเสริฐ.
27 พฤศจิกายน 2548 10:10 น. - comment id 541727
27 พฤศจิกายน 2548 15:35 น. - comment id 541833
เมื่อเด็ก ๆ แม่เล่าให้ฟังว่าคุณตาจะต้องทำพิธีอย่างที่กล่าวมาแทบทุกอย่างแต่ละครั้งก็มีของชูโรงก็คือเหล้า 1 ขวด เราก็นึกกันว่า ชาวนาหาวิธีกินเหล้าได้เป็นระยะ ๆ อิอิ
28 พฤศจิกายน 2548 12:34 น. - comment id 542057
สวัสดีค่ะ สาวบ้านนา มาส่งความคิดถึง...และสืบสานวัฒนธรรมพื้นบ้าน...
28 พฤศจิกายน 2548 17:48 น. - comment id 542149
บุญของคนไทยที่มีข้าวกิน จงสำนึกในคุณของชาวนากันบ้าง อย่ากินทิ้งขว้างอย่างไม่รู้คุณค่า นึกถึงคนที่เขาอดอยากบ้างก็ดีนะขอรับ
28 พฤศจิกายน 2548 20:15 น. - comment id 542286
หน้าส่วนตัว
เมื่อสิบกว่าปีที่แล้ว ตอนที่เมกยังเรียนอยู่
เมกเคยไปดูพิธีสู่ขวัญข้าว ของชาวอุดรธานี แล้วเพื่อน
ของเมกที่เป็นคนอุดรก็เล่าเรื่องราวต่าง ๆ ให้ฟัง น่าทึ่งมากครับ
การกตัญญูกตเวทีของคนอีสาน น่าสนใจมาก
+-*-+-*-+ +-*-+-*-+ YoU dOn\'t knOw +-*-+-*-+ +-*-+-*-+
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
