โลกเปลี่ยนไปมาก

กรกฎายน

ข้าหลบอยู่ใต้ดิน

โผล่ขึ้นมาชมจันทร์

โลกเปลี่ยนไปมาก



 

 

กลับมาอีกครั้ง
ลืมกันหรือยังเล่าเหล่าสหาย
ดำเนินชีวีระหว่างความเป็นตาย
ทว่าวาระสุดท้ายยังไม่ถึง


แ  ต่ คิ ด ถึ ง


เราละม้ายในบางกรณี
ต่างมีบทกวีเป็นที่พึ่ง
เคยได้พบกันกาลครั้งหนึ่ง
หยั่งความลึกซึ้งในความรู้สึก

สักกาลอาจพร้อมก้าวไปด้วยกัน
สู่ดินแดนอนันต์นอกความคิดนึก
เมื่อไหร่ค้นพบเมื่อไรตกผลึก
ฤทัยระทึกสลับซึมเศร้า

 

โอ้อกเอ๋ยเปิดอ้าออกเอง
แว่วยินบทเพลงบรรเลงค่ำเช้า
เต้นรำด้วยกันดั่งวันก่อนเก่า
จูงมือมิตรเงาออกจากมุมมืดมน


สู่แสงสว่าง
สู่ทางสู่หน
เห็นเหวแล้วใยอยากร่วงหล่น
เห็นวังวนหยุดแวะ

เออหนอชีวา
ประเดี๋ยวบ้าประเดี๋ยวดีอย่างนี้แหละ
เขยิ้บ ๆ กระแซะ ๆ
แบ๊ะ   ๆ ๆ ๆ  เจี๊ยก ๆ ๆ  ๆ


ครอก!

 

กรกฎายน   ๒๕๕๐