27 เมษายน 2551 18:40 น.
กชมนวรรณ
ราว..น้ำค้างยาวเหยียดเสียดยอดหญ้า
ทั่วแผ่นหล้าคราอรุณสมดุลแฝง
ดารดาษแต้มใบสายใยแซง
โยงทแยงแต่งแต้มแซมประกาย
กลั่นหยาดหยดงดงามยามต้องแสง
เหมือนแสดงศาสตร์ศิลป์ก่อนเร้นหาย
มองสะท้อนดั่งเกล็ดแก้วพรรณราย
คอยทักทายอภิรมย์พรมดวงใจ
เริงระบำน้ำค้างสล้างพิศ
ดั่งประดิษฐ์หยดเรียงเกลื่อนไสว
ริ้วรายพราวคราวเกาะจับยอดใบ
เช้าสดใสไหวระยับประดับวัน
อีกสายไหมใยเกลียวร้อยเกี่ยว...ล้อ
คล้ายพนอขอแต้มแต่งแสร้งรังสรรค์
มองผิวเผินเพลินจิตติดกับพลัน
มิถลันหันหนีพลีชีพวาย
หลากลีลาล่าเหยื่อเพื่อขยุ้ม
เจ้าแมงมุมซุ่มรอก่อนจะสาย
กลบน่าชังหลังม่านน้ำค้างพราย
เหยื่อเคราะห์ร้ายกรายใกล้สายใยลวง
เงาสะท้อนย้อนคิดอายตนะ
โผฏฐัพพะพรั่งพรูรู้ลุล่วง
ฝึกสัมผัสทั้งหกปกแดดวง
อย่าตกบ่วงติดกับเหยื่ออารมณ์
หยดน้ำค้างพรางตาว่าสดใส
หยดน้ำใจใสสดลดรอยขม
หยดปัญญาใช้ถูกผูกนิยม
หยดคารมคมคำทำหยอกทรวง
อันน้ำจิตคิดมอบแค่น้ำค้าง
มักเร็วร้างจางแห้งมิแหนหวง
หากคิดมอบตอบแทนด้วยภาพลวง
รพีช่วงล่วงดับกับไฟฟอน
ธรรมชาติศาตร์สอนจิตมนุษย์
มิสิ้นสุดหยุดหาอุทาหรณ์
จักบ่งบอกออกความทุกบทตอน
เงาสะท้อนย้อนคิดพินิจตรอง
เพียงหนึ่งหยดน้ำใจใคร่ซึมซับ
แต้มประดับอักษราเพื่อคลายหมอง
จารอักษรกลอนกานท์ตามครรลอง
มิผยองสอนใครไฝ่สอนตัว
18 เมษายน 2551 08:47 น.
กชมนวรรณ
จะมีไหม? ใครสักคน
ที่หมายค้นด้นหาความเป็นฉัน
คิดห่วงหาหยุดคอยมิปล่อยกัน
ให้เคว้งคว้างสร้างฝันเพียงลำพัง
จะมีไหม? ใครสักคน
ที่เปลี่ยมล้นศรัทธาแห่งความหวัง
มืออบอุ่นลุ้นฉุดจากภวังค์
ที่แนบฝังกลางจิตสถิตนาน
จะมีไหม? ใครสักคน
วันละหนเอื้อนเอ่ยวาจาหวาน
พออมยิ้มกริ่มละไมใจเบิกบาน
อย่ารำคาญยามกล่าวเล่าเรื่องใด
จะมีไหม? ใครสักคน
ไม่สับสนปนเปความสงสัย
มอบความรักภักดีพลีด้วยใจ
อันสดใสไร้กังขาน่านิยม
จะมีไหม? ใครสักคน
จักอดทนคนอย่างฉันรั้นเสียงขรม
เหมือนเป็นผู้ไร้ซึ่งการอบรม
คอยเพาะบ่มปมทุกข์เข้ารุกตัว
จะมีไหม?ใครสักคน
รับตัวตนคนบ้าคอยท้ายั่ว
คือแบบฉันฝันเพ้อเผลอเมามัว
มีแต่ความน่ากลัวทั่วหัวใจ
14 เมษายน 2551 13:05 น.
