คนใจโลเล

วชรกานท์

ความรัก เอ๋ย ความรัก	
ยากสลัก ความรัก เป็นอักษร
เอาดอกไม้ หลายพันธุ์ มาเป็นกลอน
กล่าวออดอ้อน น้ำคำ ตามหทัย
เอาดอกรัก มาปัก กลางใจเจ้า
กลิ่นสาเหล้า หอมหวล ชวนหลงใหล
ดอกพิกุล ร่วงหล่น จากปากใคร
เอ่ยโอภา ปราศรัย จำนรรจา
ดอกจำปา จำปี มีสีกลิ่น	
อินทนิล บานเบ่ง เต็มพฤษา
มองกล้วยไม้ ใกล้ม้วย มรณา	
กระดังงา ลนไฟ ให้ชวนดม
ดอกบานชื่น ชื่นใจ หากได้เด็ด
ดอกชุมเห็ด แม้สวย แต่รสขม
ดอกเฟื่องฟ้า เริงร่า ดูน่าชม	
ดอกลั่นทม ชื่อนี้ มิสุขใจ
ดอกกุหลาบ กำหราบ ให้หลาบจำ
ดอกหน้าวัว เป็นคำ เธอเคยให้
ดอกยี่หุบ ให้หดหู่ ถึงทรวงใน		
ดอกบานไม่ รู้โรย ใส่พานทอง
พวงชมพู ชูช่อ บานล้อเล่น	
ดอกบานเย็น สีสดสวย ไม่เป็นสอง
ดอกดาวเรือง เหลืองอร่าม งามเรืองรอง
ให้หมายปอง หมู่ผกา วิลาวัณย์
ใคร่อยากเด็ด ดอกใด ไม่กล้าเด็ด	
มองชุมเห็ด พวงชมพู ชูช่อสั่น
อยากดมกลิ่น กระดังงา มาหลายวัน	
ถูกขวางกั้น ด้วยดาวเรือง ชำเลืองมอง
คนหลายใจ อยู่เดียวดาย เสียให้เข็ด	
มิใจเด็ด จะจับปลา ด้วยมือสอง
กาลเวลา เข้าไป ใกล้คานทอง
ได้แต่มอง ดอกไม้ หลากหลายพันธุ์