27 เมษายน 2550 16:17 น.
กระต่ายใต้เงาจันทร์
ฉันขอแอบมองเธออยู่ตรงนี้
เพียงพอแล้วที่มีไม่วาดฝัน
ไม่เรียกร้องให้มาสนใจกัน
ไม่ขออยู่ตรงนั้นในใจเธอ
ขอเป็นเพียงหยดน้ำยามเธอหิว
ขอเป็นสายลมแผ่วปลิวยามเธอเผลอ
เป็นคนส่งกำลังใจไปให้เธอ
ยามเธอเพ้อสิ้นหวังกำลังใจ
ฉันขอเป็นเงาเลือนเตือนให้นึก
เป็นแค่ความรู้สึกที่มอบให้
ฉันยังคงอยู่ตรงนี้ทุกที่ไป
เป็นตัวแทนหัวใจที่ไกลกัน
ฉันยังคงอยู่ตรงนี้ ณ ที่เก่า
ยามเธอเศร้าโปรดรู้ไว้อย่าไหวหวั่น
เป็นตัวแทนความรักความผูกพันธ์
เป็นกระต่ายใต้เงาจันทร์คือฉันเอง
21 เมษายน 2550 17:04 น.
กระต่ายใต้เงาจันทร์
กี่รายกว่ากี่ร้อย แรงกระทำ
อำนาจถ่อยมือทำ ปะทุกล้า
กดนิ้วชั่วระยำ เหยียบเหนี่ยว
เสียงปังชีวิตล้า ร่วงคว้างกลางถนน
ใช้อำนาจกราดเกรี้ยว อหังการ
สันดานดิบพร่าผลาญ พวกพ้อง
คิดแข่งแย่งสามานต์ ดานดิบ
หยิบยื่นมรณะต้อง ลุกล้ำความตาย
ใครลิขิตคิดค้น ความตาย
ธรรมชาติฆ่าหรือภัยร้าย รู้อยู่
เกิดแก่เจ็บย่างกราย มาเปรียบ
หรือเทียบมนุษย์สู้ ทั้งรู้แต่กระทำ
19 เมษายน 2550 10:23 น.
กระต่ายใต้เงาจันทร์
ตะแบกป่า
เมื่อหยาดฝนกระเซ็นซ่านผ่านซอกหิน
ชุ่มชื้นดินดื่มด่ำฉ่ำผืนป่า
ตะแบกบานดอกหล่นคว้างหว่างศิลา
ผ่านซอกผาลำธารใสที่ไหลริน
ความชุ่มชื่นยืนยงดำรงค่า
ตะแบกป่าดอกผลิใบไปทั่วถิ่น
ดอกหล่นร่วงงดงามทั่วลานดิน
มิสร่างสิ้นคู่ฟ้าผ่องอำไพ
ผลิดอกใบไหวอ่อนอ้อนน้ำค้าง
เหมือนเสริมสร้างคืนวันอันสดใส
ฝังรากลึกชอนชำแรกแทรกรากไช
เป็นต้นไม้ที่เติบใหญ่ได้เหนือภู
ถึงคมหินบาดตะแบกแตกเนื้อปลิ้น
เปิดปากบิ่นหินแตกตะแบกสู้
เหมือนชีวิตถ้าต้องอยู่อย่างคุดคู้
คงอดสูอายตะแบกที่แทรกกาย
เปรียบคล้ายคนที่ต้องสร้างทางชีวิต
ต้องลิขิตขีดเส้นดั่งเช่นหมาย
เหมือนตะแบกที่แทรกสู้อย่างท้าทาย
ผ่านเรื่องร้ายยืนหยัดได้อย่างทรนง
17 เมษายน 2550 12:13 น.
กระต่ายใต้เงาจันทร์
คุณเคยแอบคิดถึงกัน
ช่วยกระซิบบอกฉันบ้างได้ไหม
ผ่านสายลมเบาบางแม้ห่างไกล
ว่ายังคงห่วงใยมิจืดจาง
เหมือนทะเลคู่คลื่นซัดผืนฝั่ง
แม้นอนนั่งหนใดใต้ฟ้ากว้าง
อยู่ห่างไกลเพียงใดในหนทาง
ทุกก้าวย่างมีเพียงฉันเท่านั้นพอ
เพราะอยากให้ใจคุณนี้มีฉันบ้าง
โปรดมาอยู่เคียงข้างฉันบ้างหนอ
กี่ฤดูกาลกี่คืนวันฉันเฝ้ารอ
ก็แค่ขอมีเพียงฉันอย่ามีใคร
ถ้าหัวใจคุณนี้มีแต่ฉัน
ทุกคืนวันจะอิงแอบแนบชิดใกล้
เหมือนสายน้ำที่หลั่งรินประโลมใจ
ให้เมฆหมอกเป็นสายใยรัดใจคุณ
จะเห่กล่อมทุกนิทราหลับตาฝัน
หนุนตักฉันมอบอุ่นไอความอบอุ่น
นั่งมองจันทร์กุมมือฉันไว้มือคุณ
หวานละมุนยิ้มละไมใต้เดือนดาว
5 เมษายน 2550 10:54 น.
กระต่ายใต้เงาจันทร์
อยากจะหนีไปให้ไกลสุดฟ้า
แม้น้ำตาเป็นทางแต้มแก้มทั้งสอง
น้ำใสใสท่วมท้นล้นเจิ่งนอง
แม้ใจต้องทนสุดช้ำแสนกล้ำกลืน
จะเชิดหน้าเช็ดน้ำตาด้วยความหยิ่ง
ทั้งที่จริงปวดเกินเจ็บเก็บทนฝืน
ต้องเดียวดายมีน้ำตาทุกค่ำคืน
จำหยัดยืนแม้ทุกข์ท้อทรมา
จะยอมรับความจริงสิ่งปรากฎ
ว่าความรักหมดเยื่อใยไม่หวนหา
มีสิ่งเดียวที่เป็นเพื่อนเตือนอุรา
คือน้ำตาและความเหงาเศร้าที่ใจ
ต่อไปนี้ขอเก็บใจไร้ความรัก
เคยทุกข์หนักเกินทนจนหมองไหม้
เสียน้ำตากลับเรื่องรักมากเกินไป
ขอพักใจซ่อนรอยร้าวหนาวน้ำตา
หน้าส่วนตัว
1329
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟกระต่ายใต้เงาจันทร์
