6 กุมภาพันธ์ 2552 12:14 น.
sodasasa
สวัสดีความคิดถึง
ฉันเคยดึงออกไปจากใจฉัน
ฉันเคยเก็บกักไว้นานแสนนาน
ฉันเคยผ่านละเลยไม่เคยมอง
สวัสดีความคิดถึง
ฉันเคยซึ้งซึมซับกับสมอง
ว่าคำนั้นหายไปไม่หมายปอง
ไม่เก็บกรองกลับมา ณ หัวใจ
สวัสดีความคิดถึง
ถึงเวลาแล้วนะกลับมาใหม่
ถึงเวลาส่งยิ้มพริ้มละไม
ถึงเวลารับไว้ในวาจา
สวัสดีความคิดถึง
จะตราตรึงซึ้งใจแค่ไหนหนา
เมื่อเปิดแล้วรับแล้วพร้อมกลับมา
สู่ดวงตาดวงใจใคร่จดจำ
ฉันขอยอมรับกับความคิดถึง
ให้ซาบซึ้งความสุขทุกเช้าค่ำ
ฉันยินดียอมรับกับความงาม
แห่งถ้อยคำ คิดถึง ซึ่งเกิดจริง
*** ความรู้สึก คิดถึง หายออกไปจากสมองของเรานานแสนนาน ดีใจนะที่มันกลับมา และก็ดีใจนะ ที่ความคิดถึงได้มีกลับมาสู่ที่นี่อีกครั้ง สวัสดีค่ะ ทุกๆคน
23 กันยายน 2551 18:45 น.
sodasasa
ฝากท้องฟ้าดวงดาวและเงาเมฆ
ช่วยสรรค์เสกไปอุ่นกรุ่นคำหวาน
เป็นบทเพลงขับกล่อมล้อมเงาจันทร์
ให้แม่นั้นหลับสบายในสายลม
ฝากกิ่งไม้ไหวเอนเช่นผืนผ้า
ได้ทาบทาอ่อนไหวได้สุขสม
เป็นแพรไพรผืนพราวเช่นราวพรหม
ได้ลู่โลมล้อมกายให้แม่นอน
ฝากดอกไม้กลีบสวยช่วยผลิดอก
แทนคำบอกล้านใจไว้เป็นหมอน
ให้แม่หนุนหลับสบายในอาภร
แทนบทกลอนดอกไม้ให้แม่เรา
ฝากสายน้ำเย็นชื่นทุกคืนค่ำ
ให้ไหลงามไหลไปไม่โศกเศร้า
ให้แม่ยินเสียงน้ำแนบนานเนา
เป็นเพลงพราวเพลงเพราะเสนาะใจ
ขอฝากสิ่งมากมายในผืนโลก
ช่วยป้องปกแสนดีมีมอบให้
โปรดช่วยนำความสุขมิเสื่อมคลาย
มาล้อมกาย กอดแม่ เห่กล่อมนอน
มอบแด่แม่ ผู้เป็นดั่งดวงใจของน้องชายผู้หนึ่ง
10 ตุลาคม 2549 19:06 น.
sodasasa
กับเรื่องราวรุมเร้าเข้าก่ายก่อ
ทั้งทดท้ออ่อนแรงในแสงสลัว
ทั้งเจ็บหนักเจ็บจนทนและกลัว
ยิ่งกว่าบัวเลวร้ายในโคลนตม
จะเอ่ยปากบอกกล่าวเล่าความเจ็บ
ที่เกินเก็บออกไปให้สาสม
แต่คงเพียงทำได้ผ่านสายลม
จึงต้องจมยอมรับกับความจริง
สิ่งที่ทำนำก่อเป็นข้อผิด
แม้จะคิดแก้ไขในบางสิ่ง
แต่คงยากย้อนไปให้ไหวติง
ยากละทิ้งต้นแหล่งแห่งเหตุการณ์
ต้องยอมรับชะตาฟ้าลิขิต
ให้สิ่งผิดรุมเร้าเฝ้าผสาน
ก่อทำลายวันนี้และวันวาน
เพื่อจบมัน ความสุขทุกข์ครอบงำ
จึงทำใจรับจริงในสิ่งก่อ
จะทนรอคืนวันอันบอบช้ำ
จะพร้อมจมสู่พื้นสุธาดำ
เพื่อจบจำสิ่งนี้ที่สร้างเอง
****** มันไกล้ถึงจุดจบแล้วหรือ*******
จะทนอยู่อย่างยอมรับ หรือจะทนอยู่แล้วสู้ต่อ
หรือ..................