กชมนวรรณ
วันสงกรานต์สานใจเราทั้งผอง
ร่วมสนองดำรงคงสืบสาน
ประเพณีสืบทอดมาช้านาน
ล้วนชื่นบานผ่านไมตรีที่ดีงาม
ตั้งขบวนแห่แหนสิ่งศักดิ์สิทธ์
ทำด้วยจิตศรัทธาที่ล้นหลาม
สอนลูกหลานเพื่อรับปฏิบัติตาม
ช่วยกันหามปู่ทวดนำขบวน
ทั้งสาวหนุ่มร่วมจิตคิดสืบสาน
สุขสำราญขานเพลงร่วมเฮสรวล
แต่งชุดไทย..เสื้อดอก..ลอกสิ่งควร
ไม่ผกผวนชวนดูหรูงามตา
ทั้งร้องรำทำเพลงครื้นเครงนัก
ด้วยตระหนักปู่ทวดช่วยรักษา
คอยปกปัก...พักจิต...คิดศรัทธา
สุขหรรษาพาชื่นปลาบปลื้มใจ
แห่สิ้นสุดรุดกราบรับพรพระ
สักการะรับธรรมอันผ่องใส
ถวายเพลเคนภัตตาฯหน้าละไม
ยกธงชัยใจรับ...ชะยันโตฯ
เปลี่ยนเครื่องทรงสรงน้ำสิ่งศักดิ์สิทธิ์
งามพินิจพิศพระครูอาวุโส
นั่งธรรมาสม์..อำนวย..อวยไชโย
เป็นดั่งโล่ป้องภัยใจเมามัว
ขันน้ำใสลอยมะลิหยดน้ำอบ
รักษ์ขนบ..ทบใจจำใส่หัว
น้อมขอพรผู้ใหญ่ไว้กับตัว
รดมือทั่วขอขมาพาสุขใจ
ร่วมสืบสานขานรับเจตนา
ร่วมรักษาประเพณีศรีสมัย
ร่วมเฮฮาพาสนุกมุกคนไทย
ร่วมคงไว้ให้อยู่คู่ถิ่นเรา.
ผู้สูงวัย น่ารักมากค่ะ นั่งด้วยความอดทนให้พรลูกหลาน ที่ต่อแถวยาวเหยียด โดยไม่บ่นกันสักคำ..
9 เมษายน 2551 00:38 น.
กชมนวรรณ
ณ ดินแดนแห่งกาลลานมนุษย์
มิสิ้นสุดเรื่องราวให้เล่าขาน
จึงสร้างเรื่องเฟื่องเล่ากล่าวตำนาน
เป็นนิทานจารกลอนเพื่อสอนตัว
สมมุติเกิดเทวีผู้เฉิดโฉม
นางประโลมเสกสร้างสว่าง...สลัว
หากลุ่มหลงตกลงตรงเมามัว
เทวียั่วเริงร่ายพ่ายกระเจิง
แม้นต้องมนต์โดนพิษฤทธิ์ร้ายเหลือ
เสกหวานเจือเพื่อสนองให้ต้องเหลิง
แล้วแผดเผาเร่าร้อนด้วยฟอนเพลิง
ส่งลงเวิ้งห้วงเหวเปลวอารมณ์
บ้างผันผ่อนต้อนชนสู่มนต์ขลัง
สร้างพลังสร้างฝันผันสุขสม
หลากลีลามากกลิ่นหอมชวนดอมดม
แล้วโปรยพรมลงทั่วธรณิน
เป็นดอกไม้สีสดจรดสรวง
ให้คิดหวงหวังครองปองถวิล
เป็นสายชลชื่นฉ่ำจรรโลงดิน
เป็นดั่งศิลป์จินต์หมายให้ได้มา
แม้นวิโยกโศกตรมมิสมหวัง
กลายร่างดังอสุรีบี้หินผา
มีพลังทำลายเหลือคณา
ต้องมนต์ตราอารมณ์จมภวังค์
ไม่มีเส้นขีดคั่นปรารถนา
เทวีพาสุขสู่ผู้สมหวัง
หากพลัดพรากนางมอบตอบชิงชัง
มนุษย์ยังหาญกล้าเข้าท้าทาย.
4 เมษายน 2551 09:40 น.
กชมนวรรณ
เป็นนกน้อยถูกพรากจากอกแม่
มาตั้งแต่เยาว์วัยไร้ทางหนี
เขาจับกักขังกรงเลี้ยงอย่างดี
ไม่ประสีประสาเรื่องหากิน
ถึงเวลาเขายื่นเหยื่อมาป้อน
ยืนเกาะคอนร้อนหนาวเปล่าถวิล
ขยับปีกเพียงกรงน้อยคอยโบยบิน
ความเคยชินกินอยู่รู้เวลา
แค่รู้จักพาตัวบินทั่วกรง
มิพะวงพงไพรเหิรเวหา
ไร้เภทภัยด้วยกรงคุ้มกายา
ส่งภาษาเจื้อยแจ้วในกรงทอง
เห็นโลกกว้างผ่านกรงแค่สงสัย
เรื่องป่าใหญ่ไพรกว้างทั้งเพื่อนผอง
เจ้านกน้อยเกาะคอนแค่ยืนมอง
นึกอยากลองท่องนภาพนาไพร
เห็นกรงเปิดเพริศจิตจึงคิดหนี
เจ้าผกผินบินรี่สู่ฟ้าใส
มิเคยรู้สู้ด้นร่อนบินไป
ป่ากว้างใหญ่ฟ้าสูงสุดแรงโบย
แสนอนาถคาดผิดเจ้าคิดหนัก
ไม่รู้จักหาอาหารประทังโหย
จะหาฝูงรวมกลุ่มก็อิดโรย
สายลมโชยโอบเจ้าลงเคล้าดิน.
หน้าส่วนตัว
3920
