-นตฺถิ อตฺตสมํ เปมํ-

บนข.

รักหนุ่มสาวคราวรักก็มักซึ้ง	
แน่นตราตรึงดวงจิตคิดใฝ่ฝัน
เธอเสนอฉันสนองต้องใจกัน	
เกินรำพันเพียงพจน์ให้หมดความ
แม้นบอกรักค่ำเช้าเฝ้าเพียรพร่ำ
ให้ดื่มด่ำด้วยรักที่วาบหวาม
เขียนคำรักฝากฟ้ามานิยาม		
ก็ไร้ความบรรยายธิบายใด
ก็เพราะรักมักหลงเข้าดงรัก		
อันจูงชักเชิญจิตลิขิตให้
ดอกรักบานสวยหรูอยู่ในใจ		
ร้อยหทัยรักรื่นชื่นกมล
รักจึงไร้กำแพงแห่งชนชั้น		
มาขวางกั้นหัวใจให้ทุกข์ท้น
จะสูงศักดิ์ต่ำศักดิ์เมื่อรักยล	
ก็ทิ้งตนแห่งศักดิ์มารักกัน
แม้ต่างกันโดยชาติศาสนา		
ต่างภาษาโดยรอบขอบฟ้ากั้น
เมื่อบุพเพฯบรรจบให้พบพลัน		
ก็ด้นดั้นด้วยรักมันชักชวน
ใช่เรื่องแปลกประหลาดประการใด	
เรื่องหัวใจใครหมายก็ขวายขวน
จะรักจริงรักเล่ห์หรือเรรวน		
ก็รัญจวนฤดีโลกีย์ชน
หากจะตอบคำถามแห่งความรัก	
มากยิ่งนักดาษดื่นหมื่นเหตุผล
รักเพราะรักหรือใคร่ใครหลงกล	
สุขทุกข์ปนแปดเปื้อนมาเยือนครอง
.......แต่รักหนึ่งยิ่งกว่าบรรดารัก	
อันจูงชักชวนใจใครทั้งผอง
รักหนุ่มสาวว่าแท้แค่เป็นรอง		
โลกกล่าวร้องแน่นัก....คือรักตน....