21 มกราคม 2548 22:04 น.
winterstar
หากแต่มันยังคงดำรงอยู่เพียงเพราะว่ายังไม่ดับสิ้นสูญไปจากโลกนี้
.....ก็เพียงเท่านั้น
วันวานคือ.....
อดีตที่ยังไม่ผ่านพ้นไปเสียที เจ็บปวดอยู่เสมอ
เมื่อลมหนาวพัดผ่านมา.....
รอยแผลก็เริ่มเจ็บปวดเจ็บแสบทุกครั้งที่น้ำตาไหล
ทุกคืนที่ผ่านมาเมื่อหลับตาก็สะดุ้งตื่น
ร้องไห้ทุกครั้งที่ลืมตา หลับตาพร้อมคราบน้ำตาที่ไหลริน
.....เป็นเช่นนี้ อยู่เสมอ
สายลมหนาวที่พัดผ่านมา กลับน้ำตาที่ไหลรินอาบแก้ม
ความอบอุ่นอยู่แห่งหนใด ความรักความเข้าใจไม่เคยที่จะรู้จัก
โดดเดียวเดียวดายท่ามกลางผู้คนที่ขวักไขว่ไปมามากหน้าหลายตา
ตะโกนกรีดร้องเหมือนคนบ้า แต่เหมือนไม่มีใครเลยที่จะได้ยินเสียงของฉัน
20 มกราคม 2548 18:02 น.
winterstar
หยุดพักก่อนไหมคนดี เธอก็เหนื่อยและอ่อนล้ามานานแล้วนะ
อีกเสียงก็ยังคงดังและย้ำเตือนว่า ....
สู้ต่อไปไม่ว่าจะเหนื่อยสักแค่ไหนก็ยังคงมีคนที่เธอต้องดูแลนะ
มันทำให้ความรู้สึกทั้งสองด้านมันขัดกันเสียเหลือเกิน
สิ่งที่อยากทำกับสิ่งที่ต้องทำ กับการจัดลำดับความสำคัญในการดำเนินชีวิต
ชีวิตมิได้หยุดนิ่ง แต่เราเองต่างหากที่อยากจะหยุดความสุขไว้ไม่ให้จากเราไป
อยากให้เวลาแห่งความสุขผ่านไปช้าๆ
เพื่อที่เราจะได้ซึมซับความรู้สึกนั้นไว้ให้นานๆ
แต่เวลาก็ยังคงทำหน้าที่ของมันเหมือนเช่นเดิมมิได้ผ่อนปรนความเที่ยงตรง
จึงทำให้ความสุขเหล่านั้นผ่านมาแล้วก็ผ่านไปอย่างรวดเร็ว
ฉันก็เพียงแต่บันทึกความทรงจำเหล่านั้นไว้ในบันทึก ...บันทึกแห่งความคิด
เมื่อคิดถึงก็นำกลับมาอ่านเพื่อระลึกถึงสิ่งต่างๆ ที่ผ่านไป
19 มกราคม 2548 10:15 น.
winterstar
กับการคิดถึงใครบางคน อยู่ตลอดเวลา
ไม่ว่าเราจะทำอะไรก็คอยกังวลอยู่เสมอ
เฝ้าแต่คิดถึงเธอ เป็นห่วงเป็นใยตลอดเวลา
อยากรู้ อยากทราบว่าเธอ อยู่ไหน ทำอะไร
แล้วเธอจะคิดถึงฉัน เหมือนที่ฉันคิดถึงเธอบ้างไหน
ความรู้สึกเหล่านั้น มันเกิดขึ้นมา
ตอนที่เรา เผลอ ไป หลงไปกับอะไรบางอย่าง
แต่พอเราเลิกหลง เผลอตัวแล้ว ได้สติแล้ว
ความรู้สึกอื่น ๆ จะเข้ามาแทนที่
ความโง่ ไง ?? ... โง่คิดไปอยู่ได้
เขาไม่ได้คิดถึง เราแม้แต่น้อย
ถ้าเขาคิดถึงเราจริง
ก็คงไม่ปล่อยให้เรา คิดถึง และรอคอยอยู่ได้นานขนาดนี้หรอก
แล้วความเหงาท่ามกลางคนมากมายก็เข้ามาเต็ม ๆ เลย
ตรงที่มันเคว้งคว้าง ท่ามกลางโลกแห่งความจริง เบลอ เซ่อ เลย
และจะทำอะไร จะไปไหน จะ. คิดไปเรื่อย ๆๆ คิดก็ไม่ออก
เหมือนตัวประหลาดท่ามกลางผู้คนมากมาย
จะพูดจะจา กะคนอื่นเขาก็ไม่รู้เรื่อง
เพราะก่อนหน้านั้น เรากำลังฝันอยู่ไง
พอ ตื่นขึ้นมา โอ้ พระเจ้า งง เลยดิ
นั่นแหละ ความเหงาท่ามกลางคนมากมาย ที่ฉันเคยเจอ
แล้วคุณหละ เคย เหงา แบบฉันบ้างหรือเปล่า
10 มกราคม 2548 00:32 น.
