เสียงกาเหว่่า ดังก้อง ร้องเรียกคู่
ว่าปู๋ปู๋ อยู่ใน ทิวไพรสัณฑ์
อรุณรุ่ง เรื่อแดง แสงตะวัน
ลมเหมันต์ พัดล่อง ต้องผิวกาย
ข้าวใบเรียว เขียวล้ม ตามลมพัด
ดั่งคลื่อนซัด ยอดพลิ้ว ปลิวเป็นสาย
ใบสนหวีด กรีดรับ กับพระพาย
ยินที่ปลาย ทุ่งนา การ้องดัง
เหมือนเสียงเพรียก เรียกลุก ปลุกพวกเพื่อน
ตะวันเยือน แล้วนี่ มีความหวัง
มันบินวน พร้อมรวม ร่วมพลัง
มุ่งสู่ฝัง พนา เพื่อหากิน
ตะวันทอด สอดมา ฟ้าก็สาง
เงาหมอกจาง สลาย แล้วหายสิ้น
ต้นไผ่เบียด เสียดกอ พอได้ยิน
ที่พื้นดิน โคนไผ่ ใบร่วงกราว
แถวเหลืองเหลือง เรืองรอง ของหมู่สงฆ์
ดุ่มเดินตรง ลัดนา ก่อนฟ้าขาว
ลำประโดง โค้งขอด ทอดตัวยาว
สายลมหนาว พัดผิว เป็นริ้วลอน
กอดกระชับ กายา ด้วยผ้าผวย
ก็พอช่วย หนาวหาย เพียงคลายผ่อน
อรุณรุ่ง บ้านนา ป่าดงดอน
เมื่อมองย้อย หวนหลัง .....เมื่อยังเยาว์
คนกรุงศรี 14 ธ.ค. 2557 20:12 น. - ID 149210 
2225
4
1
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
