20 พฤษภาคม 2552 12:05 น.
somebody
เช้าวันนี้ช่างโชคร้ายเป็นที่สุด
เดินสะดุดกิ่งไม้แล้วพลาดล้ม
รีบลุกยืนทั้งที่เข่าระบม
ไม่น่าชมชื่นชอบเลยตัวเรา
ลุกขึ้นได้ไม่มีใครมองเห็น
ทำใจเย็นเดินคนเดียวอย่างเหงาเหงา
ที่คิดว่าความเจ็บปวดจะบรรเทา
ที่ไหนเล่ากลับเจ็บและปวดจัง
พอมาถึงออฟฟิศเข้าห้องน้ำ
ที่ฟกช้ำทำแผลอย่างขึงขัง
จากนี้ไปเตือนตัวเองให้ระวัง
ทุกก้าวย่างก้าวเดินต้องรู้ตัว
เลือดที่ไหลซึมมาขาชาหมด
ต้องทนอดเจ็บแค่ไหนฝืนยิ้มหัว
ต้องค่อยเช็ดทำแผลทั้งที่กลัว
แม้ตามัวก็ต้องทนทำเอง
ไม่มีใครทำให้เรานั้นเจ็บได้
เข้มแข็งไว้กำลังใจอย่าโหลงเหลง
เจ็บครั้งนี้สอนใจไม่หวั่นเกรง
เราทำเองก็เจ็บเองเป็นไรไป
17 พฤษภาคม 2552 21:27 น.
somebody
ในวันที่ตัดสินใจได้แน่วแน่
คิดว่าแค่เสียใจและผิดหวัง
ไม่เป็นไรหากความรักครั้งนี้พัง
หัวใจยังเข้มแข็งได้ในเร็ววัน
แต่กี่วันกี่คืนที่ผันผ่าน
จะฝ่าด่านความเศร้ารักแปรผัน
อีกกี่คราที่หัวใจสิ้นผูกพัน
ลบเลือนฝันที่มีของสองเรา
ตอบได้ไหมต้องทนไปนานแค่ไหน
อีกนานไหมต้องทนไปอีกกี่เหงา
จะมีไหมที่ใครใครจะแบ่งเบา
ช่วยลบเลือนความว่างเปล่าในหัวใจ
แต่ละวันผ่านไปใจสุดเหงา
และสุดเศร้าและสุดจะหวั่นไหว
ช่างหม่นหมองเหลือเกินเอ่ยบอกไป
ให้ใครใครรับรู้และได้ยิน
อยากจะเป็นอิสระไม่ยึดติด
อยากจะคิดเป็นนกบินผกผิน
ไม่รับรู้ความเจ็บปวดจนชาชิน
อยากจะไปสู่ถิ่นสุขนิรันดร์
ตัดสินใจลาไกลในวันนั้น
ปิดใจกั้นความผูกพันเปลี่ยนทางฝัน
อยากให้เธอได้ลืมสิ้นกันและกัน
ขอเป็นฉันคนเดียวที่ปวดใจ
อีกกี่เหงาก็ตัวเราต้องทนอด
ใช่ประชดเพราะรักมากเข้าใจไหม
จึงต้องยอมทิ้งห่างเดินจากไกล
เพื่อเธอได้เดินตามทางที่เลือกเอง
6 พฤษภาคม 2552 16:53 น.
somebody
นับจากนี้ขอลาไกลไม่มาพบ
ขอให้รักเธอนั้นจบและเลือนหาย
เหลือแค่เพียงรักของฉันที่เดียวดาย
คงวันตายที่จะลบเลือนมัน
ขอให้เราจากกันด้วยดีเถิด
รักที่เกิดเก็บไว้ในใจฉัน
นานแค่ไหนจะไม่เปลี่ยนไปตามวัน
ความผูกพันจะไม่มีลบเลือนไป
ขอส่งใจให้เธออยู่ห่างห่าง
ให้ช่องว่างกั้นเราเข้าใจไหม
โปรดรับรู้เถอะนะไม่เป็นไร
ขอลาไกลเพื่อรักษาความผูกพัน
6 พฤษภาคม 2552 16:49 น.
somebody
สับสนและวุ่นวายมากใช่ไหม
ไม่เป็นไรฉันเข้าใจเธอทุกอย่าง
ระหว่างเรามีสายใยเส้นบางบาง
เพราะเราต่างผูกพันกันเหลือเกิน
เธอวุ่นวายและเศร้าใจฉันก็ทุกข์
ไม่มีสุขหากเธอมองไม่ผิวเผิน
ฉันคนนี้ไม่เคยจะหมางเมิน
คอยก้าวเดินเคียงข้างไปกับเธอ
มีเรื่องใดให้เหนื่อยใจบอกกับฉัน
อยากจะช่วยให้ผ่อนคลายจึงสนอ
ด้วยรู้ตัวว่าสิ่งที่เธอพบเจอ
มันล้นเอ่อได้เกิดมาจากใคร
นับจากนี้คงไม่มีเกิดขึ้นอีก
ขอหลบหลีกไม่ทำให้หวั่นไหว
จะลาจากเธอนั้นไปแสนไกล
เพื่อให้ใจเธออ่อนแอลดน้อยลง
ขอโทษนะหากทำให้ต้องหวั่นไหว
จงมุ่งไปสู่จุดหมายไม่ลุ่มหลง
ไม่ต้องห่วงฉันคนนี้จะปลดปลง
ไม่พะวงห่วงหาหรืออาลัย
ขอให้ก้าวไปตามเส้นทางฝัน
ความอ่อนแอในใจนั้นให้หดหาย
เลิกสับสนเสียทีเลิกวุ่นวาย
แล้วกลับกลายเข้มแข็งสู่ฝันเธอ
6 พฤษภาคม 2552 16:36 น.
somebody
ในวันนี้ที่เราสองต้องลาจาก
เธอเอ่ยปากบอกรักไม่เปลี่ยนผัน
แต่จำเป็นต้องลดความผูกพัน
เปลี่ยนคืนวันที่ผ่านแค่พี่ชาย
ด้วยเหตุที่พี่ชายหมายมุ่งนัก
จะหยุดพักเพื่อเลี่ยงความเสียหาย
เพื่อหลบหลีกชีวิตที่วุ่นวาย
ขอบั้นปลายรู้ซึ้งรสพระธรรม
จึงจำใจถอยห่างอย่างสิ้นหวัง
ความฝันพังไม่ใช่เรื่องขำขำ
แต่ไม่โกรธไม่โทษเธอสักคำ
และจะทำให้เธอสบายใจ
จะคอยส่งกำลังใจเพื่อไต่ฝัน
เดินเคียงกันขนานไปไม่หวั่นไหว
จะส่งเสริมให้เธอเดินก้าวไป
อย่างเต็มใจมากล้นความยินดี
แต่จะขอห่างไกลไม่มาพบ
ใช่รักจบแล้วคิดจะหน่ายหนี
แต่เป็นเพราะไม่มั่นใจในท่าที
ที่เคยมีจะเปลี่ยนได้ทันใด
หากไม่พบไม่เจอกันเหมือนวันเก่า
ความว่างเปล่าไม่ทำให้หวั่นไหว
ความรู้สึกที่เคยมีไม่เปลี่ยนไป
ไม่ว่าเพื่อนหรือพี่ชายไม่ขอเป็น
หน้าส่วนตัว
748
