10 พฤษภาคม 2548 08:14 น.
srivijitra
=== หัวใจหลงทาง ===
ตะวันเดียวในดวงใจกระจายลับ
เหมือนโลกอับแสงสว่างอ้างว้างเหงา
เสียงหัวใจยังแว่วแต่แผ่วเบา
เหมือนคนเขลาเมานิยามของความรัก
มัวหลงเงามายาหาความหมาย
หลงงมงายมัวเมาเข้ากับดัก
ธารน้ำตาต้องแหวกว่ายคนพ่ายรัก
แม้ประจักษ์ที่เห็นเป็นเรื่องลวง
แสงทองจากปลายฟ้าส่องมาให้
เน้นนิยามความหมายอันใหญ่หลวง
ฝากเสน่หามาอย่าคิดลวง
ใจทั้งดวงวางเพิ่มเป็นเดิมพัน
เปรียบเหมือนใบไม้แห้งเพราะแล้งน้ำ
ลมกระหน่ำก็ปลิดขั้วจากกิ่งหัน
อย่าให้ใจต้องเพิ่มรอยเป็นร้อยพัน
ถ้าเพียงฝันก็อย่าคอยเพิ่มรอยใจ
เพียงมือนุ่มกุมเอาไว้ส่งให้แล้ว
เหมือนดวงแก้วส่องสว่างหนทางใหม่
มือกุมมือแนบนุ่มใจกุมใจ
อย่าปล่อยห่างร้างหาย "หัวใจหลงทาง "
10 พฤษภาคม 2548 07:59 น.
srivijitra
>= ใจซ่อมซ่อ =
น้ำค้างหยดค้างปลายยอดหญ้า
หาได้เปรียบเทียบค่าน้ำตาหญิง
หนาวน้ำค้างสร่างแน่แค่อกอิง
แต่อกหญิงนิ่งระกำกับคำ คอย
ข่มความเศร้าก้าวขึ้นยืนอีกครั้ง
มิได้หวังวาจาว่าน้ำอ้อย
ปลดโซ่ตรวนเคยรัดสะบั้นลอย
สวาทคล้อยมิเคยร่วมเคียงบุญ
เคยมอบใจให้แล้วมิแคล้วฝืน
ย้ำคำยืนแม้บุพเพมินำหนุน
แค่คู่หมายหาใช่ใครคู่บุญ
ใครที่วุ่นใจลอยอย่าคอยรอ
ใจที่ให้ไปแล้วไม่ขอกลับ
แม้โขกสับจะนั่งมองมิร้องขอ
จะเหยียบย้ำเย้ยเล่น......จะรอ
ใจซอมซ่อ ค่ากระพี้"ธุลีดิน"
===========
10 พฤษภาคม 2548 07:50 น.
srivijitra
สบสายตาราวใครเอาไฟเผา
ทั้งร้อนหนาวร้าวตะลึงถึงไหนๆ
มันโลดลิ่วโถมแล่นถึงแก่นใจ
สัมผัสแผ่วสะท้านไหวด้วยไข้รัก
เป็นอาการทางใจไม่อยู่นิ่ง
ห้ามไม่ไหวใจมันวิ่งยิ่งตึกตัก
เชื้อสวาทเข้ารุมเริ่มฟูมฟัก
เชื้อไฟรักเริ่มกระจายไปทั่วตัว
มีอาการแสดงออกคล้ายบอกเหตุ
แค่สบเนตรเดี๋ยวก็อาย เดี๋ยวส่ายหัว
อยากส่งยิ้มใจบอกอย่ากล้า ๆกลัว ๆ
ยิ่งน่าหัว เอ้อ...อ้า...ระอาใจ
กระแสรักเริ่มแปลกมีแทรกส่อ
โรครักนั้นมันติดต่อกันได้ไหม
แทรกเส้นเลือด ผิว ผม ลมหายใจ
ใครช่วยได้จะยกใจให้ฟรี ๆ
อาการหนักเซโซขั้นโคม่า
นึกถึงแค่แววตาใจเต้นถี่
อยากกอดหมอนนอนฝันถึงคนดี
อาหารมีถูกปากไม่อยากกิน
ห่วงผิว กาย ใบหน้าจะไม่นวล
ห่วงผอม อ้วนเรื่องแต่งตัวกลัวไปสิ้น
ห่วงว่าเธอโทรหาจะไม่ได้ยิน
แทบดับดิ้นเพราะห่วงหาแต่หน้าเธอ
ให้หมอตรวจอาการท่านหัวเราะ
แค่เบาะๆบอกได้ "โรคใจเผลอ "
"ไตหัวจาม "ทำให้ใจละเมอ
ตามให้เจอจะหายสนิทราวปลิดทิ้ง
หน้าส่วนตัว
997