16 พฤศจิกายน 2548 17:19 น.
sodasasa
จันทร์เจ้าขา
ท่ามกลางฟ้าแสงนวลชวนหวั่นไหว
อยากเอ่ยกล่าวบอกจันทร์ว่าหวั่นใจ
กับคำใครคนนั้นที่ฉันกลัว
จันทร์เจ้าขา
ด้วยแววตาแอบแฝงแสงสลัว
จะบอกจันทร์เช่นไรว่าใจกลัว
เกิดพันพัวในจิตรคิดไหววาว
จันทร์เจ้าขา
กับวาจาเขาเอ่ยเปรยลมหนาว
ว่ารักนี้งดงามท่ามกลางดาว
อยากมอบคราวแนบอกมาปกใจ
จันทร์เจ้าขา
ฉันเชื่อคำหวานหวานนั้นได้ไหม
หรือให้ฉันละทิ้งแล้วนิ่งไป
หรือปล่อยใจลุ่มลึกตรึกคำงาม
จันทร์เจ้าขา
อย่าเบื่อนะหากมีแต่คำถาม
เพราะคืนนี้มีจันทร์เป็นเพื่อนยาม
ฉันไหววามหวั่นรักมาทักใจ
จันทร์เจ้าขา
โปรดมองตาคู่นี้ที่หวั่นไหว
อย่าเลยนะอย่าเลื่อนเคลื่อนคล้อยไป
โปรดอยู่ในคืนหวานพลันนานเนา
จันทร์เจ้าขา
หากแววตาฉันนี้มีแต่เขา
จันทร์จะรับได้ไหมในแสงเงา
ที่ไหววาวด้วยรักมาถักทอ
จันทร์เจ้าขา
โปรดเถอะนะหากฉันนั้นวอนขอ
ให้คำหวานจากเขาเคล้าเคียงคลอ
จนเกิดก่อเป็นรักประจักจริง
9 พฤศจิกายน 2548 10:50 น.
sodasasa
อยากจะปลอบกล่อมขวัญในวันเศร้า
อยากรับเอาความเจ็บให้เก็บหาย
อยากเห็นเธอยิ้มอย่างสบายใจ
แต่ทำได้เพียงมองด้วยสองตา
อยากจับมือมากอดแล้วพรอดพูด
ให้เธอหยุดครุ่นคิดจิตหนักหนา
อยากให้เธอสดใสเหมือนก่อนมา
ลดแววตาหม่นหมองป้องออกไป
อยากสัมผัสหน้าเศร้าและเงาผม
ปลอบประโลมจุมพิตชิดแก้มใส
อยากโอบกอดเธอนั้นมาแนบกาย
แล้วมอบไอแห่งรักประจักกัน
แต่รู้ดีคิดไปไม่อาจเอื้อม
ความล้ำเหลื่อมไมตรีที่หยุดฉัน
เธอมีเขาฉันรู้อยู่ทุกวัน
จำต้องหันใจห่างอยู่ลางเลือน
คงทำได้แค่เอ่ยแล้วเปรยยิ้ม
ให้รอยพิมพ์ภาพรักประจักเหมือน
คล้ายดูเพียงห่วงใยใจย้ำเตือน
ว่าคือเพื่อนห่วงหาคราเพื่อนกัน
เพราะฉันคงทำได้ในเท่านี้
หวังเธอมีกำลังใจไม่แปรผัน
เพื่อรอเขากลับสู่คู่รักกัน
ส่วนตัวฉัน...ขอห่วงใย... แค่สายตา
หน้าส่วนตัว
2394
