2 มิถุนายน 2547 23:21 น.
กระดาษกาว
.. เมื่อเธอเกิดสับสน .. ในคำว่าเพื่อนกับคนรัก ..
ฉันจะให้เวลาหยุดพัก .. ทบทวน .. พอใจไหม
ไม่ได้อยากให้เพื่อนที่ฉันรัก .. ต้องเสียใจ
แต่ถึงเธอจะดีสักแค่ไหน .. ฉันก็ให้เธอได้ .. แค่คำว่าเพื่อนกัน
ทั้งๆที่บอกกับตัวเองว่าจะไม่ทำให้เธอเสียใจอีกเป็นครั้งที่สอง
แต่วันนี้กลับกลายเป็นการมองหน้ากันไม่ติด ทั้งเธอและฉัน
เริ่มอีกแล้วสินะ .. ความเจ็บปวดรวดร้าว .. ที่เพิ่มขึ้นทุกวัน
เมื่อเธอเอ่ยขึ้นมาว่า .. ขอโทษแล้วกันถ้ามันทำให้ฉันลำบากใจ ..
ไม่ใช่นะ ฉันไม่ได้คิดแบบนั้น
เธอน่ะเป็นคนสำคัญเสมอ รู้ตัวไหม
สำหรับฉันแล้ว เพื่อนจะมาก่อนคนของใจ
ก็ขอโทษถ้าสิ่งที่ทำลงไป .. เธอคิดว่าเป็นการให้ความหวังเธอ ..
ที่ฉันบอกออกไปว่าห่วงใย
มันก็เป็นความรู้สึกจากใจ ที่มาจากข้างในเสมอ
ขอโทษถ้ามันทำให้ต้องเจ็บปวด .. กับคำพูดที่บอกว่าคิดถึงนะ .. เธอ
ฉันมันโง่.. ที่ไม่เคยรู้เลย .. ว่าเวลาตลอดที่พบเจอ เธอรู้สึกกับฉันอย่างไร
ไม่อยากเป็นคนเห็นแก่ตัว ..
ไม่อยากให้เธอมามัวหวังอะไร .. กับคนไม่เอาไหน
ทั้งอดีต .. ปัจจุบัน .. ฉันก็ยังมีเขาคนนั้นอยู่ในใจ
ก็เลยไม่อยากเปิดรับใคร .. ไม่อยากได้ชื่อว่าเป็นคนหลายใจ .. จริงๆ ..
นับตั้งแต่วันที่เราเริ่มรู้จัก .
3 ปีแล้วสินะ .. ที่เธอมักจะเป็นคนที่ยืนอยู่ข้างๆ .. ให้พักพิง
อยากเอ่ยปาก .. ขอบคุณสำหรับทุกสิ่ง
แต่มันก็คงยิ่งทำให้เธอเสียใจ
เธอบอกออกมา .. ว่าพอได้แล้ว .. แตง
ฉันเข้าใจนะ .. ว่าตอนนี้เธอคงไม่มีเรี่ยวแรงจะทำอะไรได้
ต่อจากนี้ .. ฉันจะหยุด .. จะพอ .. ไม่สายต่อเยื่อใย
จะปล่อยให้เรื่องราวของเราจบลงไป .. แล้วเก็บไว้ในกล่องของความทรงจำ ..
2 มิถุนายน 2547 22:49 น.
กระดาษกาว
ยังรอเธออยู่ ..
คนทางโน่น .. จะรู้บ้างไหม
ยังรอคอย .. แม้ความเจ็บช้ำมันจะมากเพียงใด
ก็ไม่เคยเข็ดหลาบเลย .. หัวใจ .. ไม่รู้ว่าทำไมเหมือนกัน
ยังรอเธออยู่ ..
ยังคอยมองดู .. ยามเธอเดินเข้ามาใกล้ฉัน
แม้จะรู้ว่าเธอไม่เคยใส่ใจมัน
แต่ใจก็ยังดึงดัน .. แอบรักเธอต่อไป
ยังรอเธออยู่ ..
แม้ว่าความรู้สึกนี้มันจะชวนให้หดหู่แค่ไหน
เพราะเธอเดินจากไปแล้ว .. ไกลแสนไกล
และก็รู้ว่ายังไงๆ .. เธอก็คงไม่หวนกลับมา
ยังรอเธออยู่ ..
เผื่อว่าจู่ๆ .. จะเกิดปฏิหารย์ .. ดลบันดาลให้เธอกลับมาหา
ถึงความหวังนี้มันจะไกล .. สุดขอบฟ้า .. สุดสายตา
แต่ฉันก็เชื่อว่า .. สักวัน .. คำอธิฐานผ่านฟากฟ้านี้ .. คงจะเป็นจริง
1 มิถุนายน 2547 23:27 น.
กระดาษกาว
ฉันยังไม่ได้เป็นคนที่โง่จนเกินไป
ก็เลยรู้ว่าเธอคิดอะไรอยู่ในใจดวงนี้
เธอมองเขา .. ด้วยสายตาของความรัก .. อยู่ทุกลมหายใจที่มี
แต่เธอก็ยังต้องทำตัวเป็นคนที่แสนดีของฉัน .. อย่างที่ผ่านมา ..
หยุดเถอะ .. ฉันรู้ว่าเธอคงทรมาน
ไม่ต้องพยายามทำตัวเบิกบาน .. ไม่ต้องหันกลับมาหา
เดินต่อไปนะ .. เดินไปหาเขา .. คนที่เธอรัก .. ไม่ต้องกลัวว่าฉันจะเสียน้ำตา
ไม่ได้โทษดิน .. โทษฟ้า .. ที่เธอรักเขาหรอกคนดี
ฉันเอง .. ก็รักเธอ
จึงเข้าใจความคิดเธอเสมอ .. ที่พยายามรักษาน้ำใจกันแบบนี้
เธอหวังดี .. ห่วงใย .. อย่างคนที่คบกันมานานนับปี
แต่ยิ่งปล่อยไว้แบบนี้ .. ก็คงไม่มีอะไรดีขึ้นมาหรอกเธอ ..
