ครูแม่พิมพ์ชาติไทยวิไลล้ำ
เคยสอนรำกรีดกรายตั้งหลายท่า
ช่วยจัดมือจัดแขนแสนระอา
ตามประสาเด็กซนไม่สนใจ
แกล้งรำถูกรำผิดจริตถ่อย
ครูก็พลอยพร่ำบ่นสุดทนไหว
เอาไม้เฆี่ยนก้นทีนี่กระไร
สอนแล้วไยไม่จำยังทำผิด
คุณครูสาวพราวพริ้งสมหญิงนัก
นักเรียนรักทุกคนเฝ้ายลพิศ
แต่เราสิไม่เหมือนชอบเบือนบิด
แม้เพียงนิดไม่รักเลยสักที
เกลียดไม้เรียวเคี่ยวเข็ญทุกเย็นเช้า
เหมือนเร่งเร้าให้ทุกข์ไร้สุขขี
ฟ้อนรำไปขัดข้องต้องถูกตี
นั่นหลายปีเมื่อครั้งที่ยังเรียน
แม้บัดนี้คุณครูผู้เลอลักษณ์
ยังเน้นหนักตำราไม่พาเหียน
สอนเด็กๆคนยากอย่างพากเพียร
แต่เราเปลี่ยนความหลังเคยชังครู
อยากจะมาคำนับรับเรียวไม้
เพราะหัวใจเริ่มซนขาดคนรู้
ช่วยกำราบปราบใจให้น่าดู
ด้วยรักครูเหลือล้น...ผมซนครับ
(มิถุนายน ๒๕๒๙)
2089
2
4
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
