6 พฤศจิกายน 2549 03:46 น.
White roses
จะกักขัง..ตัวเองใย..ในห้องหับ
ซึ่งแคบคับ..แยกตน..จากคนอื่น
ตัดขาดจาก..ธรรมชาติ..อันร่มรื่น
ทนขมขื่น..โดดเดี่ยว..อยู่เปลี่ยวดาย
ประดุจหนึ่ง..นักโทษ..ถูกจองจำ
อยู่ในถ้ำ..อันมืดมิด..จิตสลาย
โลกภายนอก..เธอตัดขาด..หรืออย่างไร
เธอจึงได้..ซุกมุมห้อง..นองน้ำตา
เธอนั้นไม่..ปรารถนา..จะชมชื่น
ความสวยงาม..ดาษดื่น..ไพรพฤกษา
แสงตะวัน..ยามเช้า..เร้าวิญญา
งดงามตา..ยิ่งนัก..หากได้ยล
ยามค่ำคืน..นั้นเล่า..เธอรู้ไหม
สว่างไสว..ระยิบระยับ..กลางเวหน
ล้วนหมู่ดาว..ดารดาษ..มากเสียจน
แทบท่วมท้น..ดั่งมณี..ที่งดงาม
ซึ่งเทพยดา..ท่านได้นำ..มาประดับ
ประกายวับ..คู่จันทรา..คราพลบค่ำ
ยามราตรี..ตระการตา..น่าจดจำ
สายลมฉ่ำ..ต้องผิวกาย..คลายระทม
สูดกลิ่นหอม..อบอวล..มวลดอกไม้
ชูช่อไหว..ร่ายรำ..ผสานผสม
คลอเคล้าเสียง..บรรเลง..เพลงสายลม
ก้องระงม..หรีดเรไร..ใจครื้นเครง
มาชำระ..ร่างกายใน..สายธารฉ่ำ
เพิ่มคุณค่า..อันลึกล้ำ..กระฉับกระเฉง
รู้ความหมาย..แห่งชีวิต..ของตัวเอง
อย่าหวั่นเกรง..ต่อสิ่งใด..ให้ร้าวราน
ออกมาเถิด..จากห้อง..อันมืดมิด
อย่าพันธนาการ..ชีวิตให้..ใจฟุ้งซ่าน
จับมือฉัน..ก้าวออกมา..อย่าช้านาน
ไปด้วยกัน..สัมผัสโลก..อันกว้างไกล
เธอจะได้..มองเห็น..เส้นขอบฟ้า
มวลพฤกษา..ดอกไม้..สีสวยใส
เหล่าวิหค..ร้องบรรเลง..เพลงก้องไพร
ให้ผิวกาย..ดื่มด่ำ..ฉ่ำสายลม
อยู่ท่ามกลาง..มวลมิตร..หมู่สหาย
พร้อมทักทาย..ด้วยไมตรี..มีสุขสม
ดวงใจเธอ..จะแช่มชื่น..คลายโศกตรม
ความขื่นขม..จักหายไป..จากใจเธอ....
3 พฤศจิกายน 2549 20:37 น.
White roses
ฉันคือคน..อารมณ์ดี..ไม่มีเศร้า
ฉันคือเงา..ประดับใจ..ใครคนหนึ่ง
ฉันคือรัก..อันวิจิตร..ติดตราตรึง
ฉันคือหนึ่ง..ในหัวใจ..ใครบางคน
ฉันคือความ..ห่วงหา..คราเหินห่าง
ฉันคือฝน..ชะล้าง..ความหมองหม่น
ฉันคือดอก..กุหลาบขาว..พราวกมล
ฉันคือมิตร..ต่อผู้คน..ยามหม่นใจ
ฉันคือดาว..สกาวแสง..ระยิบระยับ
ฉันคือจันทร์..ที่ประดับ..บนฟ้าใส
ฉันคือความ..รักแท้..และจริงใจ
ฉันคือใคร..ของคนนั้น..นิรันดร์กาล..
3 พฤศจิกายน 2549 13:50 น.