ในเมื่อเธอรักเขามากกว่า
ก็อย่ามามัวเสียเวลา.. กับคนที่ฝันเพ้อเจ้อ
ถึงรักของเราจะจบลง .. แต่ฉันก็ยังรักเธอ
เสียใจเมื่อไหร่ก็กลับมานะเออ .. แล้วเธอจะเจอฉัน .. ตรงที่เดิม ..
.. บางครั้งคนเราก็มีเหตุผลที่จะเลือกรักใคร ..
กับบางคนที่ไม่ใช่ .. ต่อให้บังคับใจแค่ไหน .. ยังไงก็ไม่ใช่อยู่ดี
.. เพราะฉะนั้น .. ไม่ต้องเร่งรีบที่จะมีความรัก ..
ทำตัวเองให้ดี มีคุณค่า .. แล้วความรักมันจะวิ่งมาหาเราเอง โดนที่เราไม่ต้องวิ่งไล่จับให้เหนื่อยเลย
28 พฤษภาคม 2547 22:04 น.
กระดาษกาว
แสงสกาวแพรวพราวจากดาวบนฟ้า
หยาดน้ำตารินไหลพาใจหาย
ความร้าวรานแวะมาทักพร้อมกับความเดียวดาย
เหมือนกับว่าใจมันจะละลายไปพร้อมๆกับสายลม
มองดาว .. มองฟ้า .. มองก้อนเมฆ
อยากมีคาถาไว้เสก .. ดับความขื่นขม
ทุกข์ใจ .. ทุกข์กาย .. ทุกข์ระทม
อยากหยุดความตรอมตรม .. แม้จะสัก 1 นาที ..
สายลม .. พัดมา.. ก็พัดไป
คงไม่ต่างอะไรกับใจของเธอ .. ตอนนี้
เธอผ่านมามอบความรักให้ .. ก็เพื่อจะผ่านไปใช่มั้ยคนดี
ความจริงใจที่ฉันเคยคิดว่าเธอมี .. ก็คงจะไม่จริง
ปากกับใจของเธอ ..ไม่เคยตรงกัน
ที่เธอเคยบอกว่ารักฉัน .. และยินดีจะทำให้ทุกๆสิ่ง
คงเป็นเพราะตอนนั้นเธอเอง .. กำลังขาดที่พักพิง ..
วันนี้ .. เมื่อฉันได้รู้ความจริง .. ก็ตอนที่เธอกำลังจะจากไป
นั่งอยู่กับคืนที่ฟ้าไร้แสง .. ดาวไร้สี
มีแต่ความมืดมิดยามราตรี .. มาอยู่เป็นเพื่อน .. ไม่ยอมไปไหน ..
ความเหงาเข้ามาจับจองพื้นที่อยู่ทุกอณูของหัวใจ
ไร้อุ่นไอ .. ไร้แม้นใคร .. จะย้อนมองกลับมา ..
น้ำตาที่มันร่วงไหล ..
รินจากใจของคนๆนึงที่ไม่มีค่า
ขอส่งคำอ้อนวอน .. ผ่านฟากฟ้า
อยากจะให้เขากลับมา .. อยากเห็นหน้า .. อย่างที่เคย
อยากหยุดเวลาไว้ตรงนี้
ไม่อยากตื่นขึ้นมา .. แล้วต้องเห็นเธอคนดีทำเป็นเมินเฉย
พรุ่งนี้แล้วสินะ .. ที่ฉันต้องยอมรับความจริงที่เกิดขึ้น .. ทั้งๆที่ไม่อยากให้เป็นแบบนี้เลย
พรุ่งนี้ที่รักของเราต้องลงเลย ..ด้วยคำว่า .. เสียใจ
22 พฤษภาคม 2547 23:53 น.
กระดาษกาว
...จากอาทิตย์ถึงจันทร์
แปรเปลี่ยนวันให้ดำเนินต่อ
หากจิตใจเข้มแข็งพอ
ก็คงไม่ต้องรีรอที่จะเดินต่อไป
...แต่หากวันนี้จิตใจเพลียอ่อน
เพราะเดินทางมาแรมรอนจนลุกไม่ไหว
ก็จงหยุดพักที่นี่ ห้องนั่งเล่นของหัวใจ
ปลดปล่อยให้มันได้ทำอะไร - อะไร อย่างที่ต้องการ
...ให้หัวใจหยิบหนังสือมาอ่านเล่น
เผยความคิดที่เคยซ่อนเร้นทั้งขมทั้งหวาน
ปัดฝุ่นกล่องความทรงจำที่ปล่อยไว้นานเนิ่นนาน
หลับตา พักผ่อน .. ไปกับเรื่องราวในวันวานที่เคยประทับใจ
...เหนื่อยนักก็หยุดพักเถอะ .. หัวใจดวงน้อย
ห้อง - ห้องนี้ยังเฝ้าคอยเจ้าเสมอรู้บ้างไหม
เดินเข้ามาสิ .. เข้ามาเติมกำลังให้หัวใจ
พรุ่งนี้จะเป็นเช่นไร .. อย่างน้อยเจ้าก็เดินออกไปเผชิญ..
** พร้อมกับยิ้มที่สดใสต่างจากวันวาน **
หน้าส่วนตัว
946