winterstar
คือ สมอง กับ หัวใจ
.....สมองเป็นตัวแทนของ เหตุและผล
.....หัวใจคือตัวแทนของความรู้สึก
ของสองอย่างนี้ต้องหัดใช้ให้เป็น
แต่การใช้หัวใจมากไป ใช้แต่ความรู้สึก
เมื่อคนเราใช้ความ รู้สึกมาก
เราจะเป็นคนอ่อนไหว มะเข้มแข็ง
แต่ข้อดีของการใช้หัวใจ
คือเราจะรู้สึกสบาย
มีคนรักเรามากเพาะเราใช้ความรู้สึกเราเข้าถึงคนอื่น
ส่วนสมอง คือเหตุผล
เราต้องเรียนรู้ด้วยตัวเอง
มะสามารถบอกหรือสอนกันได้
เหตุผล ของคนเราแตกต่างกันออกไป
ในบางครั้งสองอย่างนี้จะตีกันเอง แล้ว
เราจะรู้ว่าเราควรจะเชื่ออะไร ระหว่างสมองกะหัวใจ
ถ้าจังหวะที่ต้องใช้สมอง แต่กลับไปใช้หัวใจ ก็มีแต่ความทุกข์
ในบางครั้งการสูญเสีย
คือ บทเรียนที่ดีที่สุด
ถ้าเรายังค้นหาตัวเองไม่เจอ
รักคนอื่นก็เปล่าประโยชน์
ความรัก ที่ดี มีไม่มาก
แต่ความรัก ที่ดีที่สุด คือ การรักอย่างมีจุดหมาย
และมีสาระในการที่จะรัก
ไม่ใช่สักแต่ มีความรักไปงั้นๆ
แล้วจะมีไปทำมัย กันความรัก
7 มกราคม 2548 10:02 น.
winterstar
คงต้องมีสักวันที่ฉันจะ คิดถึงเธอได้โดยไม่มีน้ำตาไหลออกมาได้นะ
ได้แต่หวังไว้ กับสิ่งที่เธอได้ทำให้ฉันทุกข์ใจ มันมะใช่ความรักแต่เป็นแค่เพียง
ความประทับใจในตัวเธอที่มันติดตรึงอยู่ มะไปไหนคงเหลือภาพความประทับใจ
ในสิ่งดี ๆ ที่เธอเคยมีให้กัน และเคยบอกกัน ว่า ห่วงใยและคิดถึง จากวันนี้ไป แม้ว่ามัน
จะไม่มี สิ่งเหล่านั้น และคำพูดต่าง ๆ ให้กันอีกแล้ว เพราะเธอคงเอาไปให้คนอื่น
แต่สิ่งเดียวที่ฉันอยากรู้ ว่าเธอทำแบบนี้กับ ฉันทำไม ทั้งที่แต่แรก
ฉันปฏิเสธเธอมาโดยตลอด หรือเธอต้องการเพียงเพื่อเอาชนะเพียงเท่านั้น
มะได้เคยสนใจหรือใส่ใจว่าผลการกระทำของเธอนั้น จะมีผลกระทบกับใครบ้าง
หรือเพราะฉันเป็นเพียงของเล่นอีกชิ้นหนึ่งของเธอ เมื่อได้เล่น
ได้รู้จักจนเบื่อมันแล้ว เธอก็ทิ้งฉันไว้ แล้วจากไป หาของเล่นชิ้นใหม่
เวลาที่ผ่านมาของฉันกลับเธอมะเคยมีค่าเลย หรือเพราะฉันเห็นค่ามันแต่เพียงผู้เดียว
อาจเพราะฉันอ่อนต่อโลกจนเกินไป มองไม่เห็นว่าเธอเป็นคนแบบไหน
ดูตัวตนของเธอไม่ออกว่าเธอ จะหลอกกันได้
ไม่เคยคิดว่าเธอจะทำร้ายคนที่เธอบอกว่าห่วงใยและคิดถึงเสมอ
ถ้าวันไหนฉันเข้มแข็งกว่านี้ ฉันจะไม่ร้องไห้อีก ฉันสัญญา
หน้าส่วนตัว
1915