White roses
วันที่เธอ..จากไป..ในวันนั้น
ยิ่งนับวัน..ปวดร้าว..เหงาหวั่นไหว
ความว้าเหว่..รุมเร้า..เศร้าทรวงใน
ต้องฝืนใจ..ข่มความช้ำ..สุดกล้ำกลืน
วันที่ฉัน..เจ็บปวด..เธออยู่ไหน
วันที่ฉัน..เสียใจ..สุดขมขื่น
วันที่ฉัน..เปลี่ยวเหงา..ทุกค่ำคืน
ได้แต่ยืน..ร้องไห้..ใต้แสงจันทร์
ชีวิตฉัน..นับวัน..ยิ่งว่างเปล่า
ไม่มีเขา..เหมือนชีวิต..ไร้ความฝัน
มีชีวิต..อยู่ไป..เพื่อใครกัน
โปรดตอบฉัน..จะได้ไหม..ใครซักคน..
2 พฤศจิกายน 2549 16:09 น.
White roses
ฉันเห็นเธอ..เหม่อมอง..ท้องฟ้ากว้าง
เธอกำลัง..หม่นหมอง..นั่งร้องไห้
สองข้างตา..บวมช้ำ..คล้ำหมองไป
เธอเสียใจ..เพราะความรัก..นั้นจากจร
เธออาลัย..อาวรณ์..ถึงเขาอยู่
ทุกข์เศร้าจู่..โจมประดัง..ยากไถ่ถอน
หัวใจเธอ..แหลกสลาย..แทบขาดรอน
เธอทอดถอน..ตัดพ้อ..ต่อเทพยดา
ว่าท่านมอบ..อยุติธรรม..ให้เธอนั่น
ท่านบันดาล..ทุกข์โศกให้..แทบใบ้บ้า
มีชีวิต..แสนรันทด..ทรมา
ช้ำเกินกว่า..จะทนทาน..ผลาญชีวัน
อย่าเพิ่งยอม..ทดท้อ..ต่อชีวิต
อย่าแพ้พิษ..แห่งความเศร้า..เหงาโศกศัลย์
ยังมีคน..อีกมากมาย..ทรมาน
เขาเหล่านั้น..แสนสาหัส..ยิ่งกว่าเธอ
เช็ดน้ำตา..ของเธอ..ให้เหือดแห้ง
เทพยดา..หาใช่แกล้ง..ให้เธอเก้อ
อย่าให้คราบ..น้ำตา..ไหลล้นเอ่อ
บังสายตา..ของเธอ..จากความจริง
โปรดหันมอง..คนรอบกาย..ล้อมเธออยู่
ล้วนเป็นผู้..ทุกข์ยาก..กว่าเธอยิ่ง
ไม่มีแม้..ที่อาศัย..ให้พักพิง
ถูกทอดทิ้ง..สิ้นชีพไป..ไร้คนแล
หากน้ำตา..ของเธอ..มีมากล้น
มากมายจน..กว่าเหือดแห้ง..ไร้ทางแก้
เธอควรหลั่ง..ให้พวกเขา..โปรดเหลียวแล
ดับท้อแท้..ไล่ทุกข์ไป..จากใจเธอ...
2 พฤศจิกายน 2549 05:13 น.
White roses
เราจากกัน..ด้วยดี..ตรงนี้นะ
แล้วเราจะ..พบกัน..ในวันหน้า
พร้อมกับความ..คิดถึง..กึ่งศรัทธา
บอกคำว่า..ไมตรี..มีต่อกัน
ความอาลัย..อาวรณ์..สอนเราว่า
คอยอีกหน่อย..เถิดหนา..อย่าโศกศัลย์
การรอคอย..อาจขื่นขม..ตรมชีวัน
แต่ว่ามัน..มีค่า..อย่างเลิศเลอ
คอยและคอย..ต่อไป..ไม่เคยหวั่น
คนอย่างฉัน..คอยอะไร..ได้เสมอ
คอยเพื่อมอบ..ความจริงใจ..ให้กับเธอ
และคอยเพ้อ..รับสิ่ง..ที่จริงใจ
Calendar
Lovers
1 คน เลิฟWhite roses
หน้าส่วนตัว
1300
