30 กรกฎาคม 2549 23:32 น.
กระต่ายใต้เงาจันทร์
ถ้าแม้พี่รักน้องต้องได้พบ
แรกประสบสายตาพาหวั่นไหว
จิตหวาบหวามยามจากพี่ไปไกล
หักห้ามใจไม่รักจักยากจริง
มีรักต้องตั้งจิตคิดหมายมั่น
ผูกสัมพันธ์ขันเกลียวเหนียวแน่นยิ่ง
ไม่ลวงหลอกเพียงหมายได้แอบอิง
ไม่กลอกกลิ้งลิงหลอกเจ้าให้เศร้าตรม
ในไฟฝันของพี่มีน้องบ้าง
ร่วมสรรสร้างค์รอวันอันสุขสม
แต่ใยหัวใจช้ำร้าวระบม
ต้องขื่นขมข่มตาหลับเพียงเดียวดาย
คงสิ้นแล้วรักพี่ที่มีน้อง
ถึงร่ำร้องเพียงใดไร้ความหมาย
เพราะพี่มีคนอื่นแอบอิงแนบกาย
ไฟฝันมิมีวันจางเลือนหายไร้ร่องรอย
28 กรกฎาคม 2549 23:16 น.
กระต่ายใต้เงาจันทร์
ยิ่งลมหนาวยาวนานวิญญาณพลิ้ว
คิดถึงทิวมะพร้าวราวไม่ไผ่
หอมปลาย่างมันย่องเหนือกองไฟ
เงาใครแกะก้างก่อนป้อนให้เรา
รสสาคูต้มน้ำตาลยังหวานฉ่ำ
ช่วยแม่ทำน้ำกะทิ กะปิเผา
ปรุงเครื่องแกงแผงปลาย่างอยู่ข้างเตา
บางทีหัดผัดกระเพราหากเข้าครัว
ใช้ชิวิตอิสระสามัญยิ่ง
เรียบกายสงบนิ่งมิ่งมิตรทั่ว
มีแม่เป็นแรงใจภัยไม่กลัว
เงารักแม่กระจายทั่วทั้งวิญญาณ
คิดถึงแม่แค่คำพูดสูตรสำเร็จ
รอให้เสร็จภารกิจคิดถึงบ้าน
จะปล่อยวางบ้างน่ะภาระงาน
กลับมาสานสายใยอันใสเย็น
แม่ยังอยู่ที่เก่ารอเรากลับ
และยินดีต้อนรับแม้ทุกข์เข็ญ
หรือลำบากตรากตรำยามลำเค็ญ
แม่ยังเป็นความหวังกำลังใจ
ทั้งวิญญาณเลือดเนื้อความเป็นฉัน
แม่สร้างสรรค์สิ่งดีที่ฝันใฝ่
พระคุณแม่มากล้นเหนือสิ่งใด
รักมากมายไม่เทียบเท่า...ที่แม่มี...
26 กรกฎาคม 2549 16:46 น.
กระต่ายใต้เงาจันทร์
ประชุมวันนี้ท้องร้องจ๊อกจ๊อก
เสียงมันออกลั่นเลื่อนเตือนสนั่น
ตั้งแต่เช้าประชุมอยู่ทั้งวัน
ไม่เบรคไม่หิวกันบ้างหรือไร
ก็นายเราเจ้ากรรมมาทำเหตุ
พอพักเบรคสิบนาทีหนีไปไหน
กลับมาบอกอิ่มแล้วเริ่มต่อไป
ให้เราโดนซักไซร้ไม่ได้กิน
มีวาระอีกมากมายหลากหลายอย่าง
แอบมอบอ้างดำเนินงานอย่าพาลหนี
ท้องก็หิวตาลายแล้วทีนี้
เห็นแมลงวี่เจอแมลงวันฉันดีใจ
เหล่มองหาหัวใจเต้นตุ๊บตั๊บ
อยากจะงับแมลงวันมันอยู่ไหน
แล้วสักพักแมลงวันดันหายไป
เอ๊ะ...ยังไงเสียงดัง"แผล็บ"ใครแอบกิน
25 กรกฎาคม 2549 00:28 น.
กระต่ายใต้เงาจันทร์
ทะเลเขียวมรกตจรดขอบฟ้า
ท้องธาราเปล่งประกายคล้ายสุขสม
แต่หัวใจพ่ายยับกลับระทม
ความทุกข์ตรมระบมกลางทะเลใจ
ไม่เหลือแล้วแม้ภาพฝันวันอดีต
เป็นแผลกรีดกลัดหนองต้องหมองไหม้
เสียงเกลียวคลื่นซัดซาดบาดหัวใจ
น้ำตาไหลหลั่งรินสิ้นรักเรา
ลมทะเลวูบไหวใจเหว่ว้า
น้ำในตาร่วงหล่นปนความเศร้า
เจ็บร้าวลึกเหมือนมีดกรีดแผลเรา
ปวดเจ็บหนาวเศร้านักรักร้างลา
มองทะเลกว้างใหญ่แผ่ไพศาล
มองเนิ่นนานแน่วแน่แลค้นหา
ให้ทะเลช่วยปลอบโยนเช็ดน้ำตา
เรื่องร้ายมาปล่อยลงตรงทะเล
21 กรกฎาคม 2549 22:13 น.
กระต่ายใต้เงาจันทร์
กำลังจะเขียนบทกวีถึงชีวิต
ที่เติบโต เคลื่อน ติด ผิด-ไม่ผิดวิสัย
กร้าวแกร่งด้วยฉันเองไม่ได้ไกล
ดวงหน้าแม่ก็ไสวไสวมา
แม้กินข้าวแต่ละมื้อคือมือฉัน
แม้เงินทองหมื่นพันฉันสรรหา
แต่หลังความดิบดีที่มีมา
จากวิญญาณแม่แผ่วิญญาณ
มือที่เขียนปากกาหาความรู้
หูที่รู้สดับรับข่าวสาร
ใจที่มุ่งมั่นหมั่นการงาน
ล้วนแต่สานเสกสร้างแบบอย่างเธอ
นุ่มเนียนและรื่นรมย์อารมณ์ไหว
นิ่งและลึกสำนึกในใจเสมอ
สู้และทนฝนแดดที่แผดเพ้อ
แม่ก็มาให้เจอในดวงใจ
ทุกๆอณูเนื้อเพื่อเป็นฉัน
แม่คือผู้สร้างสรรค์อันยิ่งใหญ่
เขียนชีวิตเขียนเล่ายาวเท่าใด
ฉันก็ไม่อาจห่างละวางเธอ
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟกระต่ายใต้เงาจันทร์
หน้าส่วนตัว
1134
